Πριν μερικά χρόνια, συμμετείχα σε ένα εθελοντικό εγχείρημα σε κάποιο ανθρωπιστικό κέντρο, που προσέφερε καθημερινά από ένα γεύμα σε φτωχούς μαθητές. Τα πρώτα δύο χρόνια βοηθούσα στο καθάρισμα της κουζίνας, τα ψώνια τροφίμων και την προετοιμασία του γεύματος. Ένοιωθα περίφημα που βοηθούσα να προετοιμαστούν υγιεινά, νόστιμα γεύματα και με οικονομικό τρόπο. Η επιμέλειά μου είχε αναγνωριστεί από τους επικεφαλής του οργανισμού και κατόπιν μου δόθηκε περισσότερη ευθύνη με το να χειρίζομαι το οικονομικό μέρος και να σχεδιάζω τα μενού.
Εντούτοις, την τρίτη χρονιά που συμμετείχα σε αυτό το εγχείρημα, η νέα διεύθυνση έριξε το μεγαλύτερο βάρος του οργανισμού στο να δίνει συμπληρωματικά μαθήματα Αγγλικών και θετικής κατεύθυνσης σε μαθητές που είχαν ελλείψεις και όλα αυτά σε γειτονιές με υψηλή επικινδυνότητα. Το προσωπικό στο κέντρο γευμάτων ελαττώθηκε πάρα πολύ και ένας μεγάλος αριθμός από το προσωπικό της κουζίνας, μαζί κι εγώ, γίναμε βοηθοί των καθηγητών. Οι περισσότεροι από τους πρώην μάγειρες με χαρά άφησαν αυτό που έκαναν πριν στην κουζίνα και απολάμβαναν την εργασία τους με τα παιδιά, εγώ όμως όχι και τόσο.
Τα λαχανικά και τα κατσαρολικά ποτέ τους δεν διαφώνησαν μαζί μου, όμως μέσα στην τάξη αντιμετώπιζα ανεξέλεγκτα και απρόβλεπτα παιδιά και έναν δάσκαλο που είχε τη δική του γνώμη για το πώς να τον βοηθώ στο έργο του. Η ρευστότητα και η αβεβαιότητα της σχολικής τάξης, συν την απώλεια της ζεστασιάς που είχα βρει εκεί που ήμουν πριν, όπου ένοιωθα ολοκλήρωση και είχα τα πράγματα υπό έλεγχο, ήταν εξουθενωτική και αν και εκπλήρωνα τις βασικές μου υποχρεώσεις, παρ’ όλα αυτά δεν έδειχνα στα νέα μου καθήκοντα, τον ίδιο ενθουσιασμό και την ευσυνειδησία που είχα όταν εργαζόμουν στην κουζίνα.
Μια μέρα, συζητούσα με έναν από τους πρώην μάγειρες και παραπονιόμουν για τη νέα διοίκηση. Γεμάτος συμπάθεια μου είπε αυτός, «Το ίδιο και εγώ, δεν μου ήταν εύκολο να βλέπω την οργάνωση που είχα αφιερώσει τόσο πολύ από τον χρόνο μου να αλλάζει πρόσωπο, όμως η αλλαγή είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής και μερικές φορές αξίζει να προσαρμόζεσαι και να πηγαίνεις με το πώς πάνε τα πράγματα».
«Όμως δεν μου αρέσει το πώς πάνε τα πράγματα!» του διαμαρτυρήθηκα. «Νοιώθω σαν ψάρι έξω απ’ το νερό».
«Θυμάσαι πως και η κουζίνα ήταν κάποτε κάτι καινούργιο για σένα επίσης;» μου υπενθύμισε.
«Ναι, μα αυτό έγινε πριν τόσο πολύ καιρό!» του είπα εγώ.
«Ακριβώς. Έμαθες πολλά στη κουζίνα και θα μάθεις πολλά με ότι έχει να κάνει με τη διδασκαλία, αν προθυμοποιηθείς να βγεις από την άνεση του παλιού σου τρόπου σκέψης».
Χρόνια πέρασαν από τότε, όμως συνεχίζω να είμαι πολύ ευγνώμων για τη συμβουλή του φίλου μου και πολλές φορές την ξαναθυμάμαι όταν αντιμετωπίζω τις επώδυνες διαδικασίες των συνεχών αλλαγών της ζωής. Αν περιορίζω τον εαυτό μου στο να κάνει μόνο πράγματα που μου αρέσουν και τα πάω περίφημα, τότε εγώ η ίδια, γίνομαι εμπόδιο στην προσωπική μου ανάπτυξη. Αν όμως προσαρμόζομαι με το ρεύμα της αλλαγής και αφήνω την αλλαγή να με πάει μπροστά, τότε μπορώ να αποκτήσω νέες δεξιότητες και να απολαύσω νέες εμπειρίες.