Όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών και γεμάτη ιδεαλισμό, διάβασα μια βιογραφία για τον Ντέιβιντ Μπρέινερντ. Μου άρεσε να διαβάζω για ιεραποστόλους όπως τον Ντέιβιντ Λίβινγκστον, τον Σ. Τ. Σταντ και την Έιμι Καρμάϊκλ. Φαίνεται πως δεν είχαν δυσκολία στο να εμπνέουν τους πιστούς για το ότι η κάθε φαινομενική θυσία αξίζει. Όμως η ιστορία για τον Μπρέινερντ είχε άσχημο ξεκίνημα. Ο λόγος που θυμάμαι την ηλικία μου όταν διάβασα γι’ αυτόν είναι επειδή όταν αυτός ήταν στην ηλικία μου, είχε μείνει ορφανός από γονείς. Ενώ εγώ είχα και τους δύο μου γονείς, οι οποίοι και έζησαν για πολλά ακόμα χρόνια.

Καθώς συνέχιζα να διαβάζω, είχα μείνει αποσβολωμένη από τα πόσα υπέφερε. Κι όμως τα γραπτά του και οι προσευχές του χαρακτηρίζονταν από μια αποφασιστικότητα και ένα πάθος να δοξάζει τον Θεό και να αφιερώνει όλο του το είναι στην υπηρεσία του Θεού. Διαβάζοντας τις σκέψεις του όσον αφορούσε τις αντιξοότητες στο να μεταδώσει τη Χριστιανική πίστη στους Ιθαγενείς Αμερικάνους που έπιναν πάρα πολύ και επιδίδονταν σε επιβλαβείς παγανιστικές τελετές, με έκαναν να αντιληφθώ πόσο εύκολη ήταν η ζωή μου σε σύγκριση και με προκάλεσαν να αναρριχηθώ σε μεγαλύτερα πνευματικά ύψη αφοσίωσης. Το κακοτράχαλο μονοπάτι που επέλεξε να βαδίσει τον έκανε να επιζητήσει όλο και περισσότερο τον Χριστό και δεν επέτρεψε σε αυτά που υπέφερε να σκληρύνουν την ψυχή του.

Μαζί με τον δύσκολο πνευματικό αγώνα που έδινε, το σώμα του βασανιζόταν από έντονους πόνους, αποτέλεσμα της άσχημης φυματίωσης που είχε, η οποία επιδεινώνονταν περισσότερο από τη φτώχεια και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε. Οι αρχικές του προσπάθειες ευαγγελισμού απέτυχαν να αποδώσουν και αυτή η έλλειψη επιτυχίας τού επέφερε βαθειά απόγνωση η οποία πλήγωνε βαθειά την ειλικρινή του καρδιά. Εντούτοις, παρ’ όλες τις επιπλοκές της ασθένειάς του, οι οποίες απειλούσαν τη ζωή του και την κατάθλιψη που μερικές φορές τον έκανε ακόμα και να σκέφτεται να αυτοκτονήσει, ο Μπρέινερντ δεν τα παράτησε.

Όταν τελείωσα με τη βιογραφία του Μπρέινερντ, ανακάλυψα πως αυτός τον οποίο εγώ θεωρούσα έναν τόσο σπουδαίο ήρωα, είχε να μου προσφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό, καθώς η ιστορία του είχε μια πιο βαθειά και απαράμιλλη ομορφιά. Έχουν περάσει χρόνια αφότου ανακάλυψα το γεμάτο κουράγιο και ενθάρρυνση πνεύμα του Μπρέινερντ και τη βαθειά του αφοσίωση στον Χριστό, όμως δεν έχει πάψει να με ενθαρρύνει η δική του αφοσίωση, ειδικά όταν το δικό μου Χριστιανικό οδοιπορικό δείχνει κάπως συνηθισμένο και κοινό και όχι τόσο αποδοτικό και επιτυχημένο.

Ο Μπρέινερντ ήταν ένας απόστολος σε μια εποχή και έναν τόπο, που ήταν πολύ διαφορετικά απ’ τα δικά μου και αν και εγώ, ίσως ποτέ να μην αντιμετωπίσω εκείνον τον αδιανόητο βαθμό αντιξοότητας όπως αυτός, όμως έχω και εγώ μια παρόμοια αποστολή – εκείνη του να είμαι μια αντανάκλαση του Θεού σε έναν κόσμο που έχει ανάγκη τη δική Του αγάπη και φως – και τον ίδιο Θεό, που μπορεί να με βοηθάει να ξεπερνάω οτιδήποτε εμπόδια παρουσιαστούν.