Μία πόλη στην οποία ζούσα, είναι γεμάτη από εγκαταλελειμμένους τηλεφωνικούς θαλάμους. Απηρχαιωμένοι και ερειπωμένοι, στέκονται σιωπηλοί και άδειοι, μια απόκοσμη υπενθύμιση της πρώην χρησιμότητάς τους, ενώ τώρα πιάνουν μέρος απ’ το πεζοδρόμιο, με καμία χρησιμότητα για κανέναν εντελώς, εκτός από μερικές αράχνες που κατοικούν μέσα σ’ αυτούς μαζί με τους ιστούς τους. Πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια, αυτοί οι θάλαμοι ήταν ένα ζωτικό μέσο επικοινωνίας ενώ τώρα έχουν καιρό που αντικαταστάθηκαν από τα κινητά  και  αυτοί οι ερειπωμένοι θάλαμοι δεν αξίζουν τον κόπο ούτε να συντηρηθούν ούτε να κατεδαφιστούν.

Όλοι αυτοί οι απηρχαιωμένοι τηλεφωνικοί θάλαμοι μου προξενούν λύπη. Μου θυμίζουν μερικούς ανθρώπους που είναι προσκολλημένοι στο παρελθόν τους επειδή δεν μπόρεσαν ή δεν ήθελαν να προσαρμοστούν στο νέο, κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας. Εάν ο νους μας είναι συνεχώς στο παρελθόν αντί για το παρόν και το μέλλον, θα χάσουμε την επαφή μας με τον κόσμο γύρω μας και θα ξεμείνουμε πίσω. Ο κόσμος αλλάζει συνεχώς και εμείς θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε μαζί του, να μάθουμε νέες δεξιότητες και να συνεχίσουμε να πασχίζουμε να κάνουμε πρόοδο. Αυτό αληθεύει τόσο στη φυσική μας όσο και στη πνευματική μας ζωή.

Η τελευταία μου χρονιά ήταν γεμάτη από μαθησιακές εμπειρίες. Η αλλαγή, όπως και να το κάνεις είναι δύσκολη, όμως ανακάλυψα ότι συνήθως μου βγαίνει σε καλό. Έπρεπε να προσαρμοστώ στη νέα μου τοποθεσία και κατάσταση και απέκτησα κάποιες νέες δεξιότητες στην πορεία.

Φαίνεται πως είναι τάση της ανθρώπινης φύσης, να θέλει τα πράγματα να παραμένουν στατικά, όμως ο τρόπος που κάναμε τα πράγματα χθες, δεν είναι συχνά η καλύτερη προσέγγιση για τις ανάγκες του σήμερα. Ανεξάρτητα του αν εμείς αλλάζουμε ή όχι με τους καιρούς, αυτό που ήταν τόσο χρήσιμο χθες, συχνά δεν έχει καμία αξία σήμερα. Ρίξτε μια ματιά στο πόσο γρήγορα αλλάζουν τα γκατζετάκια των υπολογιστών για να δείτε τι εννοώ. Πρόσφατα έριξα μια ματιά σε ένα παλιό δημοφιλές περιοδικό για ηλεκτρονικά και σχεδόν έβαλα τα γέλια για τα προϊόντα εκείνα, που κάποτε τα ανέφεραν ως «πρωτοποριακά», ενώ τώρα έχουν εξαφανιστεί εντελώς από την αγορά.

Όπως λέει και το γνωμικό, «Ο χρόνος και η παλίρροια δεν περιμένουν κανέναν». Θα κάναμε λοιπόν καλά να συγχρονιστούμε με τους καιρούς.