Ο Χριστιανός συγγραφέας Χένρι Φροστ, που εργάστηκε με την Αποστολή στην Ενδοχώριο Κίνα, έγραψε ένα βιβλίο όσον αφορά τη θεραπεία, με τον τίτλο Το Θαύμα της Θεραπείας, που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1931. Αν και γράφτηκε πριν ένα αιώνα σχεδόν, το βιβλίο συνεχίζει να θεωρείται από πολλούς σαν ένα εξαίρετο βοήθημα, όσον αφορά το θαύμα της θεραπείας. Το βιβλίο δεν περιέχει μόνο λεπτομερείς περιγραφές για τα άτομα εκείνα που θεραπεύτηκαν, αλλά περιλαμβάνει επίσης και περιγραφές άλλων που αν και είχαν κάμει τις ίδιες προετοιμασίες και έδειχναν το ίδιο άξιοι, όμως δεν έλαβαν τη φυσική θεραπεία που αιτήθηκαν.
Αυτό που μου προξενεί μεγάλο ενδιαφέρον, είναι ότι πολλοί από εκείνους που δεν έλαβαν φυσική θεραπεία, αναφέρονται στο γεγονός ότι έλαβαν κάτι άλλο, με πολύ μεγαλύτερη αξία στην πνευματική τους ζωή. Μερικές φορές αυτό έγινε υπό τη μορφή μιας ξεχωριστής εμπειρίας όσον αφορά την αγάπη του Θεού ή με κάποια άλλη απάντηση-σταθμό στην επιθυμία τους για μια πιο στενή σχέση με Αυτόν. Ρίχνει άπλετο φως, στο ότι ο Θεός πάντα απαντά με κάποιον τρόπο στην ψυχή εκείνη που ειλικρινά Τον αναζητά, όπως έχει υποσχεθεί μέσα στον Λόγο Του: «Πλησιάσετε στον Θεό, και Αυτός θα πλησιάσει σε σας». 1
Για πολλά χρόνια ζητούσα απ’ τον Θεό επανειλημμένα για κάτι. Και αυτό Του το είχα υπενθυμίσει αρκετές φορές ξανά και ξανά, καθώς παρουσιαζόταν επανειλημμένα στη ζωή μου. Μα γιατί τόσοι πολλοί έχουν αυτό που λαχταρώ εγώ, όμως εγώ δεν το έχω; Αναρωτιόμουν. Επίσης Του είχα πει και το άλλο, το ότι νόμιζα ότι η ανάγκη μου δεν ήταν στην πραγματικότητα και τόσο εγωιστική. Δεν μπορείς τουλάχιστον να με βοηθήσεις με αυτή την απλή ανάγκη που έχω; Του έλεγα κάπως ευγενικά. Όμως η απάντησή Του φαινόταν να είναι μια διαρκής σιωπή.
Καθώς ξανασκέφτομαι την όλη υπόθεση, φαίνεται πως μάλλον ο Θεός είχε πολλά που ήθελε να με διδάξει και ότι εγώ είχα πολλά που έπρεπε να μάθω. Βλέπετε ο Θεός γνωρίζει και τις πιο απόκρυφες σκέψεις μας και οτιδήποτε που έχει να κάνει με τον εσωτερικό μας κόσμο. Το ενδιαφέρον Του για εμάς ίσως να είναι και ένας λόγος που επιλέγει να μη μας δίνει ορισμένες απαντήσεις στις προσευχές μας. Έπρεπε να μάθω να Τον εμπιστεύομαι περισσότερο, να είμαι πιο ευγνώμων για όλα όσα είχα ήδη και να έχω περισσότερη υπομονή. Όπως αναφέρει και στον Ψαλμό 131, έπρεπε να μάθω να περιμένω ήρεμα και σιωπηλά, όπως ένα απογαλακτισμένο παιδί που αν και δεν θηλάζει πια, όμως χαίρεται να βρίσκεται μέσα στην αγκαλιά της μητέρας του.
Υπήρξαν και υπάρχουν πολλά άτομα, που στην πραγματικότητα είναι αληθινοί άγιοι, άτομα με κάποια παράλυση, σωματικές αναπηρίες, άτομα εσώκλειστα και άτομα που ποτέ τους δεν θα μπορούσαν να πάνε στο αποστολικό πεδίο, όμως το αποστολικό τους πεδίο είναι η προσευχή. Αυτά τα ίδια άτομα που αν και περνάνε απαρατήρητα, μπορούν και βιώνουν τη χάρη του Θεού με ένα εξαιρετικό τρόπο, που ξεπερνά κάποια τους προφανή ανικανότητα, ακόμα και όταν σε πολλούς φαίνεται ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να την αντέξουν. Παρ’ όλες τις περιστάσεις τους, η αγάπη του Θεού μπορεί και τους προσδίδει μια εσώτερη ομορφιά που ακτινοβολεί υπέρλαμπρα, ακόμα και μέσα απ’ τις στάχτες των εκτροχιασμένων τους ελπίδων και προσδοκιών. 2
Έτσι ακριβώς κινείται ο Θεός και εργάζεται ανάμεσά μας, με τρόπους που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε καν! 3 Αν μπορούσαμε να εξιχνιάσουμε το καθετί, όπως παραδείγματος χάριν το γιατί Αυτός θεραπεύει μερικούς και όχι κάποιους άλλους, τότε θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε απλά αυτή τη σειρά από προϋποθέσεις, με αποτέλεσμα να αποκτήσουμε το αίτημα που επιθυμούμε, έχοντας έτσι στριμώξει και ωθήσει τον Θεό μέσα στο δικό μας σχέδιο. Όμως κάτι τέτοιο ποτέ δεν πρόκειται να συμβεί.