Πρόσφατα, τυχαία ανακάλυψα ένα υπέροχο βιβλίο σε ένα βιβλιοπωλείο μεταχειρισμένων βιβλίων. Η υπόθεση του βιβλίου Η Μυστική Ζωή του Νερού, του Μασάρου Εμότο, είναι ότι το νερό αντικατοπτρίζει τη θετική ή την αρνητική δύναμη από οτιδήποτε με το οποίο έρχεται σε επαφή. Ο συγγραφέας εξέθεσε αποσταγμένο νερό σε ποικίλες επιδράσεις, σε ομιλία, μουσική, φωτογραφίες και γραπτά. Κατόπιν πάγωσε το νερό και φωτογράφισε τους κρυστάλλους. Οι φωτογραφίες δίνουν την εντύπωση ότι θετικές επιρροές όπως προσευχές, εμψυχωτική μουσική και θετική ομιλία κάνουν το νερό να σχηματίζει όμορφους κρυστάλλους, ενώ απ’ την άλλη, οι αρνητικές επιρροές το κάνουν να μη δημιουργεί καθόλου κρυστάλλους ή να σχηματίζει άσχημα μοτίβα.
Ακούγεται παρατραβηγμένο; Ίσως, όμως οι ιδέες του μπορούν να μας κάνουν αν όχι τίποτα άλλο, να διερωτηθούμε τι είδους ενέργεια και αύρα εκπέμπουμε εμείς οι ίδιοι στους γύρω μας.
Μια και έχω ζήσει σε 14 χώρες τα τελευταία 45 χρόνια, συχνά με ρωτάνε ποια χώρα μου άρεσε περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη χώρα είναι εκείνη στην οποία ζω εκείνη τη στιγμή. Η κάθε χώρα έχει τις δικές της ευλογίες και προκλήσεις και ανακάλυψα ότι ήταν αναγκαίο να εκτιμώ τα καλά πράγματα που είχε να προσφέρει η καθεμιά, με σκοπό να απολαύσω πληρέστερα την εμπειρία που μου προσέφερε η ζωή σε εκείνο το σημείο του χρόνου.
Μια χρήσιμη δεξιότητα επιβίωσης, την οποία απέκτησα ενώ ζούσα στη Μέση Ανατολή, ήταν το να είμαι ευγνώμων για οτιδήποτε μου συνέβαινε. Είναι κάτι το κοινό για τους λαούς εκείνης της περιοχής να ευχαριστούν διαρκώς τον Θεό για οτιδήποτε παρουσιάζεται στη μέρα τους – είτε αυτό είναι μια προφανής ευλογία, είτε μια κρυφή ευλογία, όπως αυτό απεικονίζεται απ΄ την παρακάτω ιστορία:
Ο πολύ γνωστός αφηγητής ιστοριών Τζούχα, αναφέρει για το πώς μια φορά, παρ’ όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε με τον γάιδαρό του να είναι έτοιμος να πεθάνει, με μια υφιστάμενη παρατεταμένη ξηρασία και τις τιμές των τροφίμων να αυξάνουν, αυτός αποφάσισε μέσα του, να ευχαριστεί τον Θεό ό,τι και να συνέβαινε. Σύντομα τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο, καθώς εργάζονταν στον κήπο του και ένα αγκάθι τρύπησε το παπούτσι του. Χοροπηδώντας απ’ τον πόνο στο ένα του πόδι θυμήθηκε και είπε: Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου, που τρύπησαν τα παλιά μου παπούτσια και όχι τα καινούργια που είχα αγοράσει.
Καθώς συνέχιζε στον κήπο του, ξέσπασε μια αμμοθύελλα και τον έριξε στο έδαφος. Αφού πέρασε, σκέφτηκε από μέσα του: Ευχαριστώ τον Θεό που οι αμμοθύελλες είναι τόσο σπάνιες!
Πριν συνεχίσει με τον κήπο του, έβαλε κάπου το πορτοφόλι του, με όλα τα χρήματα που είχε καταφέρει να συγκεντρώσει, για να αγοράσει έναν άλλο γάιδαρο. Όμως ένας κλέφτης που περνούσε από κει, το είδε και του το έκλεψε και παρότι ο Τζούχα τον καταδίωξε, δεν μπόρεσε να τον προλάβει. Αγκομαχώντας, είπε μέσα του, Τώρα, για ποιο πράγμα να είμαι ευγνώμων; Δεν μπόρεσε να σκεφτεί κάτι, γι’ αυτό συνέχισε να εργάζεται στον κήπο του.
Λίγο αργότερο τον πλησίασε ένας περαστικός και του είπε, «Ήμουν μαθητής σου μέχρι που πήγα στα καράβια. Όταν βρεθήκαμε σε ένα μεγάλο κίνδυνο με τεράστια κύματα να απειλούν να βουλιάξουν το καράβι μας, θυμήθηκα που μας είχες διδάξει να λέμε ευχαριστώ σε κάθε περίσταση. Αυτό έκανα κι εγώ και είμαι τόσο ευγνώμων που σώθηκα. Τώρα θέλω να σου προσφέρω ένα δώρο, ως ένα μικρό δείγμα της ευγνωμοσύνης μου».
Καθώς άνοιξε το δώρο, ο Τζούχα είδε ότι περιείχε το ακριβές ποσό από τα χρήματα που του είχαν κλέψει. Έχασα λεφτά και τα πήρα ξανά πίσω την ίδια μέρα! Πόσο θεσπέσιο είναι αυτό! Ο Θεός είναι καλός!
Αυτή την ίδια αρχή της ευγνωμοσύνης, είχα κι εγώ την ευκαιρία να εφαρμόσω και στη δική μου ζωή όταν βρέθηκα στο νοσοκομείο για δέκα μέρες, με μια ασθένεια που λίγο έλλειψε να πεθάνω. Ο χρόνος μου εκεί, ήταν μια πολύ θετική και ξεχωριστή ευκαιρία για συλλογισμό. Ήταν λες και ο Θεός με σήκωσε με τα χέρια του και με έφερε σε έναν ήσυχο κήπο να συλλογιστώ για τη ζωή μου.
Συνήθως είμαι άτομο με εργασιομανία, έτσι το να πάω πιο σιγά και να συγκεντρωθώ ώστε να επιβιώσω, ήταν μια νέα εμπειρία για μένα και οπωσδήποτε μου έδωσε μια νέα προοπτική όσον αφορά την ευλογία της υγείας. Πήρα την απόφαση πως αφού γίνω καλά, θα προσπαθήσω να δώσω στο σώμα μου μερική συνεργασία με το να διαβιώ με πιο υγιή τρόπο. Με το να βρεθώ στο χάσμα μεταξύ ζωής και θανάτου, με έκανε να αντιληφθώ αυτό που πραγματικά μετράει — το να αγαπώ τον Θεό και τους άλλους. Δεν ήταν κάτι που δεν το γνώριζα, όμως υπάρχει μεγάλη διαφορά στο να γνωρίζεις κάτι από το να το κάνεις μεγάλο μέρος της ζωής σου.
Αυτή τη συμπεριφορά ευγνωμοσύνης, έχω προσπαθήσει να την περάσω στα παιδιά μου και τα εγγόνια μου με το να παίζουμε ένα παιχνίδι γύρω απ’ το τραπέζι, με το όνομα «τριαντάφυλλα και αγκάθια». Το κάθε άτομο αναφέρει κάτι καλό που τους συνέβη εκείνη την ημέρα — ένα τριαντάφυλλο — και μια δύσκολη, δυσάρεστη ή απαιτητική εμπειρία — το αγκάθι. Ανακάλυψα πως αυτό το παιχνίδι έδωσε περισσότερο βάθος στις συνομιλίες μας γύρω απ’ το τραπέζι, απ’ τη συνηθισμένη ερώτηση, «Πώς πήγε η μέρα σου;» όπου τις περισσότερες φορές, απαντάμε μονολεκτικά με ένα «εντάξει» ή ένα «καλά».
Το να είμαστε ευγνώμονες, δεν σημαίνει ότι απλώς αγνοούμε τα προβλήματά μας. Ο Βασιλιάς Δαβίδ ανέκραξε στον Θεό, ρωτώντας: Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες; Γιατί στέκεσαι μακριά από τη σωτηρία μου και από τα λόγια των στεναγμών μου;» 1 Στη συνέχεια όμως ο Δαβίδ τελειώνει τον ίδιο ψαλμό με έναν αισιόδοξο τρόπο: «Επειδή, δεν περιφρόνησε ούτε αποστράφηκε τη θλίψη του θλιμμένου, και δεν έκρυψε το πρόσωπό Του απ’ αυτόν· αλλ’ όταν βόησε σ’ Αυτόν, τον εισάκουσε. Οι θλιμμένοι θα φάνε, και θα χορτάσουν· θα δοξολογήσουν τον Κύριο όσοι Τον εκζητούν· η καρδιά σας θα ζει στον αιώνα. Θα θυμηθούν, και θα επιστρέψουν προς τον Κύριο, όλα τα πέρατα της γης». 2