Κάποτε είδα στη τηλεόραση κάτι που συνέβη στην Μεγάλη Βρετανία στις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι Ναζί είχαν νικήσει την Γαλλία και οι Βρετανοί τους περίμεναν ότι θα επιτίθονταν σ’ αυτούς τώρα. Για μερικούς Βρετανούς, η αβεβαιότητα, ο φόβος για το μέλλον και το συναίσθημα να φροντίσουν τους αγαπημένους τους, τους έκανε να κάνουν πράγματα τα οποία δεν θα είχαν κάνει υπό κανονικές συνθήκες. Νοιάζονταν πολύ λίγο για τους άλλους, πολλοί άρχισαν να συσσωρεύουν πράγματα για τον εαυτό τους, άλλοι έκλεβαν και μερικοί έφτασαν σε σημείο ακόμα και να σκοτώσουν!
Αντιθέτως, άλλοι άνθρωποι, αντέδρασαν εντελώς διαφορετικά. Δεν έγιναν ήρωες επειδή έκαναν σπουδαίες πράξεις, έγιναν ήρωες επειδή έκαναν απλές πράξεις με αυταπάρνηση. Αντιμετώπισαν τις δυσκολίες τους με αξιοπρέπεια. Βοηθούσαν ο ένας τον άλλον. Ενώθηκαν μεταξύ τους και φρόντιζαν για το καλό των άλλων και μοιράζονταν ό,τι είχαν με εκείνους που είχαν ανάγκη.
Βλέποντας την αντίθεση ανάμεσα σε αυτά τα δύο είδη αντιδράσεων με έκανε να σκεφτώ τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε όταν βρισκόμαστε σε καιρούς αβεβαιότητας ή κάποιες δύσκολες καταστάσεις. Σε καιρούς αποπροσανατολισμού, είναι φυσικό να νοιάζεται ο καθένας για τον εαυτό του. Αν και δεν θα ενεργήσουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, το εγωιστικό ανθρώπινο ένστικτο για αυτοσυντήρηση παίζει έναν πιο σημαντικό ρόλο για μερικούς ανθρώπους.
Όταν όλα γύρω μας είναι ασταθή, φυσικό είναι να αποσταθεροποιούμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Όταν αυτό που πριν νοιώθαμε ως στέρεο έδαφος αρχίζει να δείχνει ως κινούμενη άμμος, ο φόβος μπορεί να είναι καθηλωτικός. – Αρχίζει να μας κατακλύζει ο φόβος για το μέλλον και ο φόβος για τις αλλαγές που γίνονται ή που θα γίνουν. Αν επιτρέψουμε στον φόβο να υπερισχύσει της πίστης, τότε η εμπιστοσύνη μας στη φροντίδα του Θεού θα αρχίσει να ελαττώνεται. Μόλις συμβεί αυτό, τότε υπεισέρχεται το συναίσθημα ότι εμείς οι ίδιοι πρέπει να αναλάβουμε τον έλεγχο των πραγμάτων και το να πάρουμε τα πράγματα στα δικά μας χέρια γίνεται ολοένα και περισσότερο προεξάρχον. Αυτό δεν είναι οπωσδήποτε κακό, μια και το ένστικτο του «αγωνίσου ή βάλ’ το στα πόδια» υπάρχει μέσα μας και αυτομάτως αντιδράμε στην αντίληψη του κινδύνου με κινήσεις αυτοσυντήρησης.
Όμως η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε, είναι το να βρούμε τη σωστή ισορροπία ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση μας και την πνευματική μας φύση. Σαν Χριστιανοί είμαστε «νέα κτίσματα» που εμπεριέχουν κάτι περισσότερο απ’ την ανθρώπινη φύση μας μόνο. 1 Έχουμε το Πνεύμα του Θεού που κατοικεί μέσα μας. 2 Είμαστε ενωμένοι με τον Ιησού και Αυτός είναι ενωμένος μαζί μας. 3 Έτσι λοιπόν οι αντιδράσεις μας στις περιστάσεις και τα γεγονότα θα πρέπει να επηρεάζονται απ’ αυτή τη συγκατοίκηση. Αν και από φύση μας νοιώθουμε να παρασυρόμαστε απ’ την αυτοσυντήρηση, το Πνεύμα μπορεί να μετριάσει αυτή την αντίδραση, ώστε να έχουμε μια πιο ισορροπημένη αντίδραση – αυτή που είναι συμβατή με τη φύση του Χριστού. 4
Αυτό δεν είναι εύκολο, επειδή η ανθρώπινη ύπαρξη είναι τόσο … απλά ανθρώπινη και αυτό δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Το να νοιαζόμαστε για κάποιον άλλον ή τις δικές του ανάγκες, καταστάσεις ή αγώνες δεν είναι η φυσιολογική πρώτη μας προτεραιότητα. Γι’ αυτό τον λόγο, υπάρχει ο κίνδυνος να ελαχιστοποιήσουμε ή ακόμα και να αγνοήσουμε παντελώς τις ανάγκες κάποιου άλλου προς δικό μας όφελος. Το να φροντίζουμε τις ανάγκες μας και τις ανάγκες των αγαπημένων μας δεν είναι λάθος. Όμως σαν μαθητές του Ιησού, που έχουν το Πνεύμα του Ιησού, θα πρέπει να μετριάσουμε το να ασχολούμαστε τόσο πολύ με τις δικές μας ανάγκες και να βοηθάμε και με τις ανάγκες των άλλων επίσης.
Στο Φιλιππισίους 2:4-5 λέει: «Κάθε ένας ας μην αποβλέπει στα δικά του, αλλά κάθε ένας ας αποβλέπει και σ’ εκείνα που είναι των άλλων. Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό».