Εύκολο θα είναι, σκέφτηκα, καθώς ετοιμάστηκα να πάω στο γυμνάσιο. Δεν περίμενα να δυσκολευτώ στο να κάνω φίλους ή να συναναστρέφομαι με τους συμμαθητές μου. Δυστυχώς όμως, η σιγουριά μου διαλύθηκε την πρώτη κιόλας μέρα του σχολείου, όταν συνάντησα το αγόρι που καθόταν δίπλα μου στην τάξη.
Ο Σον ήταν στο ύψος μου όμως είχε διπλάσιο μέγεθος. Δεν τον ένοιαζαν τα μαθήματά του, ποτέ του δεν μελέτησε για τις εξετάσεις και έβγαζε γλώσσα τόσο στους καθηγητές όσο και στους συμμαθητές του. Υπερηφανευόταν συνέχεια για τα παιχνίδια βίας που έπαιζε στον υπολογιστή και η επίδρασή τους ήταν φανερή στη γεμάτη θυμό καταστροφική συμπεριφορά του. Πολύ γρήγορα άρχισα να εύχομαι να μην έπρεπε να κάθομαι δίπλα του.
Πέρασαν οι εβδομάδες και ο Σον φαινόταν να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Κοβόταν σχεδόν στο κάθε διαγώνισμα, τσακωνόταν καθημερινά με τους συμμαθητές του και δεν είχε κανέναν φίλο. Έκανα ό,τι μπορούσα να είμαι ευγενικός όμως τον κρατούσα σε απόσταση.
Μια μέρα την ώρα του μεσημεριανού, η καρέκλα δίπλα στον Σον ήταν η μόνη κενή σε όλη την καφετέρια. Κάθισα διστακτικά και αρχίσαμε να μιλάμε. Στη σύντομη συζήτηση που ακολούθησε, έμαθα πως ο πατέρας του Σον είχε πεθάνει ενώ αυτός ήταν πολύ μικρός, και πως η μητέρα του εργαζόταν πολλές ώρες σε νυχτερινή βάρδια. Το αποτέλεσμα ήταν, να βρίσκεται μόνος του στο σπίτι σχεδόν κάθε βράδυ και μόνο τα σαββατοκύριακα να βλέπει τη μητέρα του.
Ένοιωσα ντροπή που τον είχα κρίνει τόσο σκληρά και αποφάσισα να πλησιάσω τον Σον ακόμα και αν αυτό πήγαινε αντίθετα με τη φυσική μου προδιάθεση.
Στην αρχή, οι απόπειρές μου αντιμετωπίστηκαν με κοροϊδευτικά σχόλια και χλευαστικές βρισιές. Έμαθα ότι ο Σον ήταν ο κύριος αποδέκτης σε έναν ανελέητο μπούλινγκ στο παρελθόν, έτσι φάνηκε πως με σκοπό να προστατεύσει τον εαυτό του, είχε αναπτύξει ένα πολύ σκληρό και άκαρδο εξωτερικό περίβλημα. Ήταν πολύ δύσκολο να τον συμπεριλάβουμε στις ομάδες που φτιάχναμε και ήταν πολύ δύσκολο να τον κάνω φίλο όταν οι προσπάθειές μου ανταμειβόταν με σαρκαστικά σχόλια. Συχνά έφτανα στο σημείο να νευριάζω και να αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο η προσπάθειά μου.
Καθώς όμως πέρασαν οι μήνες, ο Σον γινόταν όλο και πιο φιλικός. Και τότε ένα πρωί, αφού είχαν περάσει τέσσερις μήνες μετά την αρχική συζήτησή μας στην καφετέρια, ο Σον άρχισε να επιμένει να συνεργαστούμε σε μια μαθητική δραστηριότητα. Έμεινα έκπληκτος. “Μα εσύ πάντα έλεγες ότι δε θες να με ξαναδείς”, του είπα.
“Δεν είναι αλήθεια!” απάντησε με ένα πλατύ χαμόγελο. “Είσαι ο μοναδικός μου φίλος – το μόνο άτομο που νοιάζεται για μένα. Θέλω να είμαστε πάντα φίλοι”.
Εκείνη τη μέρα, όχι μόνο δημιούργησα μια φιλία που συνεχίζεται ακόμα, αλλά ανακάλυψα και μια πολύτιμη αλήθεια: Άσχετα με το πώς ενεργεί, δείχνει ή συμπεριφέρεται κάποιος, ο καθένας θέλει και χρειάζεται αγάπη και αποδοχή. Κάτω από την πέτρινη επιφάνεια της σκληρής εξωτερικής όψης κάποιου, συχνά υπάρχει ένα μπουμπούκι που περιμένει να ανθίσει. Τα ευγενικά λόγια και οι στοργικές πράξεις είναι για τις ανθρώπινες καρδιές ό,τι είναι ο ήλιος για τα λουλούδια. Μπορεί να περάσουν μέρες, εβδομάδες ή μερικές φορές ακόμα και μήνες ή χρόνια για να ανταμειφθούν οι προσπάθειές μας, όμως μια μέρα εκείνο το άτομο θα ανθίσει.
Όταν ο Ιησούς είπε να “αγαπάτε τον πλησίον σας”, 1 δεν αναφερόταν απλά στο άτομο που ζει δίπλα μας. Θέλει από μας να μοιραστούμε την αγάπη Του με οποιονδήποτε χρειάζεται την προσοχή μας και τη φροντίδα μας, είτε είναι ο ταχυδρόμος, η καθαρίστρια, ο ταμίας στον γκισέ ή ο ψευτοπαλληκαράς που κάθεται δίπλα μας στο σχολείο.
- Ματθαίου 22:39 ↑