Πέρναγα δύσκολες βδομάδες και είχα αρχίσει να αμφισβητώ σοβαρά την πίστη μου. Όχι για τον Θεό, αλλά για το πόση πίστη είχα για να αντιμετωπίζω δυσκολίες. Ένα άλλο πράγμα το οποίο είχε αρχίσει επίσης να με ανησυχεί ήταν το ότι πέρναγαν τα χρόνια και τα έβαζα με τον εαυτό μου επειδή δεν μπορούσα να κάνω όσα έκανα κάποτε. Έτσι λοιπόν, με μεγάλη χαρά αποδέχτηκα μια πρόσκληση από την κόρη μου, τη Μάντι, για να πάμε πεζοπορία σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Μαγεμένος Βράχος.
Παρότι ξυπνήσαμε πολύ νωρίς, δεν καταφέραμε να φτάσουμε εκεί πριν την ανατολή του ηλίου. Το πρωινό ήταν ομιχλώδες, η θερμοκρασία όμως ήταν ακόμη καλή και νοιώθαμε ξεκούραστες καθώς αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τους βραχώδεις λόφους. Βγάλαμε μερικές κεφάτες φωτογραφίες και σε μια απ’ αυτές η κόρη μου καθόταν σε κάτι που φαινόταν σαν ένα τεράστιο χέρι φτιαγμένο από πέτρα.
Όταν φτάσαμε στην κορυφή του δεύτερου λόφου, η Μάντι είπε ότι ήταν περίεργη να δει τι βρισκόταν στην άλλη πλευρά του μονοπατιού που βρισκόμασταν. Νοιώσαμε τόσο ενθουσιασμό, καθώς βρήκαμε έναν δρόμο, περνώντας μέσα από πέτρινους σχηματισμούς και μερικές φορές και μερικά στενά περάσματα, με σκοπό να βγούμε στην κοιλάδα πιο κάτω, η οποία αν και έδειχνε να είναι κοντά, στην πραγματικότητα δεν ήταν.
Όμως κάτι συνέβη στην πορεία και αυτό συνέβη ξαφνικά! Η Μάντι έφθασε σε ένα απότομο πέρασμα δίπλα από ένα πέτρινο ύψωμα. Καθώς έβαλε το πόδι της σ’ αυτό, γλίστρησε προς τα κάτω και έπεσε γύρω στα τρία μέτρα, πάνω σ’ ένα κομμάτι βράχου από βρεγμένο γρανίτη που γλίστραγε λες και ήταν πάγος. Άκουσα τον γδούπο καθώς έφτασε στον πάτο. Ευτυχώς και μπόρεσε να απλώσει κάπως τα χέρια της ώστε να μην χτυπήσει το πάνω μέρος του σώματός της, παρ’ όλα αυτά κτύπησε το γόνατό της στον βράχο και αν και η ίδια μου έλεγε συνέχεια ότι ήταν εντάξει, εγώ ήξερα ότι δεν ήταν.
Γερμένη από πάνω της, εκεί που βρισκόμουν εγώ, μπορούσα να δω το γόνατό της να μελανιάζει και να πρήζεται και ήξερα ότι έπρεπε να κατέβω για να δω πώς ήταν. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να κατέβω προσεκτικά, καθώς όμως έβαλα το πόδι στη γλιστερή πλευρά, τα πόδια μου δεν με κράτησαν και έπεσα πάνω στον μηρό μου, κτυπώντας λίγο και το κεφάλι μου κατά την πτώση. Τώρα βρισκόμασταν και οι δύο μας στον πάτο χωρίς κάποιο ορατό τρόπο να ανέβουμε πάλι προς τα επάνω ή να πάμε προς τα κάτω.
Ρίξαμε μια ματιά στα τραύματά μας και μετά αντιληφθήκαμε πως ο μόνος τρόπος για να βγούμε από εκεί ήταν από την άλλη πλευρά, περνώντας πάνω από μερικούς πέτρινους ογκόλιθους. Προσευχηθήκαμε για το γόνατο της Μάντι και ως εκ θαύματος, το πρήξιμο σταμάτησε και το μελάνιασμα έδειχνε να μικραίνει σε μέγεθος.
Και να σου τώρα εγώ, να στέκομαι μπροστά σε έναν ογκόλιθο μέχρι τους ώμους μου, γνωρίζοντας ότι έπρεπε να βρω τρόπο να τον ανέβω. Βρήκα μια σχισμή, έβαλα το χέρι μου εκεί και με την κόρη μου να με σπρώχνει όσο περισσότερο μπορούσε, κατάφερα να αναρριχηθώ και μετά να δώσω το χέρι μου στην κόρη μου να τη βοηθήσω να ανέβει και αυτή. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές καθώς εγώ βοηθούσα αυτήν και αυτή εμένα, μέχρι που τελειώσαμε με τους τεράστιους πέτρινους ογκόλιθους, περάσαμε δίπλα από κάτι σπηλιές και στενώματα και βγήκαμε στην κορυφή. Όταν φτάσαμε πάνω, είχαμε ξεχάσει όλους τους πόνους μας και γιορτάσαμε το γεγονός ότι ήμασταν καλά και ότι δεν ήμασταν πολύ χειρότερα.
Μετά απ’ αυτό το γεγονός, οι αντιλήψεις μου όσον αφορά την πίστη μου άλλαξαν. Επίσης αντιλήφθηκα ότι είμαι πολύ πιο δυνατή απ’ ό,τι νόμιζα. Μια δειλή δεν θα προσπαθούσε να σκαρφαλώσει εκείνους τους ογκόλιθους! Η δύναμη που ένοιωσα εκείνη την ημέρα ήταν σχεδόν υπερφυσική. Με την έγνοια μου να βοηθήσω την κόρη μου να είναι ασφαλής, ήξερα ότι μπορούσα να κάνω οτιδήποτε. Όταν αντιλήφθηκα ότι η μόνη διέξοδος ήταν προς τα επάνω, ήξερα ότι δεν μπορούσα να αφήσω τον φόβο να με κυριεύσει. Έπρεπε να αντιμετωπίσω τις αδυναμίες μου και να τις μετατρέψω σε δύναμη. Έπρεπε να ζητήσω από τον Θεό τη δύναμη και το κουράγιο που χρειαζόμουν.
Ένα εδάφιο που μου έδωσε δύναμη εκείνη την ημέρα ήταν, «Ο Χριστός μέσα σας, η ελπίδα τής δόξας». 1 Ο Θεός μας δεν είναι ποτέ μακριά μας και όταν εμείς Τον χρειαζόμαστε, έχουμε τη δύναμη του Χριστού μέσα μας για να ξεπεράσουμε οποιεσδήποτε δυσκολίες και εμπόδια. Δεν χρειάζεται να ανησυχούμε για τις δικές μας αδυναμίες ή την έλλειψη πίστης. Η δική Του δύναμη και πίστη υπάρχουν μέσα μας όταν τις χρειαζόμαστε για να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε οποιουσδήποτε ογκόλιθους και δύσκολα μέρη παρουσιαστούν μπροστά μας.
- Κολοσσαείς 1:27 ↑