Πρόσφατα αποφάσισα να παρακολουθήσω μερικά δωρεάν μαθήματα πλεκτικής και κροσέ, στο τοπικό κοινοτικό κέντρο. Η όλη ιδέα του να μαθαίνω κάτι καινούργιο, φαίνεται να με ενδιαφέρει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τώρα που είμαι 63 ετών. Εκτός αυτού, ήλπιζα επίσης ότι θα με ωφελούσε να ξεπεράσω το στρες, κάτι για το οποίο με προειδοποίησε ο γιατρός μου πρόσφατα ότι επηρέαζε την υγεία μου.
Βέβαια, όπως και να έχει είμαι μια αρχάρια και για να είμαι ειλικρινής δεν έχω προοδεύσει και τόσο πολύ από τότε που άρχισα. Παρ’ όλα αυτά έχω ολοκληρώσει μερικά απλά σχέδια και μου αρέσει πάρα πολύ να δείχνω τα χαριτωμένα, αν και όχι τέλεια έργα της εργασίας μου σε φίλους και οικογένεια.
Όταν είπα στην κόρη μου ότι ήθελα να πλέξω ένα σκουφάκι για τον γιο της, μου πρότεινε να το κάνω ακριβώς ίδιο όπως εκείνο που φοράει ένας χαρακτήρας σε μια απ’ τις αγαπημένες του ταινίες. Έδειχνε εφικτό, γι’ αυτό αγόρασα ένα κουβάρι κόκκινο μαλλί και έπιασα δουλειά.
Στα μισά όμως, αντιλήφθηκα ότι στο ξεκίνημα είχα κάνει ένα μικρό λάθος το οποίο δεν είχα προσέξει, όμως στην πορεία έγινε πιο εμφανές καθώς συνέχιζα να πλέκω. Έπρεπε να το αρχίσω ξανά απ’ την αρχή. Καθώς ξέπλεκα το σκουφάκι, σκέφτηκα, Το σκουφάκι αυτό πρέπει να είναι τέλειο – ίσως όχι τέλειο – όμως να είναι σωστό! Το πλέξιμο και το ξεπλέξιμο φαίνεται ότι είχαν φθείρει κάπως το νήμα, κάτι που σκέφτηκα ότι πιθανόν να ήταν κάπως εμφανές από κοντά. Παρ’ όλα αυτά, ήθελα το τελικό αποτέλεσμα να γίνει σωστό, ακόμα και αν το ίδιο το υλικό είχε υποστεί κάποιες φθορές.
Καθώς στοχαζόμουν τα παραπάνω, ένοιωσα τον Θεό να μου υπενθυμίζει μέσα απ’ αυτό το περιστατικό, την προσωπική μου ζωή με όλες της τις ατέλειες, άλλες φορές λιγότερο προφανείς και άλλες φορές ολοφάνερες και τότε ήλθε στον νου μου η σκέψη, «όχι τέλεια, αλλά σωστή». Ο Ιησούς μου υπενθύμιζε πως η ζωή μου υπήρξε σωστή, επειδή την έκανε Αυτός σωστή και δίκαιη, ανεξάρτητα απ’ το υλικό που είχε να χρησιμοποιήσει, τις ανθρώπινες ατέλειές μου, την κακή μου κρίση, τα δικά μου λάθη και αυτά που εγώ θεωρούσα αποτυχίες.
Μετά, υπάρχει επίσης και η όλη διαδικασία του να διορθώνει κάποιος τα πράγματα αφότου έκανε λάθη ή γκάφες και αυτό μπορεί να αποβεί κάπως περίπλοκο και να απαιτεί πάρα πολύ προσπάθεια για να ξεμπερδευτεί το κουβάρι των λαθών. Όμως δόξα τω Θεώ, επειδή η ανιδιοτελής αγάπη του Ιησού και η δική Του αποδοχή με κάνουν να νοιώθω ασφαλής. Ωστόσο όταν πρέπει να πάω στους άλλους, είτε αυτοί είναι οικογένεια είτε φίλοι ή γνωστοί – για να τους ομολογήσω τα λάθη μου, κάτι που πολλές φορές μου είναι δύσκολο να κάνω με λόγια, το πώς δηλαδή έκανα εκείνο ή το άλλο – αυτό είναι που κάνει να τρίβεται το υφαντό της ζωής πιο πολύ και να φθείρεται ακόμα περισσότερο. Μπαίνω στον πειρασμό να μην προσπαθώ καν να κάνω επανορθώσεις, επειδή πρόκειται πάντα περί μιας οδυνηρής και περίπλοκης διαδικασίας. Όμως, αποδίδει τον ειρηνικό καρπό της δικαιοσύνης όταν φθάνει ο κατάλληλος καιρός του Θεού. Το τελικό προϊόν είναι καλύτερο, ακόμα και αν δείχνει να έχει ατέλειες σε κάποιον που το παρατηρεί.
Ένας βιβλικός χαρακτήρας για τον οποίο ειλικρινά δεν ένοιωσα ποτέ σπουδαίο θαυμασμό είναι ο Λωτ. 1 Όταν ήμουν νέα Χριστιανή, τον θεωρούσα ως κάποιον ανάξιο σεβασμού. Αυτός και αν ήταν εγωιστής! Διάλεξε τα καλύτερα βοσκοτόπια για τον εαυτό του, αφήνοντας στην ουσία τα υπολείμματα για τον θείο του, τον Αβραάμ, ο οποίος τόσο μεγαλόψυχα του είχε προσφέρει την πρώτη επιλογή όταν μοίρασαν τη γη μεταξύ τους. 2 Συν το ότι ο Αβραάμ είχε πάρει τον Λωτ μαζί του στο ταξίδι του προς την Χαναάν, όταν είχε μείνει ορφανός.
Υπέθεσα ότι ο Λωτ ήταν άξιος της τύχης του, όταν αυτός, η οικογένειά του και όλα του τα αγαθά διαρπάχθηκαν απ’ τους τέσσερεις βασιλείς που κατέκτησαν τη γη των Σοδόμων, εκεί όπου διαβιούσε αυτός. 3 Αναρωτιέμαι όμως, γιατί ο Αβραάμ να μπει στον κόπο να διασώσει τον ανιψιό του, όταν αυτός ο ανιψιός είχε συμπεριφερθεί μ’ έναν τόσο άπληστο και πλεονεκτικό τρόπο. Σκέφτηκα όμως, πως αφού ήταν μέλος της οικογένειας, έπρεπε να κάνει κάτι αφού η αγάπη πάντα βρίσκει έναν τρόπο να συγχωρεί. Εντούτοις, αντί να κάνει αυτό που κάποιος θα σκεφτόταν ότι ήταν ένα πολύ καθαρό σημάδι για να εγκαταλείψει τα Σόδομα, αυτός επιστρέφει ξανά εκεί.
Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με τον Λόγο του Θεού, ο Λωτ εθεωρείτο δίκαιος, 4 λόγω της χάρης και της δύναμης του Θεού να λυτρώνει, όπως επανειλημμένα απεικονίζει η Βίβλος στις ζωές και πολλών άλλων χαρακτήρων. Πολλοί θεωρούν πως μέσα στη Βίβλο, ο Δαβίδ και ο Παύλος είναι απ’ τους πιο αξιοσημείωτους χαρακτήρες που λυτρώθηκαν λόγω της χάρης του Θεού και βέβαια υπάρχουν και άλλοι στην ανθρώπινη ιστορία όπως και οι αγαπημένοι μου, ο Άγιος Αυγουστίνος και ο Τζον Νιούτον.
Σήμερα, μετά από περισσότερες από τέσσερεις δεκαετίες που ακολουθώ και υπηρετώ τον Θεό ως μια δική Του απόστολος, μητέρα και δασκάλα, το σχολείο των δυσκολιών της ζωής, μου έχει δώσει καλούς βαθμούς. Μπορώ να συσχετιστώ πολύ καλύτερα με τον Λωτ και τη δική του ιστορία. Όπως κι αυτός, ακολούθησα τον Θεό, συχνά χωρίς να γνωρίζω που πήγαινα. Υπήρξα κι εγώ επίσης εγωίστρια και είχα κουραστεί να κάνω το καλό. Κοκκινίζω κάπως όταν σκέπτομαι τις φορές που δεν είχα το κουράγιο να αντισταθώ σε κάτι και να κάνω το γενναίο και μη δημοφιλές. Η καρδιά μου πονά όταν συλλογίζομαι τις περιπτώσεις που απέτυχα να ενδυναμώσω, να προστατέψω ή να φροντίσω εκείνους που αγαπώ όπως θα έπρεπε και πως αυτή η δική μου αποτυχία τους είχε πληγώσει. Κι όμως, ο Θεός πήρε εκείνες τις ελλείψεις και τους αποτυχημένους σκοπούς για να απεικονίσει το ατελείωτο έλεός Του και τη δική Του υπομονή μαζί μου, σαν ένα παιδί Του.
Έχουμε δικαιωθεί λόγω του Χριστού, σύμφωνα με το δικό Του έλεος, χάρη και θείο σχεδιασμό – και όταν όλα τα άλλα παύουν να υφίστανται, αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία, πραγματικά.