Καθόμουν ήρεμη, ακούγοντας το κελάιδισμα των πουλιών, πίνοντας το τσάι μου, νοιώθοντας τις ακτίνες του ήλιου να πέφτουν στο πρόσωπό μου και ένοιωθα μια τέλεια γαλήνη. Δεν άφηνα το μυαλό μου να σκέφτεται καταστάσεις που είχαν προηγηθεί. Δεν δημιουργούσα με τον νου μου λίστες, σκεφτόμενη όσα επρόκειτο να κάνω. Δεν ένοιωθα γεμάτη τύψεις. Δεν ανησυχούσα. Ούτε καν προσπαθούσα το να μη σκέφτομαι. Απλά απολάμβανα τη στιγμή και απολάμβανα το συναίσθημα της παρουσίας του Θεού. Με έκανε να αναλογιστώ πόσο χρόνο είχα ξοδέψει στο παρελθόν και στο μέλλον και πόσο σπάνια αφιέρωνα χρόνο στην παρούσα στιγμή.
Η ενασχόληση με τέτοιου είδους σκέψεις μεταμέλειας και ανησυχίας, με εμπόδιζε απ’ το να εκτιμώ όσα συνέβαιναν γύρω μου. Απ’ την άλλη, όταν εστιάζομαι στο παρόν, παρατηρώ το υπέροχο άρωμα που αναδύεται απ’ το τσάι μέντα που πίνω και το υγρό γρασίδι κάτω απ’ την καρέκλα μου. Ακούω τα όμορφα κελαηδίσματα των πουλιών, μετά απ’ τη βροχή και νοιώθω ήρεμη και γαλήνια και ερωτευμένη με τη ζωή.
Πολύ συχνά περνώ τον χρόνο της χαλάρωσής μου μοιράζοντας την ενέργειά μου, με το να παίζω πασιέντζα στο κινητό μου ενώ συγχρόνως βλέπω μια ταινία ή ακούω ένα πόντκαστ, ή το ράδιο του αυτοκινήτου μου καθώς οδηγώ. Έχω τόσα πολλά μικρά ενδιαφέροντα που κατατρώγουν τον χρόνο μου και με κάνουν να μου διαφεύγει η τόση ομορφιά που υπάρχει γύρω μου. Επίσης μου διαφεύγει εκείνη η ηρεμία που προέρχεται απ’ το να επιτρέπω στα πράγματα να εκτυλίσσονται στη ζωή μου και να τα παίρνω όπως έρχονται.
Κατανόησα επιτέλους, ότι ξόδεψα πάρα πολύ απ’ τον χρόνο που αφιερώνω σε προσευχή, λες και έκανα ψώνια στο μπακάλικο: Έχω ανάγκες. Τις γράφω σε ένα χαρτί. Ζητώ απ’ τον Θεό να απαριθμήσει τα ψώνια μου, κατόπιν τα βάζω στην τσάντα και επιστρέφω σπίτι. Σήμερα όμως, πήρα την απόφαση να κάνω μια συνειδητή προσπάθεια να αφιερώνω καθημερινά αδιαλείπτως χρόνο, στο να ανακαλύπτω χαρά στη δική Του παρουσία.