Φαντάσου ένα δάσος – πυκνόφυτο, καταπράσινο, θεσπέσιο. Προχωράς μέσα σ’ αυτό, προσμένοντας να νοιώσεις το δέος που βίωσες κάποια άλλη φορά στη φύση, όμως αυτή τη φορά τα πουλιά δεν κελαηδούν, το θρόισμα των φύλλων απ’ το φύσημα του αέρα δεν ακούγεται και το ρυάκι είναι χωρίς νερό. Όλα είναι ακίνητα, χωρίς ζωή, λες και έχουν παγώσει στον χρόνο. Βρίσκεσαι μέσα στο δάσος, όμως νοιώθεις λες και το δάσος αυτό είναι μια εικόνα κρεμασμένη πάνω στον τοίχο.
Τώρα φαντάσου το ίδιο σκηνικό, με τη μόνη διαφορά ότι τη φορά αυτή οτιδήποτε πρόσμενες, βρίσκεται εκεί – το χαρωπό κελάηδημα των πουλιών, ο θόρυβος απ’ το ποταμάκι, το θρόισμα των φύλλων, το αεράκι μέσα απ’ τα μαλλιά σου, το άρωμα του δάσους μετά τη βροχή, η δροσιά της ομίχλης και το χορταριασμένο μονοπάτι κάτω απ’ τα πόδια σου.
Η αντίθεση ανάμεσα σε αυτά τα δύο δάση είναι σαν τη διαφορά ανάμεσα στο να γνωρίζεις για Εμένα και στο να Με γνωρίζεις πραγματικά. Είναι η διαφορά ανάμεσα στο να έχεις ακούσει ή να έχεις διαβάσει για Μένα και στο να έχεις μια απευθείας, προσωπική σχέση με Μένα. Η μία είναι στατική, η άλλη είναι πάλλουσα και υπερχειλίζει από ενθουσιασμό, ζωή και αγάπη. Η μία είναι κενή, η άλλη ικανοποιεί όλες σου τις αισθήσεις. Η μια μπορεί να σε βοηθάει να γίνεις ένα καλύτερο άτομο, η άλλη σε ολοκληρώνει.
Η αγάπη Μου είναι πάντα εκεί και σε περιμένει. Δεν θα κάνεις το βήμα να βιώσεις όσα έχω να σου προσφέρω; Απέχω μόνο μια προσευχή μακριά. Απλά άνοιξε την καρδιά σου και θα Με βρεις εκεί.