Πριν περίπου 30 χρόνια, ο σύζυγός μου, ο Γκάμπριελ, και εγώ, είχαμε το πρώτο μας κοριτσάκι. Εκείνο τον καιρό ζούσαμε σε ένα όμορφο τροπικό νησί στην Καραϊβική, πάνω σε μια βουνοπλαγιά απ’ όπου μπορούσες να ατενίζεις την όμορφη καταπράσινη κοιλάδα μπροστά. Ο Γκάμπριελ ήταν πολύ ευτυχισμένος εκεί, μια και είχε την ευκαιρία να συνεργάζεται με μουσικούς και παρουσίαζε ένα μουσικό ραδιοφωνικό πρόγραμμα. Το μέρος εκείνο ήταν πάρα πολύ ζεστό, όμως επειδή ζούσαμε κάπως ψηλά, είχε πάντα ένα αεράκι και αυτό έκανε το κλίμα ιδανικό.
Δυστυχώς τον περισσότερο καιρό, εγώ δεν ήμουν και τόσο ευτυχισμένη εκεί πάνω. Υποθέτω, πως ακόμα και στον παράδεισο να βρεθείς, μπορεί πιθανόν να βρίσκεις τσουκνίδες. Το αποτέλεσμα ήταν πως από τότε και μετά, όποτε σκεφτόμουν την εποχή εκείνη που ζούσαμε σε αυτό το υπέροχο μέρος, ένοιωθα άσχημα, λες και ένα μαύρο σύννεφο συγκάλυπτε όλες μου τις αναμνήσεις.
Μέχρι που μια μέρα ο Γκάμπριελ συναντήθηκε με έναν από τους μουσικούς που συμμετείχαν σε εκείνο το ραδιοφωνικό πρόγραμμα και τον άκουσα να του αναφέρει, «Εκείνα τα δύο χρόνια ήταν τα καλύτερα και πιο ονειρεμένα χρόνια της ζωής μου!» Καθώς ξαναθυμηθήκαμε ιστορίες και γεγονότα, είχα μείνει έκθαμβη! Ο ίδιος θυμόταν και ανέφερε πράγματα από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά και ήταν εκεί και τότε που αποφάσισα κι εγώ ότι ήθελα να θυμάμαι τις δικές του αναμνήσεις και όχι τις δικές μου.
Εκείνο το γκρίζο σύννεφο που συγκάλυπτε τις αναμνήσεις μου απαρτίζονταν από απλές λεπτομέρειες, ασήμαντα γεγονότα, που είχαν συμβεί στο παρελθόν και δεν είχαν καμία σημασία στη ζωή μου τώρα. Κι όμως αυτό το σύννεφο είχε ρίξει μια τέτοια σκιά απαισιοδοξίας πάνω σε όλες τις υπέροχες λεπτομέρειες εκείνου του καιρού. Εκείνη την ημέρα δεσμεύτηκα να ξεχάσω τις μηδαμινές μου δυσανασχετήσεις και να επικεντρωθώ περισσότερο στις απίστευτες εμπειρίες που έκαναν την περιπέτεια μας μοναδική, στο νησί εκείνο.
Αυτή η εμπειρία με δίδαξε πως – όπως είχαμε μάθει και στο σχολείο – θυμόμαστε καλύτερα αυτό που επαναλαμβάνουμε περισσότερο. Δεν είχα αντιληφθεί πως μπορούσα να πάρω μια τέτοια τελεσίδικη απόφαση στο να εγκαταλείψω τις αρνητικές μου σκέψεις. Δεν έπρεπε να τις αφήνω να επηρεάζουν τόσο πολύ το νου μου.
Όταν αναλογίζομαι τις πολλές μου ευλογίες και σκέπτομαι όλες τις όμορφες εμπειρίες που απόλαυσα εκεί, οι δυσάρεστες αναμνήσεις φαίνονται τόσο επουσιώδεις. Στο τέλος, αντιλήφθηκα πως απλά ήταν, ένα μέρος της ζωής.
Βέβαια, τώρα ίσως να αναρωτιόσαστε τι ήταν εκείνα που με είχαν ενοχλήσει τόσο πολύ. Για να είμαι ειλικρινής, δεν τα θυμάμαι πια!