Μια φίλη μου ανέφερε πως όταν ήταν μικρή, αν και η οικογένεια της ήταν πολύ δεμένη και αγαπιόντουσαν μεταξύ τους πάρα πολύ, παρ’ όλα αυτά πάντα είχαν πρόβλημα με τη ίση μεταχείριση. Μου είπε πως όταν η μητέρα της έφερνε σπίτι μια πίτα ή ένα παγωτό για επιδόρπιο, αυτή και ο αδελφός της μάλωναν για το ποιος θα έπαιρνε το μεγαλύτερο κομμάτι. Η φαγωμάρα τους αυτή για τις μερίδες του επιδόρπιου είχε αγχώσει τη μητέρα της τόσο πολύ, ώστε είχε βάλει μια ζυγαριά δίπλα στο τραπέζι και ζύγιζε το κάθε πιάτο του επιδόρπιου για να βεβαιωθεί ότι είχε το ίδιο βάρος. Αυτήν την τακτική την εφάρμοζαν για χρόνια.
Αυτό με έκανε να αναλογιστώ για το πόσο εύκολο είναι να βλέπουμε τη ζωή μέσα απ’ αυτό το παράδειγμα του «μόνο τόση πίτα υπάρχει». Αν ο αδελφός σου πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, εσύ θα πάρεις λιγότερο, σωστά; Βέβαια, αυτό στην ουσία αληθεύει όταν πρόκειται για την πίτα, όμως δεν ισχύει για τα περισσότερα άλλα πράγματα στη ζωή.
Εντούτοις, υπάρχει η τάση να πιστεύεις είτε στο δόγμα της ανεπάρκειας είτε της αφθονίας.
Αν ανήκεις στο Στρατόπεδο της Ανεπάρκειας, πιστεύεις πως πράγματα όπως η αγάπη, οι ιδέες, οι ευκαιρίες, η φαντασία, τα οικονομικά και οι πόροι είναι περιορισμένα. Το καθένα απ’ αυτά είναι σαν ένα κομμάτι πίτας που κόβεται και μοιράζεται και κάθε φορά που κάποιος παίρνει ένα κομμάτι, εσύ θα πάρεις λιγότερο. Όπως φαντάζεστε, στο Στρατόπεδο της Ανεπάρκειας υπάρχει πολύ λίγη ανιδιοτέλεια. Ο καθένας νοιάζεται για τον εαυτό του. Ο καθένας δεν φοβάται να αρπάξει ένα κομμάτι πίτας από κάποιον άλλον, επειδή αν δεν παλέψεις για το κομμάτι σου, ίσως και να μην πάρεις καθόλου. Αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε να βουτήξεις ένα κομμάτι πίτας δεν έχεις ούτε τον χρόνο για να το απολαύσεις. Πρέπει να το κατεβάσεις στα γρήγορα επειδή κάποιος άλλος ίσως σκέφτεται να σου το αρπάξει. Έχοντας περάσει εγώ η ίδια κάποιο χρονικό διάστημα στο Στρατόπεδο της Ανεπάρκειας, μπορώ να σας πω πως τα πράγματα εκεί είναι πολύ καταθλιπτικά!
Το Στρατόπεδο της Αφθονίας είναι εντελώς διαφορετικό. Στο Στρατόπεδο της Αφθονίας, όλοι έχουν την κοινή πίστη ότι η αγάπη, οι ιδέες, οι ευκαιρίες, η φαντασία, τα οικονομικά και οι πόροι είναι απεριόριστα. Στο στρατόπεδο αυτό, γίνεται πάντα γιορτή. Όλοι χαίρονται παντού να τρώνε την πίτα τους. Όταν κάποιος βρει ένα κατάστημα με καλή πίτα, το συνιστά και στους άλλους αντί να το κρατάει μυστικό. Οι συνταγές ανταλλάσσονται, βελτιώνονται και προσαρμόζονται. Ένα πράγμα είναι σίγουρο στο Στρατόπεδο της Αφθονίας, ότι δεν ξεμένουν ποτέ από πίτα! Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι πιστεύουν πως οι πιο νόστιμες πίττες αναμένονται να φτιαχτούν στο μέλλον, ότι θα τις μοιραστούν και θα τις απολαύσουν στο μέλλον.
Είναι κάπως παράξενο αλλά στο Στρατόπεδο της Ανεπάρκειας, στην πραγματικότητα φαίνεται να υπάρχει όλο και λιγότερη πίτα. Ο καθένας ανησυχεί ότι θα φθάσει η μέρα που θα φαγωθεί και το τελευταίο κομματάκι της πίτας. Μετά τι γίνεται; Είσαι ολομόναχος και όταν φθάνει η στιγμή να πάρεις την πίτα σου καλύτερα να κινηθείς γρήγορα για να προλάβεις.
Όμως στο Στρατόπεδο της Αφθονίας, κανένας δεν φοβάται μήπως και ξεμείνει από πίτα. Συνεχώς ανακαλύπτουν καινούργια συστατικά για να κάνουν πίττες, νέες παραλλαγές για παλιές συνταγές, νέους τρόπους να τις μεταφέρουν και καλύτερους τρόπους για να ετοιμάσουν περισσότερες. Κανένας δεν ανησυχεί μήπως και κάποια μέρα ξεμείνουν από πίτα.
Όταν για πρώτη φορά υπέπεσαν στην αντίληψη μου, αυτά τα δύο στρατόπεδα, γρήγορα κατέληξα στο λυπηρό συμπέρασμα ότι περνάω πολύ περισσότερο καιρό στο Στρατόπεδο της Ανεπάρκειας απ’ ότι στο Στρατόπεδο της Αφθονίας. Σπάνια σκεφτόμουν ότι το καλύτερο θα έρθει στο μέλλον. Πιο συχνά σκεφτόμουν πως όπου νά ‘ναι ερχόταν η καταστροφή. Όταν έβλεπα τους άλλους ευλογημένους, αυτό πιο συχνά το εκλάμβανα ότι σήμαινε πως είχε απομείνει λιγότερο «καλό» για μένα. Σίγουρα δεν βίωνα το πάρτι που είχαν στο Στρατόπεδο της Αφθονίας!
Όταν το αντιλήφτηκα αυτό, τα μάζεψα και άλλαξα στρατόπεδο. Ένοιωσα τόσο καλοδεχούμενη στο Στρατόπεδο της Αφθονίας. Σίγουρα είχαν την αντίληψη πως όσο περισσότερο «τόσο το καλύτερο». Άρχισα να πιστεύω πως τα καλύτερα θα έρθουν στο μέλλον – για μένα, για τους φίλους μου και για όλους γύρω μου. Εντελώς ξαφνικά, είχα τόσα να μοιραστώ. Δεν ξέμενα πια από ιδέες, οικονομικά, πόρους, ευκαιρίες ή αγάπη. Μου ήταν εύκολο να φανώ γενναιόδωρη όταν ήξερα ότι δεν υπήρχε λόγος να συσσωρεύω πράγματα. Ήταν εύκολο να γιορτάζω τις νίκες των άλλων, επειδή είδα ότι υπήρχαν άφθονες νίκες για όλους. Το να μετακομίσω στο Στρατόπεδο της Αφθονίας ήταν μια σπουδαία απόφαση!
Εσύ τι θα προτιμούσες; Να βρίσκεσαι σε ένα στρατόπεδο όπου πάντα κινδυνεύεις να πεινάσεις, με πολύ λίγη αγάπη, ιδέες, οικονομικά, πόρους και ευκαιρίες; Ή σ’ ένα στρατόπεδο όπου οι μεγαλύτερες ευκαιρίες, οι καλύτερες ιδέες, οι πιο άφθονοι πόροι και η πιο ειλικρινής αγάπη αναμένονται να εμφανιστούν, με τόση αφθονία που να είναι αρκετή για όλους; Ο καθένας μας έχει τη δύναμη να αποφασίσει σε πιο στρατόπεδο θα ήθελε να ζήσει.