Τις προάλλες χάρηκα τόσο πολύ όταν διάβασα μερικές προσωπικές αναφορές στο μπλογκ μιας φίλης που είχε να κάνει με το θέμα της εξύμνησης του Θεού όσον αφορά την καλοσύνη Του, παρ’ όλα τα καθημερινά προβλήματα και τις ενοχλήσεις.
Σε γενικές γραμμές, είμαι ένα ευγνώμων άτομο. Αναρτώ ενθαρρυντικές ιστορίες στο μπλογκ μου ή τις στέλνω σε φίλους και την οικογένειά μου με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο με σκοπό να μοιραστώ μαζί τους τα καλά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μου. Κι όμως, μετά από τόσα χρόνια, δεν είχα αποκτήσει ακόμα τη συνήθεια να εξυμνώ τον Κύριο και για τα «άσχημα» πράγματα – «ευχαριστώντας πάντοτε για όλα τον Θεό». 1 Επίσης δεν είχα αποκτήσει τη συνήθεια του να αναζητώ το καλό μέσα στο καθετί.
Αφότου όμως διάβασα αυτά που έγραφε η φίλη μου, ξαναθυμήθηκα ότι τα απλά πράγματα της καθημερινότητας – ένα σάντουιτς, μια βροχούλα, ένα ηλιοβασίλεμα, ένας ενθαρρυντικός λόγος από έναν φίλο, ένας περίπατος – είναι όλα συμβάντα που αξίζουν ευχαριστίες. Μέχρι πρόσφατα περίμενα να συμβεί κάτι «μεγαλειώδες» πριν να μείνω εκστατικός – όπως εκείνη την πρώτη φορά που πέταξα με αεροπλάνο όταν ήμουν μικρός ή όταν ξανασυναντήθηκα με τους παλιούς συμμαθητές μου μετά από πολλά χρόνια ή την ημέρα που θα συναντήσω τη μελλοντική μου σύζυγο ή όταν θα γίνω πατέρας ή θα ανακαλύψω κάποιο κρυμμένο θησαυρό σε ένα νησί της Νότιας Θάλασσας. Όμως αυτά προαπαιτούν πάρα πολύ προσμονή και πολλές χαμένες ευκαιρίες για να με αφήσουν εκστατικό, όταν εγώ θα μπορούσα και θα έπρεπε να είμαι πραγματικά ευτυχισμένος και ευγνώμων στον Θεό, ακόμα και όταν τρώω ένα απλό πρωινό ή παίρνω νέα από τη μητέρα μου.
Βέβαια θα μπορούσατε να πείτε ότι αυτό εύκολο ακούγεται, δύσκολο να γίνει – και μάλλον έχετε δίκαιο. Όμως το υπέροχο πράγμα καθώς διάβαζα το μπλογκ της φίλης μου και άρχισα να πιάνω το νόημα ήταν ότι θα μπορούσα κι εγώ να είμαι ευγνώμων για τα ίδια πράγματα που ήταν και αυτή και να ακολουθήσω μια παρόμοια «νοοτροπία ευγνωμοσύνης». Αφότου το αρχίσεις, όλα γίνονται από μόνα τους.
Ας θυμάμαι λοιπόν αυτά μου τα λόγια όταν βρίσκομαι στη μέση μιας κυκλοφοριακής συμφόρεσης στο κέντρο της πόλης ή όταν έχω τις μαύρες μου ή όταν ένας απ’ τους συναδέλφους, μου τη δίνει στα νεύρα, επειδή αυτού του είδους οι ενοχλήσεις δεν θα σημαίνουν τίποτα. Θα μπορώ να χαίρομαι και στις στιγμές αυτές επίσης, όταν αποφασίσω να παρατηρώ την ομορφιά σε οτιδήποτε και αν παρουσιαστεί στον δρόμο μου ώστε «σε όλα να ευχαριστώ· επειδή, αυτό είναι το θέλημα του Θεού». 2