Στη διάρκεια ενός εβδομαδιαίου τεστ ορθογραφίας με την πρώτη δημοτικού, παρατήρησα πως μια απ’ τις μαθήτριές μου, η Σίντυ, δεν είχε γράψει τίποτα πάνω στη κόλλα διαγωνίσματος. «Δεν μπορώ να θυμηθώ καμία απάντηση!» μου είπε κλαίγοντας. Την πήρα απ’ το χέρι, βγήκαμε απ’ την αίθουσα και της είπα να πάρει μερικές βαθιές ανάσες. Επανέλαβα μαζί της την προφορά των λέξεων που τους είχα διδάξει εκείνη τη βδομάδα. Με λίγη καθοδήγηση και ενθάρρυνση, επέστρεψε στο θρανίο της και κατάφερε να θυμηθεί δύο απ’ τις οκτώ λέξεις ορθογραφίας. Ένοιωσε κάποια ανακούφιση αφού μπόρεσε και θυμήθηκε έστω κι αυτές, όμως η εμπειρία εκείνη φάνηκε ότι είχε κλονίσει την αυτοπεποίθησή της αρκετά.
Εκείνο το βράδυ αφότου πήγα σπίτι, κάθισα για να περάσω στο σημειωματάριό μου τους βαθμούς των παιδιών και έφθασα και στο όνομα της Σίντυ. Θυμήθηκα ξανά εκείνο το στενάχωρο βλέμμα της και ένοιωσα μέσα απ’ το δικό της βλέμμα να εκφράζεται η δική μου αμηχανία. Είχα μελετήσει βιβλία που είχαν να κάνουν με παιδαγωγική διδασκαλία και είχα συζητήσει τις προκλήσεις που αντιμετώπιζα με τους συναδέλφους μου. Κι όμως μετά απ’ όλα αυτά, δεν είχα καταφέρει να κάνω αρκετή πρόοδο στις ικανότητές μου να διδάσκω. Περίμενα με προσμονή να περάσουν οι λίγοι μήνες που θα τελείωνα την πρώτη μου χρονιά σαν δασκάλα, όμως ένοιωθα πως κάπου είχα κολλήσει. Όπως και να ‘χει, η Σίντυ κι εγώ, είχαμε κάτι κοινό: Το να τα παρατήσουμε δεν ήταν μια βιώσιμη επιλογή!
Τους υπόλοιπους μήνες του σχολείου, ένοιωσα πως η Σίντυ κι εγώ, ήμασταν σαν συνοδοιπόροι. Κάθε βδομάδα την ενθάρρυνα όταν αγχωνόταν που δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς να τα καταφέρει στην ορθογραφία. Βλέποντάς την να αγωνίζεται με αποφασιστικότητα μέσα από τις ανησυχίες της να ολοκληρώσει τα εβδομαδιαία διαγωνίσματα, έδινε και σε μένα το κουράγιο να συνεχίσω να προσπαθώ να αναζητώ λύσεις στα διδακτικά μου προβλήματα με την τάξη. Κάθε φορά που εκείνα τα μικρά προσωπάκια με κοιτούσαν γεμάτα αμηχανία και βαρεμάρα, αντιλαμβανόμουν πως έπρεπε να αλλάξω τον τρόπο που τα δίδασκα να μάθουν κάτι.
Το να μαθαίνουμε απ’ τα λάθη, μπορεί να αποβεί μια οδυνηρή διαδικασία, είτε είσαι στην πρώτη δημοτικού, είτε διδάσκεις για πρώτη χρονιά, όμως οι δυσκολίες αυτές είναι που μας βοηθάνε όλους μας να ωριμάσουμε. Με τον καιρό, η Σίντυ μπορούσε να θυμάται το λεξιλόγιο και να γράφει κάποιο τεστ χωρίς να πανικοβάλλεται όταν ξεχνούσε κάποια λέξη. Κατάλαβε ότι το τεστ ορθογραφίας την βοηθούσε να δει με ποιες λέξεις έπρεπε να ασχοληθεί περισσότερο και ποιες λέξεις είχε μάθει αρκετά καλά. Και αν κι εγώ συνέχιζα να κάνω λάθη στον τρόπο που δίδασκα, όμως μέσα απ’ αυτά τα λάθη, αποκτούσα περισσότερη αυτοπεποίθηση και μάθαινα τρόπους να αντιμετωπίσω τις ποικίλες καταστάσεις που παρουσιάζονταν μέσα στην αίθουσα. Χρειάστηκε ένα εξάχρονο κοριτσάκι να μου δείξει ότι έπρεπε να ξεπεράσω τις δυσκολίες της ανάπτυξης, ώστε να προσεγγίσω τον στόχο που ήθελα.