Στο γραφείο του ιατρού που εργάζομαι, έχουμε μία τακτική ασθενή με το όνομα Μίξερ. Αυτό είναι το νόμιμο όνομα που της είχαν δώσει. Δεν είχα ευκαιρία να μάθω πώς έγινε αυτό, όμως ήμουν περίεργη να μάθω γιατί αυτοί οι γονείς έδωσαν στο παιδί τους το όνομα μιας οικιακής συσκευής. Ίσως να σημαίνει κάτι όμορφο σε μια άλλη γλώσσα. Δεν έχω ιδέα!

Δεν επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι το όνομα μας. Μερικοί άνθρωποι φαίνεται σαν να κέρδισαν το οικογενειακό λαχείο, αν ποτέ υπήρχε κάτι τέτοιο, είτε συνέβη γενετικά, οικονομικά, σε ταλέντο ή ακόμα και με τη μορφή μιας τρυφερής, ευτυχισμένης οικογένειας. Άλλοι, ίσως όχι και τόσο. Όλοι μας γνωρίζουμε κάποιον του οποίου η οικογενειακή ιστορία ράγισε την καρδιά μας. Και επίσης όλοι μας γνωρίζουμε τις δικές μας ιστορίες, το πώς γονείς, αδελφάκια, θείες, θείοι, παππούδες και ξαδέλφια έχουν επηρεάσει τη ζωή μας και θετικά αλλά και αρνητικά. Ή ίσως να μεγαλώσαμε χωρίς να γνωρίζουμε την ίδια τη βιολογική μας οικογένεια, ή γνωρίζουμε κάποιον άλλον που να μην την γνωρίζει.

Καθώς τα παιδιά μου γίνονται έφηβοι, συνειδητοποιώ πιο βαθειά τη σπουδαιότητα του να δίνω σκόπιμα χρόνο και προσπάθεια ώστε να μεγαλώσω την οικογένεια που θέλουμε. Η ζωή βλέπετε είναι πολύ γεμάτη και πολυάσχολη, γι’ αυτό μαθαίνω ότι πρέπει να επαναπροσδιορίζω τις προτεραιότητές μου και να μερικά πράγματα που μαθαίνω καθώς το κάνω:

Κάνε ότι μπορείς με όποιο μέλος μπορείς. Δεν μπορούμε πάντα να περιμένουμε για όλη την οικογένεια να βρεθεί μαζί για να τα πούμε. Όλο το δυναμικό και οι κρίκοι της οικογένειάς μας είναι σημαντικοί και συνεισφέρουν στη γενικότερη «ατμόσφαιρα» της οικογένειας.

Η κοινότητα είναι σημαντική για την οικογένεια. Όπως λέει και το γνωμικό, «Χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί». Τα παιδιά μας μαθαίνουν τόσα πολλά με το να έχουν κι άλλους υπέροχους ανθρώπους στη ζωή τους, όπως κι εμείς οι γονείς. Έτσι λοιπόν, επενδύουμε και αφιερώνουμε χρόνο στην τοπική μας κοινότητα.

Μέρα με τη μέρα. Μια οικογενειακή κουλτούρα αναπτύσσεται με απλά πράγματα, όπως με το να προσευχόμαστε μαζί πριν πάμε για ύπνο, με μηνύματα μεταξύ μας, εργασίες, γέλια, αγκαλιές, διαλόγους και ό,τι συμβαίνει καθημερινά. «Όλα αυτά είναι οι κλωστές που υφαίνουν τον οικογενειακό ιστό πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι ετήσιες διακοπές και τα άλλα σπουδαία γεγονότα. Εκτιμήστε την αξία και την ομορφιά που υφίσταται σε αυτά τα πράγματα.

Η οικογένεια που προσεύχεται μαζί, παραμένει μαζί. Ένας απ’ τους καλύτερους τρόπους να διδάξουμε τα παιδιά μας να εξαρτώνται απ’ τον Θεό είναι με το να βλέπουν εμάς να στηριζόμαστε σ’ Αυτόν.

Οι δυνατές οικογένειες δημιουργούν μια δυνατή κοινωνία. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο Θεός έχει επενδύσει στις οικογένειές μας και θέλει να μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε δυνατές, ευτυχισμένες οικογένειες, παρ’ όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε.