Πολλές φορές ακούμε να παρομοιάζεται η ζωή της πίστης σαν κάποιος αγώνας δρόμου ή ένα οδοιπορικό. Αμέτρητα τραγούδια, βιβλία και κηρύγματα έχουν βασιστεί πάνω σ’ αυτές τις έννοιες. Μια και εγώ ο ίδιος τρέχω σε αγώνες, με εμπνέει εκείνο το εδάφιο που υπάρχει στη Βίβλο και λέει «ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας, αποβλέποντας στον Ιησού». 1 Πρόσφατα όμως, αντιλήφθηκα την όλη έννοια από μια εντελώς νέα προοπτική.
Άκουσα μια ιστορία για ένα νεαρό παιδί που ήταν παράλυτο και το μόνο μέρος του σώματός του που μπορούσε να κουνήσει, ήταν το κεφάλι του. Ήταν κατανοητό πως για να προσπαθήσει να κάνει οτιδήποτε είχε να κάνει με αθλητισμό, ήταν εντελώς ανέλπιδο. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Όταν άκουσε για έναν αγώνα 5 χιλιομέτρων στον οποίο θα συγκεντρώνονταν χρήματα για έναν φίλο του που είχε μείνει κι αυτός παράλυτος μετά από ένα τραγικό ατύχημα, του ήρθε μια καταπληκτική ιδέα. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας που του έδινε τη δυνατότητα να γράφει μηνύματα χρησιμοποιώντας τα μάτια του και το κεφάλι του, είπε στον πατέρα του, «Θέλω κι εγώ να τρέξω στον αγώνα».
Και αντί ο πατέρας του να του πει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, του ετοίμασε ένα αμαξίδιο μέσα στο οποίο μπορούσε να βάλλει και να σπρώξει τον γιο του σε αυτά τα 5 χιλιόμετρα. Στο τέλος του αγώνα, ο γιος του έγραψε άλλο ένα μήνυμα: «Αυτή είναι η πρώτη μου φορά που δεν νοιώθω ανάπηρος». Και έτσι αυτό το επανέλαβαν μαζί, ξανά και ξανά και ξανά και ξανά!
Μέχρι σήμερα, ο πατέρας του έχει αγωνιστεί με τον γιο του σε περισσότερους από 300 αγώνες – τόσο σε μαραθώνιους αλλά και σε αγώνες τρίαθλου. Ο πατέρας τρέχει, κολυμπά και κάνει ποδήλατο, έλκοντας, ωθώντας και μεταφέροντας τον γιο του σε κάθε βήμα του δρόμου. Γιατί το κάνει; Απλά και μόνο, επειδή αγαπά τον γιο του και θέλει να τον βλέπει χαρούμενο. Ο γιος δεν έκανε κάτι το ιδιαίτερο για να αξίζει μια τέτοια αγάπη. Απλά είναι ο γιος του και αυτό είναι που έχει σημασία.
Είμαστε κι εμείς παιδιά του επουράνιου Πατέρας μας, που σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να επιμένουμε και να προσπαθούμε από μόνοι μας όταν νοιώθουμε εξουθενωμένοι. Μπορούμε να αφήσουμε Αυτόν να μας πάρει στην αγκαλιά Του και να μας μεταφέρει. Όπως μας λέει και το εδάφιο «Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω». 2
Όσα χάλια και να έχουμε ή όσα προβλήματα και να αντιμετωπίζουμε, η αγάπη Του για εμάς είναι ασάλευτη. Αυτός είναι πάντα δίπλα μας, έτοιμος να μας βοηθήσει να επιτύχουμε τον κάθε μας στόχο μέχρι μια μέρα να φτάσουμε στη γραμμή τερματισμού μαζί.