Ίσως να έχετε ακούσει την ιστορία για εκείνο τον άνθρωπο που είχε παγιδευτεί σε μια πλημμύρα και είχε δει σε όραμα το χέρι του Θεού να τον πλησιάζει απ’ τον ουρανό και να τον διασώζει. Καθώς η στάθμη του νερού άρχισε να ανεβαίνει μέσα στο σπίτι του, ο γείτονάς του τον παρακίνησε να βγει από το σπίτι και να φύγει μαζί του, με το φορτηγάκι του. Όταν όμως αυτός του αποκρίθηκε με το, «Περιμένω τον Θεό να με σώσει», ο απορημένος γείτονας αναχώρησε με το φορτηγάκι του.
Ο άνθρωπος αυτός συνέχισε να προσεύχεται και να θυμάται το όραμα που είχε. Καθώς η στάθμη του νερού ανέβηκε ακόμη περισσότερο και κάλυψε τον πρώτο όροφο του σπιτιού του, αναγκάστηκε ν’ ανέβει στον πιο πάνω όροφο. Τότε πλησίασε μια βάρκα γεμάτη ανθρώπους και του φώναξαν να έρθει μαζί τους. Αυτός τους είπε φωναχτά, ότι περίμενε τον Θεό να τον διασώσει. Απορώντας, κούνησαν το κεφάλι τους και συνέχισαν την πορεία τους.
Το άτομο αυτό συνέχισε να προσεύχεται, πιστεύοντας με όλη του την καρδιά, ότι ο Θεός θα τον διέσωζε. Τα νερά συνέχισαν να ανεβαίνουν μέχρι που η στέγη καλύφτηκε πλήρως. Ένα ελικόπτερο πέταξε πάνω από το σπίτι του και με το μεγάφωνο του πρότειναν να ρίξουν μια σκάλα για να τον πάρουν από τη στέγη του σπιτιού. Κουνώντας τα χέρια του, έγνεψε ένα όχι στο ελικόπτερο, ενώ συνέχισε να φωνάζει αδιάλλακτος πως περίμενε να τον διασώσει ο Θεός, γι’ αυτό και το ελικόπτερο έφυγε.
Στο τέλος, τα νερά κάλυψαν πλήρως το σπίτι του και τον παρέσυραν, με αποτέλεσμα να πνιγεί.
Όταν πήγε στον ουρανό, ρώτησε αγανακτισμένα, «Γιατί δεν με διέσωσες Εσύ Κύριε; Σε πίστεψα με όλη μου την καρδιά. Γιατί με άφησες να πνιγώ;» Ο Θεός του αποκρίθηκε, «Μα πραγματικά άπλωσα το χέρι Μου για να σε σώσω! — Πρώτα με το φορτηγάκι, μετά με τη βάρκα και στο τέλος με το ελικόπτερο — ώστε εσύ να πας σε πιο ασφαλές μέρος, όμως εσύ αρνήθηκες και τις τρεις ευκαιρίες που σου έδωσα. Τι άλλο μπορούσα να κάνω;»
Ίσως τώρα να αναρωτιέστε γιατί σας είπα αυτή την παράξενη ιστορία. Κάνετε λίγο υπομονή και θα σας πω.
Πριν μερικά χρόνια και ενώ ταξίδευα, αρρώστησα και είχα αρχίσει να βήχω κάθε μέρα όλο και περισσότερο, αν και δοκίμαζα διάφορους φυσικούς τρόπους αντιμετώπισης.
Όταν επιστρέψαμε σπίτι, ο σύζυγός μου συνέχισε να προσπαθεί να με πείσει να πάω να δω κάποιο γιατρό για να δούμε τι έχω. Εγώ το αρνιόμουν πεισματικά, καθώς ήμουν σίγουρη ότι ο γιατρός θα μου έλεγε να πάρω φάρμακα, ενώ εγώ ήθελα να δώσω κάποιο χρόνο σε κάποια φυσική θεραπεία να φέρει αποτέλεσμα, κάτι για το οποίο ήμουν σίγουρη ότι θα γινόταν. Τελικά ο Πήτερ επέμενε ότι έπρεπε να πάμε στο γιατρό, το οποίο και έκανα. Όταν ο γιατρός με εξέτασε και έβγαλα μια ακτινογραφία, έδειξε ότι είχα βρογχίτιδα, η οποία σε λίγες μέρες θα γίνονταν πνευμονία.
Τελικά πήρα τα φάρμακα που συνταγογράφησε ο γιατρός και σε λίγες μόνο μέρες ο βήχας μου εξαφανίστηκε παντελώς, ενώ εγώ είχα προσπαθήσει για βδομάδες, ποικίλους τρόπους με φυσικά προϊόντα για να γίνω καλά από τη βρογχίτιδα.
Απ’ ό,τι φαίνεται, ο Θεός ήθελε να με διδάξει κάτι απ’ αυτή την εμπειρία. Αυτός δεν περιορίζεται από μία και μόνο προσέγγιση για να επιτύχει τον σκοπό Του, στο να μας βοηθήσει να αναπτυχθούμε ή ακόμα και σε μια μέθοδο για να μας θεραπεύσει. Πρέπει να είμαστε δεκτικοί και να ακολουθάμε τις οδηγίες Του.
Κάποιο άλλο παρόμοιο συμβάν μου συνέβη κάμποσα χρόνια αργότερα, όταν έλειπα ξανά απ’ το σπίτι μου.
Ένα πρωί ξύπνησα με πιασμένο τον σβέρκο μου και μετά από αρκετές μέρες, ακόμη δεν μπορούσα να γυρίσω το κεφάλι μου. Αναγκαζόμουν να κοιμάμαι, σχεδόν σε μισοκαθιστή θέση με μαξιλάρια, επειδή πονούσα.
Ο Πήτερ πρότεινε να επισκεφτώ έναν χειροπρακτικό γιατρό για να με κοιτάξει, εγώ όμως δεν το ήθελα, επειδή η σκέψη και μόνο ότι ένας χειροπρακτικός γιατρός θα έκανε κάποιες ρυθμίσεις στο σβέρκο μου, όταν αυτό με πονούσε τόσο πολύ, με τρόμαζε.
Πέρασαν μερικές μίζερες μέρες και τελικά συναίνεσα να πάω να δω τον χειροπρακτικό, ο οποίος αποδείχθηκε να είναι ένας πολύ ευγενικός και χαρωπός χαρακτήρας. Ένοιωσα σίγουρη ότι θα ήμουν ασφαλής στα χέρια του και ότι δεν θα έκανε ζημιά στο σβέρκο μου.
Στην ουσία, ούτε καν πόνεσα και μόνο με μια ρύθμιση με έκανε εντελώς καλά. Ένας από τους σπόνδυλους στον σβέρκο μου είχε βγει λίγο απ’ τη θέση του και χρειάζονταν να μπει ξανά εκεί που έπρεπε.
Τελικά, αφού είχα αντισταθεί τόσο σθεναρά στο να επισκεφτώ τον χειροπρακτικό, μπόρεσα επιτέλους να ξαπλώσω ξανά, χωρίς να πονάω, για πρώτη φορά σε μια βδομάδα.
Συνεχίζω να μαθαίνω πως όταν εγώ και οι άλλοι προσευχόμαστε για τη θεραπεία μου, δεν μπορώ να αγνοώ εκείνες τις «βάρκες» που αποστέλλει ο Θεός και μπορούν να προσφέρουν τις λύσεις που χρειάζομαι εγώ. Δεν μπορώ να βασιστώ στο αν μου αρέσουν αυτές ή αν είναι άβολες ή αν δεν φαίνονται καλές για μένα.
Η αρχή του να λαμβάνουμε σοφές αποφάσεις με προσευχή, ταιριάζει σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Πρέπει να παίρνουμε συνεχώς αποφάσεις και δεν μπορούμε να προσκολληθούμε πεισματικά σε μια και μόνο προσέγγιση ή ένα σκεπτικό επειδή και μόνο έτσι κάναμε και στο παρελθόν. Ίσως να υφίσταται κάποιο ρίσκο και θα πρέπει να ενεργήσουμε με προσευχή και προσοχή, όμως δεν πρέπει να είμαστε αρνητικοί σε κάτι καινούργιο επειδή και μόνο υπάρχει η πιθανότητα αυτό το καινούργιο να μη φέρει το ποθητό αποτέλεσμα. Πρέπει να είμαστε δεκτικοί στην καθοδήγηση του Θεού και να θέτουμε τον εαυτό μας στη δική Του φροντίδα.