Είδατε ποτέ σας ένα κέικ που να ήταν περισσότερο επικάλυψη γλάσσου ή φοντάν απ’ ότι ήταν κέικ; Όταν μου προσφέρουν ένα τέτοιο κομμάτι κέικ, συνήθως αφαιρώ την επικάλυψη και τρώω το κέικ. Έτσι κι αλλιώς το πάνω μέρος είναι μόνο επικάλυψη και εγώ προτιμώ το ουσιαστικό μέρος του κέικ που είναι το σοκολατί του μέρος.
Επίσης δεν μου αρέσουν ορισμένοι τύποι ψωμιού, όπως εκείνο το οποίο διαλύεται μόλις βάλεις μια μπουκιά στο στόμα σου, λες και δεν υπήρχε καν. Και όπως υπάρχουν κέικ και ψωμιά που είναι σχεδόν άνοστα, έτσι υπάρχει και κάποιο είδος επικοινωνίας με την ίδια υφή, κενή και ανούσια.
Είναι το είδος της συζήτησης όπου πετάμε ονόματα για να εντυπωσιάσουμε και να φανούμε καλύτεροι στους άλλους ή όπου μεγαλοποιούμε τα επιτεύγματά μας και άλλες περιστάσεις με σκοπό να εμφανιστούμε πιο ελκυστικοί στους άλλους. Είναι εκεί που προβάλλουμε μια αναληθή εικόνα, την οποία θέλουμε να έχουν οι άλλοι για εμάς προσωπικά.
Όταν δεν είμαστε γνήσιοι στις επικοινωνίες μας, ανταλλάσσουμε την ουσία με ζάχαρη και κρέμα και αυτό δεν το αντέχουν οι άλλοι συνέχεια. Ακούγεται κάπως κωμικό, αλλά όλη μας η καυχησιολογία, ο κομπασμός και η αυτοπροβολή μας φαίνεται να έχει το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Βλέπετε, στον κόσμο αρέσουν εκείνα τα άτομα που δεν φοβούνται να είναι ο εαυτός τους, ενώ αντιδρούν κάπως αρνητικά σε εκείνους που προσπαθούν πάρα πολύ για να γίνονται αρεστοί.
Υπάρχει κάποιος στη Βίβλο που γνώριζε ένα δύο πράγματα για το τι σημαίνει γνήσιος. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ήταν ο τύπος που δεν τον ένοιαζε το πώς τον έβλεπαν οι άλλοι. Φορούσε τρίχινο χιτώνα, έτρωγε ζουζούνια και μέλι και πιθανόν να μην είχε ξυριστεί ποτέ. Υποθέτω πως ποτέ του δεν προσπάθησε να φανεί καλύτερος στους άλλους.
Ούτε προωθούσε τον εαυτό του. Όταν ρωτήθηκε για το αν ήταν ο Χριστός, δεν δείλιασε να πει ότι «Έρχεται κάποιος δυνατότερος από εμένα, του οποίου δεν μπορώ να λύσω το λουρί απ’ τα σανδάλια του». 1 Πάντα έλεγε την αλήθεια, γι’ αυτό και είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των άλλων.
Σε μια κοινωνία πλημμυρισμένη από υπερβολές, οι άνθρωποι εκείνοι που δεν φοβούνται να είναι ο εαυτός τους και να είναι ειλικρινείς για το ποιοι είναι ή αναφέρονται στον πυρήνα των πιστεύω τους, είναι αυτοί που ξεχωρίζουν.
Πρέπει να έχουμε το θάρρος να είμαστε το άτομο εκείνο που μας δημιούργησε ο Θεός να είμαστε και να παραμένουμε σταθεροί σε αυτό το όραμα.
Αυτό το αναλογίζομαι τακτικά, επειδή είναι ένας τομέας της ζωής μου που συνεχώς χρήζει βελτίωσης. Μέχρι τώρα, έχω καταλήξει σε δύο βασικά σημεία που με έχουν βοηθήσει να είμαι ο εαυτός μου και επίσης να είμαι ειλικρινής όταν παρουσιάζομαι στους άλλους.
Το πρώτο σημείο είναι, να αφιερώνω χρόνο στον Θεό. Όταν αφιερώνω αρκετό χρόνο στον Θεό, δεν με ενδιαφέρει και τόσο το τι σκέπτονται οι άλλοι για μένα. Παύω να θέλω να δημιουργήσω μια εικόνα για το ποια νομίζω ότι θα πρέπει να είμαι και νοιώθω ικανοποίηση για το ότι ο Θεός γνώριζε τι έκανε όταν με δημιούργησε. Έχω ανακαλύψει πως καθώς εγώ Του αφιερώνω χρόνο, Αυτός μου αποκαλύπτει τι είχε στο νου Του όταν με έκανε και με τοποθέτησε εκεί που βρίσκομαι.
Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με το να είμαι ειλικρινής. Πρέπει να επιτρέπω στους άλλους να γνωρίσουν το άτομο που βρίσκεται πίσω από μια επιφανειακή εμφάνιση. Φυσικό είναι να θέλουμε να μας βλέπουν οι άλλοι με καλό μάτι, και δεν είμαι σίγουρη αν θα αποβάλω ποτέ την επιθυμία μου να με θαυμάζουν και να με αγαπάνε, όμως εκεί που κάνω λάθος είναι το σκεπτικό ότι μια προκατασκευασμένη έκδοση του ποια είμαι είναι καλύτερη απ’ τον πραγματικό μου εαυτό. Οι άνθρωποι εκείνοι που τους έχω σε υπόληψη και τους θαυμάζω είναι εκείνοι που έχουν συζητήσει με ειλικρίνεια για πράγματα και καταστάσεις μαζί μου – φίλοι, μέντορες και άλλοι που έχουν αφαιρέσει την επιφανειακή επίστρωση μιας αδιάφορης συζήτησης, για να μου αποκαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό.
Όταν φτάσουμε στο σημείο να αποφασίσουμε να είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός, αυτό μπορεί να κάνει όλη τη διαφορά στις σχέσεις μας με τους άλλους, επειδή είναι πολύ καλύτερο να επικοινωνούμε με ένα ουσιώδες κάτι και όχι μ’ ένα επουσιώδες τίποτα.
- Λουκά 3:16 ↑