Ήταν ένα τυπικό πρωινό στο σπίτι μας. Όλοι μας βιαζόμασταν να αρχίσουμε την ημέρα μας – τα παιδιά να ετοιμαστούν για το σχολείο, εγώ να φτιάξω το πρωινό και να συγυρίσω κάπως το σπίτι και μαζί με όλα τα άλλα, προσπαθούσα επίσης να ετοιμάσω το βραδινό στην ηλεκτρική γάστρα, να βάλω μέικ-απ και τα λοιπά. Η πιο μικρή μου κόρη προσπαθούσε να βάλει γάλα σε ένα ποτήρι χωρίς να τα καταφέρνει εύκολα, γι’ αυτό ζήτησα απ’ τη μεγαλύτερη αδελφή της να τη βοηθήσει. Για κάποιο λόγο, εκείνο το πρωί, η βοήθεια από την αδελφή της δεν ήρθε όπως θα έπρεπε. Με κοίταξε κάπως απότομα, άρπαξε το ποτήρι, το γέμισε βιαστικά με γάλα και το άφησε πάνω στο τραπέζι κάπως άγαρμπα, κάτι που έκανε τη μικρή της αδελφή να θυμώσει, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να μαλώνουν μεταξύ τους και να κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη.
Αυτό με έφερε στα πρόθυρα του να χάσω την υπομονή μου … ξανά. Αντίθετα, αποφάσισα να μετατρέψω την όλη κατάσταση σε μια εμπειρία μάθησης, και της είπα: «Γλυκιά μου, γνωρίζεις ότι υπάρχει διαφορά στο να δίνεις και στο να δίνεις πρόσχαρα; Ή στο να υπηρετείς και στο να υπηρετείς πρόσχαρα;» Αποδείχθηκε ότι αυτή η ιδέα ήταν κάτι καινούργιο γι’ αυτήν.
Αυτό μου θύμισε μια ιστορία που άκουσα κάποτε για έναν εύπορο – όμως τσιγκούνη – άνθρωπο. Δεν του άρεσε να ακούει για τα οικονομικά προβλήματα κανενός στο χωριό του και όποτε έδινε, το έκανε από καθήκον και μόνον. Μια Κυριακή πρωί, πήγε στην εκκλησία και όταν βγήκε ο δίσκος για να βάλει ο καθένας τον οβολό του, αυτός έβαλε το χέρι στο πορτοφόλι του, έψαξε με τα δάκτυλά του για το μικρότερο νόμισμα και μετά το έβαλε στον δίσκο. Όμως, καθώς έβλεπε το νόμισμα να ξεγλιστρά μέσα απ’ τα δάκτυλά του και να πέφτει μέσα στον δίσκο, έκπληκτος αντιλήφθηκε πως επρόκειτο για ένα χρυσό νόμισμα.
Άπλωσε το χέρι του για να το αρπάξει ξανά, όμως ο επίτροπος κάλυψε τον δίσκο με το χέρι, λέγοντας του: «Ότι πέφτει μέσα στον δίσκο, μένει μέσα στον δίσκο!»
Ο πλούσιος προσπάθησε να παρηγορήσει τον εαυτό του, λέγοντας φωναχτά: «Τουλάχιστον θα μου δοθεί ο έπαινος γι’ αυτό στην επόμενη ζωή».
«Μην ελπίζεις σε κάτι τέτοιο», αποκρίθηκε ο πανέξυπνος επίτροπος. «Θα σου δοθεί ο έπαινος για αυτό που σκόπευες να δώσεις!»
Η Βίβλος μας λέει ότι «Ο Θεός αγαπά τον πρόσχαρο δότη». 1 Νομίζω πως αρέσει σ’ Αυτόν, όταν εμείς βοηθάμε ο ένας τον άλλον με αγάπη και προθυμία, επειδή με αυτό τον τρόπο μας συμπεριφέρεται κι Αυτός. Όμως ποιος ο λόγος να δίνουμε κάτι ή να εξυπηρετούμε κάποιον και να το κάνουμε με χαρά; Δεν είναι κάπως δύσκολο από μόνο του, το να δίνουμε, ακόμα και να γεμίζουμε ένα ποτήρι με γάλα; Τι θα μπορούσε να σε κάνει να το κάνεις πρόσχαρα;
Ο Ιησούς μας το εξήγησε αυτό, όταν είπε, «Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάνατε σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα». 2 Με το να εξυπηρετούμε τους άλλους, γινόμαστε κανάλια μετάδοσης της αγάπης, μιας αγάπης που ο Θεός δεν μπορεί να δώσει προσωπικά και είναι σαν να κάνουμε αυτές τις καλές πράξεις στον Ιησού τον Ίδιο. Αυτό δεν μου είναι πάντα εύκολο να το θυμάμαι στη διάρκεια της μέρας μου. Μερικές φορές ούτε που θέλω να το θυμάμαι.
Δεν μου αρέσει να με διακόπτουν όταν είμαι απασχολημένη. Υποθέτω πως το ίδιο και η κόρη μου, δεν της άρεσε να της πουν να σταματήσει να κάνει αυτό που έκανε, για να βάλει γάλα σε ένα ποτήρι για τη μικρή της αδελφή. Όμως το έκανε όπως και να ‘χει, γιατί λοιπόν να μην το κάνει πρόσχαρα; Κατ’ αυτό τον τρόπο, δεν ευλογείς μόνο τους άλλους, αλλά και τον εαυτό σου επίσης.
Καθώς εσείς κι εγώ εξασκούμαστε στο να ανταποκρινόμαστε πρόσχαρα στις ανάγκες των άλλων, ίσως αρχίσουμε να παρατηρούμε μια αλλαγή μέσα μας. Ίσως να μη μας ενοχλεί πια και τόσο όταν θα πρέπει να σταματήσουμε αυτό που κάνουμε για να βοηθήσουμε κάποιον άλλον. Ίσως και να μας αρέσει αυτός ο πιο πρόσχαρος, πιο γενναιόδωρος τύπος του εαυτού μας. Πρέπει να ομολογήσω πως όταν δίνω πρόσχαρα, νοιώθω τόσο υπέροχα μέσα μου. Κατ’ αυτό τον τρόπο, τα παιδιά μου ανταποκρίνονται καλύτερα, τόσο σε μένα όσο και μεταξύ τους και οι φίλοι μου χαίρονται να μας επισκέπτονται. Επίσης ευχαριστεί τον σύζυγό μου να βρίσκομαι δίπλα του, και όλα αυτά λόγω της πρόσχαρης διάθεσης.