Οι διαφωνίες με τους γονείς μου, μαύριζαν τα χρόνια μου στο κολλέγιο. Διαφωνούσαμε για το πόσο χρόνο θα ξόδευα με τους φίλους μου, τον καινούργιο μου έρωτα για εκπομπές συνομιλιών στην τηλεόραση, την επιθυμία μου να αγοράσω μοτοσικλέτα και χιλιάδες άλλα πράγματα που στην ουσία ήταν επουσιώδη, όμως για εμένα ήταν πολύ ευαίσθητα θέματα τότε. Εκείνο τον καιρό έβλεπα τους γονείς μου σαν παλαιομοδίτες που το μόνο που έκαναν ήταν να μου απαγορεύουν να περνάω όμορφα στο άνθος της ηλικίας μου.

Στο τελευταίο μου εξάμηνο, πήρα το μάθημα της ανθρωπολογίας. Σε ένα μάθημα που επικεντρωνόταν στα διάφορα πιστεύω όσον αφορά τον θάνατο, ο καθηγητής μας έδειξε ένα ντοκιμαντέρ που παρήγαγε το Ιαπωνικό εθνικό δίκτυο τηλεόρασης με το όνομα «Το Τηλέφωνο του Ανέμου: Ψίθυροι στις Χαμένες Οικογένειες». Το ντοκιμαντέρ συζητούσε το πιστεύω που είχαν μερικοί άνθρωποι για το ότι μπορούσαν να συνδεθούν με αγαπημένους τους που είχαν πεθάνει με το να τους μιλάνε μέσα από ένα ασύνδετο τηλέφωνο το οποίο αποκαλούσαν «Το τηλέφωνο του ανέμου». Κάποιος με το όνομα Ιτάρου Σασάκι εγκατέστησε αυτό το τηλέφωνο το 2010, σε μία του προσπάθεια να επικοινωνήσει με έναν ξάδελφό του που είχε πεθάνει τη χρονιά εκείνη. Μετά τον σεισμό Τοχούκου το 2011 και το τσουνάμι που επακολούθησε και κατέστρεψε μια μεγάλη περιοχή της Ιαπωνίας, οι επιζήσαντες άρχισαν να συχνάζουν σε εκείνον τον τηλεφωνικό θάλαμο για να αφήσουν μηνύματα για τους αγαπημένους τους, που είχε αρπάξει από κοντά τους εκείνος ο καταστροφικός φυσικός όλεθρος. 1

Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου καθώς παρακολουθούσα την κάθε σκηνή με ανθρώπους με ραγισμένη καρδιά να κλαίνε στο ασύνδετο τηλέφωνο ενώ εξέφραζαν τον πόνο της απώλειας και το αίσθημα της εγκατάλειψης. Ρωτούσαν, «Γιατί πέθανες;» Εκλιπαρούσαν, «Έλα πίσω σε μας». Προς το τέλος του ντοκιμαντέρ, μια μητέρα με τα τρία της παιδιά πήγαν στον θάλαμο εκείνο να μιλήσουν στον σύζυγό της και πατέρα τους που είχε πεθάνει στον σεισμό. Η κόρη είχε μια ταραχώδη σχέση με τον πατέρα της όταν αυτός ήταν ακόμα μαζί τους, και ρώτησε τον αδελφό της, «Τι να πω;» καθώς κράταγε το τηλέφωνο στο χέρι της. Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπό της καθώς ζητούσε συγνώμη απ’ τον πατέρα της για τον τρόπο που τον κατηγορούσε συνέχεια. Η μητέρα της είπε γνωρίζοντας, «Τον αγαπούσε πιο πολύ απ’ όλους» ενώ ο αδελφός της που είχε μείνει έκπληκτος είπε, «Νόμιζα πως τον μισούσε».

Ξανασκέφτηκα όλες τις πρόσφατες διαφωνίες που είχα με τους γονείς μου. Πώς θα ήταν αν γινόταν κάποιου είδους φυσική καταστροφή που παρέσερνε εμένα ή έναν απ’ τους γονείς μου; Με όλες τις ανέσεις και τις ευκολίες της σημερινής ζωής, είχα ξεχάσει πόσο εύθραυστη είναι η ζωή. Βλέποντας την τραγική εικόνα εκείνης της κόρης να κλαίει με λυγμούς καθώς άρθρωνε τα λόγια που ευχόταν να είχε πει στον πατέρα της, μου θύμισε πως κι εγώ πρέπει να κάνω το καλύτερό μου για να βλέπω μ’ έναν πιο βαθυστόχαστο τρόπο τις ενοχλήσεις μου. Δεν ξέρω τι μπορεί να συμβεί αύριο, γι’ αυτό θα πρέπει να δείξω αγάπη σήμερα. Δεν μπορώ να επιτρέψω σε μερικές άσχετες διαφωνίες να παραμερίζουν αυτό που είναι αληθινά σημαντικό για όλους μας – την αγάπη που μοιραζόμαστε σαν οικογένεια.

  1. Σημείωση απ’ τον Εκδότη: Αυτό το ντοκιμαντέρ (με υπότιτλους στα Αγγλικά) μπορείτε να το δείτε εδώ: ↑