Όταν αποφοίτησα απ’ το κολλέγιο, ήθελα να γίνω επαγγελματίας μεταφράστρια. Για τέσσερα χρόνια, αφιέρωσα ό,τι ελεύθερο χρόνο είχα στο να μελετώ τη γλώσσα που θα μετάφραζα και παρακολουθώντας και άλλα μεταφραστικά μαθήματα. Μου άρεσε η πρόκληση του να μεταφέρω το νόημα απ’ τη μια γλώσσα στην άλλη και ήμουν ήδη εθελόντρια μεταφράστρια για μερικά χρόνια. Πριν ακόμα πάρω το δίπλωμά μου, είχα κάνει αίτηση σε περισσότερες από 30 μεταφραστικές υπηρεσίες και είχα κάνει αρκετά δοκιμαστικά των μεταφράσεών μου. Όταν πήρα απάντηση από αρκετές μεταφραστικές υπηρεσίες, έμεινα έκθαμβη. «Θα επικοινωνήσουμε μαζί σου όταν έχουμε κάτι να μεταφραστεί στη γλώσσα και τον τομέα εξειδίκευσής σου», μου έλεγαν. Ήξερα ότι σε πολύ λίγο χρόνο θα αφιέρωνα τις μέρες μου κάνοντας αυτό που αγαπούσα να κάνω.
Όμως όταν πέρασε ένας μήνας και καμία μεταφραστική υπηρεσία δεν επικοινώνησε μαζί μου, άρχισα να απογοητεύομαι. Το όνειρο που φαίνονταν να γίνεται σχεδόν πραγματικότητα, άρχισε να χάνεται. Σαν νέα και άπειρη μεταφράστρια σε έναν εξειδικευμένο τομέα που δεν είχε και τόση εμπορική ζήτηση, οι πελάτες ήταν μετρημένοι.
Διστακτικά, άρχισα να αναζητώ άλλες επιλογές για εργασία, ενώ με μάστιζε ένα σύννεφο μελαγχολίας. Ένα δημοτικό σχολείο έβαλε μια αγγελία, αναζητώντας δασκάλα Αγγλικών και έτσι ψυχολογικά κουρασμένη από το να κάθομαι σπίτι και να περιμένω για δουλειά, έβαλα το θρυμματισμένο μου όνειρο στην άκρη και προετοιμάστηκα για μια συνέντευξη στο σχολείο. Προς έκπληξή μου, με προσέλαβαν!
Το να διδάσκω σε δημοτικό σχολείο δεν ήταν ποτέ μέρος από τα όνειρά μου για εργασία, επειδή ήμουν σίγουρη ότι δεν είχα αρκετή υπομονή να δουλέψω με μικρά παιδιά. Όπως ήταν επόμενο, η κακοφωνία απ’ τα στριγκλίσματα των παιδιών έπνιγε τη δική μου φωνή και οι ζωηροί, μικροί μαθητές μου ήταν ειδικοί στο να αποφεύγουν να με ακούνε καθώς τους εξηγούσα για ουσιαστικά και γραμματική. Όμως σιγά-σιγά άρχισα να μαθαίνω να κατανοώ τις προσωπικότητές τους, που ήταν κρυμμένες πίσω απ’ τα φωτεινά και ανυπόμονα προσωπάκια τους και έτσι εγώ η ίδια άρχισα να παίρνω μαθήματα υπομονής, αγάπης και συμπόνιας που ποτέ δεν θα είχα πάρει αν δούλευα ως μεταφράστρια πλήρους απασχόλησης. Οι καθημερινές αγχωτικές καταστάσεις με έκαναν να γονατίζω και να προσεύχομαι, όμως αυτό δυνάμωσε την προσαρμοστικότητά μου και το σθένος μου.
Είμαι ευγνώμων που ο Ιησούς δεν μου έδωσε αμέσως την ευκαιρία να πραγματοποιήσω την επιθυμία μου, άλλως θα είχα χάσει την εκπλήρωση και την προσωπική ανάπτυξη που είναι μέρος απ’ την πρόκληση που έχει η εργασία ενός δασκάλου. Έμαθα ξανά ότι ο Ιησούς, ως καθοδηγητής της σταδιοδρομίας μου, θα με οδηγήσει εκεί όπου θα μπορώ να μάθω περισσότερα, ακόμα και αν κάτι τέτοιο δεν είχε περάσει αρχικά από τον νου μου. «Ο Κύριος τα έκανε όλα». 1
- Παροιμίες 16:4 ↑