Αφoύ έχετε ζητήσει κάτι από τον Θεό, κάνετε κάτι. Κάνετε πράξη την πίστη σας. Βάλτε πόδια στις προσευχές σας με το να βαδίσετε προς τον στόχο σας.
Όταν ήμουν πάστορας μιας εκκλησίας στον Wagoner της Oklahoma, υπήρχε μια κοπέλα με το όνομα Έττα, που ήθελε πάρα πολύ να κάνει θεολογικές σπουδές. Για δύο χρόνια προσευχόταν για τα χρήματα να πληρώσει τα δίδακτρά της. Η κατάστασή της φαινόταν απελπιστική.
Ήρθε και με βρήκε και μου μιλούσε κλαίγοντας και γεμάτη απογοήτευση. Την ρώτησα αν πίστευε ότι ήταν θέλημα Θεού να πάει να σπουδάσει και μου απάντησε πως ήταν απολύτως σίγουρη ότι ήταν.
«Τότε εγώ δεν θα περίμενα άλλο πια», της είπα. «Για δύο χρόνια ζητάς από τον Θεό τα χρήματα, όμως ποτέ δεν έδειξες έμπρακτα ότι προσμένεις πράγματι απ’ Αυτόν να σου προμηθεύσει κάτι τέτοιο. Αν πραγματικά πίστευες ότι Αυτός θα απαντούσε στην προσευχή σου και θα σου έδινε τα χρήματα που χρειαζόσουν, τι θα έκανες;»
«Θα ετοίμαζα τα ρούχα μου, θα έστελνα μια επιστολή στη σχολή ότι θα πήγαινα και θα έπραττα ότι ήταν αναγκαίο για να κλείσω τις υποθέσεις μου εδώ», απάντησε η Έττα.
«Τότε αυτό ακριβώς θα έκανα κι εγώ αν ήμουν εσύ. Στηρίξου πάνω στην υπόσχεσή Του και ετοιμάσου, κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς, λες και έχεις τα λεφτά στο χέρι. Αν κάποιος που εμπιστευόσουν, σου είχε υποσχεθεί τα χρήματα, θα τους πίστευες, όμως ο Θεός ο Ίδιος υποσχέθηκε ήδη στον Λόγο Του, στους Ψαλμούς 37:4, να εκπληρώσει την επιθυμία της καρδιάς σου. Τον πιστεύεις;»
«Τον πιστεύω! Θα το αποδείξω! Πάω σπίτι να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου. Η σχολή ανοίγει σε σύντομο χρονικό διάστημα και πρέπει να βιαστώ».
Από εκείνη τη στιγμή και μετά, η Έττα ποτέ δεν δίστασε. Πήγε και ετοιμάστηκε, γεμάτη αισιοδοξία ότι η Τράπεζα του Ουρανού θα άνοιγε τα παράθυρά της τη σωστή στιγμή.
Μια μέρα πριν την υποτιθέμενη αναχώρησή της, μου τηλεφώνησε να μου πει ότι είχε ετοιμάσει τα προσωπικά της πράγματα όμως δεν είχε βαλίτσα για να τα βάλει μέσα. Ενώ μιλούσαμε στο τηλέφωνο διεκδικήσαμε την υπόσχεση της Γραφής, «Ο Θεός μου θα καλύψει και κάθε δική σας ανάγκη με τρόπο ένδοξο». 1
Μια ώρα αργότερα μου τηλεφώνησε μια φίλη. Μου είπε πως καθάριζε το σπίτι της και ανακάλυψε μερικά πράγματα τα οποία δεν χρειαζόταν πια και ήθελε να τα ξεφορτωθεί, μαζί και μια μεγάλη βαλίτσα. Αναρωτιόταν αν τη χρειαζόμουν.
«Εκπληρώνεις μια παραγγελία από τον ουρανό», της είπα χαμογελώντας, «μόνο έχεις τη λάθος διεύθυνση. Ο Κύριος θέλει να στείλεις τη βαλίτσα αυτή στο σπίτι της Έττα».
Το επόμενο βράδυ, μερικοί από μας πήγαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό να αποχαιρετήσουμε την Έττα που πήγαινε στο κολλέγιο. «Τα χρήματα δεν τα έχω ακόμα, γι’ αυτό δεν μπόρεσα να αγοράσω το εισιτήριο», μου ψιθύρισε, «όμως δεν ανησυχώ στο ελάχιστο. Είμαι τελείως σίγουρη ότι ο Κύριος έχει ακούσει την προσευχή και γνωρίζω ότι θα έχω αυτό που Του ζήτησα». 2
Σκέφτηκα μέσα μου πως ίσως να είχε γίνει κάποιο λάθος κάπου. Μερικά μέλη της εκκλησίας, μου είχαν πει ότι θα συγκέντρωναν χρήματα για να βοηθήσουν την Έττα, όμως δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί αυτή δεν είχε λάβει τα χρήματα ακόμα.
Τότε ακούστηκε το σφύριγμα του τραίνου που πλησίαζε και είδα το μπροστινό φανάρι του στο βάθος. Ο χρόνος τελείωνε. Τι μπορούσα να πω;
Ξαφνικά ένα από τα άτομα που είχαν συγκεντρώσει τα χρήματα ήρθε τρέχοντας. «Ήμουν στο γραφείο μου όταν θυμήθηκα τα χρήματα που μου είχαν δώσει οι άλλοι για την Έττα», είπε «Και να και μερικά ακόμα – από τη γυναίκα μου και εμένα».
«Και να και μερικά ακόμα», είπε άλλος ένας φίλος που επίσης μόλις είχε έλθει να δει την αναχώρηση της Έττας.
«Έτοιμοι για επιβίβαση!» φώναξε ο σταθμάρχης. «Έτοιμοι για επιβίβαση!»
«Έτοιμοι για επιβίβαση πάνω στις υποσχέσεις του Θεού!» είπα στην Έττα. «Αξίζει να πιστεύεις, έτσι δεν είναι;»
«Μα είναι υπέροχο», αποκρίθηκε αυτή, «είναι τόσο υπέροχο το τι μπορεί να κάνει η πίστη!»