Οι τρείς λέξεις που πιθανόν χρησιμοποιούσα περισσότερο όταν μεγάλωνα ήταν «Αυτό δεν είναι δίκαιο». Φαινόταν πως κάποιος – ή καθένας – πάντα ήταν σε μια κατάσταση καλύτερη από εμένα.
Όταν έγινα νεαρή έφηβη είχα αναπτύξει ήδη το σκεπτικό της σύγκρισης και ανάλυσης και ήμουν ιδιαίτερα κολλημένη με το να συγκρίνω την εμφάνισή μου, προσωπικότητα και ικανότητες με εκείνες των άλλων κοριτσιών της ηλικίας μου.
Όταν άρχισα να ενηλικιώνομαι και έπιασα δουλειά σε ένα γραφείο, το μόνο που είχε σημασία για μένα ήταν το πώς τα πήγαινα στη δουλειά μου. Ήμουν πεπεισμένη πως ο μόνος τρόπος που θα μου έδειχναν εκτίμηση ή θα με αποδέχονταν ήταν αν δούλευα πιο σκληρά από τον καθένα, ώστε να αναπληρώσω την έλλειψη που νόμιζα ότι είχα σε δεξιότητες και εμπειρία. Προσπαθούσα πάντοτε να κερδίζω πόντους (όποιοι και να ήταν αυτοί ή όποιος και να τους έδινε) και ένοιωθα πάντα απογοητευμένη με την βαθμολογία που έδινα στον εαυτό μου.
Γενικά δεν μου άρεσε ο εαυτός μου και ακόμα και τα πράγματα που μου άρεσαν κατά κάποιο τρόπο, ούτε με αυτά δεν θα έδινα βαθμούς για να περάσω μέχρι να τα βελτίωνα κάπως. Πάντα θα εύρισκα κάτι λάθος.
Τότε εισήλθε άλλη μια πηγή δυσαρέσκειας στην εξίσωση – που με έκανε να νοιώθω απατημένη και χαμένη επειδή όταν ήμουν γύρω στα 25, πολλές φίλες μου είχαν παντρευτεί και είχαν παιδιά, ενώ εγώ δεν είχα καν σοβαρή σχέση. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν σφάλμα του Θεού ή δικό μου, γι’ αυτό ήμουν θυμωμένη και με τους δυο μας.
Δεν άντεχα να βρίσκομαι δίπλα σε άλλους, επειδή σχεδόν ο καθένας με έκανε να νοιώθω ανεπαρκή από μία άποψη, όμως όλως παραδόξως ανακάλυπτα αρκετά ώστε να με κάνουν να αποδοκιμάζω τον καθέναν. Χωρίς να ακούγεται παράξενο, αυτή η αρνητική μου στάση απέναντι στους άλλους, τους έκανε να κρατάνε μια απόσταση από μένα, κάτι που με έκανε να νοιώθω περισσότερο άχαρη και ανέλπιδη. Ήταν ένας φαύλος κύκλος.
Όμως όταν μια φορά περνούσα πολύ δύσκολα, διάβασα κάποια άρθρα που είχαν να κάνουν με την αναγνώριση και την αποβολή των αρνητικών τρόπων σκέψης. Αυτά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, καθώς άρχισα να αντιλαμβάνομαι γιατί ένοιωθα ανικανοποίητη και άρχισα να θέλω να κάνω κάτι γι’ αυτό. Η κατανόηση της έννοιας ότι θα μπορούσα να αλλάξω, ήταν ο σπόρος της ελευθερίας.
Έτσι άρχισα να εξετάζω τη ζωή μου μέσα από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία – αυτή της ευγνωμοσύνης στον Θεό για όσα μου είχε δώσει αντί να παραπονιέμαι για ό,τι δεν μου είχε δώσει, ευγνωμοσύνη αντί για μνησικακία.
Επίσης ζήτησα απ’ τον Ιησού να μου πει, τι σκεπτόταν για μένα και κατόπιν προσπάθησα να δω τα πράγματα από τη δική Του προοπτική. Με αυτό τον τρόπο άρχισα να επικοινωνώ με τον Ιησού με έναν βαθύτερο τρόπο από ό,τι πριν και βαθμηδόν άρχισα να αλλάζω – πρώτα στον νου και μετά στη ζωή μου. Με το να Τον ακούω, άρχισα να καταλαβαίνω ότι είχα φτιαχτεί όπως ήμουν, επειδή έτσι ήθελε Αυτός και ότι Αυτός με αγαπούσε πραγματικά και ότι πρόθεσή Του δεν ήταν να με τιμωρεί για οποιοδήποτε λάθος έκανα εγώ.
Επίσης προσχώρησα σε μια μικρή ομάδα προσευχής, όπου εξηγούσαμε ο ένας στον άλλον τις δυσκολίες μας και μετά προσευχόμασταν ο ένας για τον άλλον. Εκείνες οι προσευχές διοχέτευσαν τη δύναμη της αλλαγής απ’ τον Θεό στη ζωή μου. Με έβαλαν επίσης σε μια θέση να λαμβάνω πολύ ενθάρρυνση και υποστήριξη από φίλους που νοιάζονταν, κάτι το οποίο από μόνο του βοήθησε πάρα πολύ στην ανάπτυξη μιας πιο υγιούς εικόνας όσον αφορά τον τρόπο που έβλεπα τον εαυτό μου.
Κάτι άλλο που με βοήθησε να αποκτήσω τόσο εμπιστοσύνη αλλά και συμπόνια, ήταν το να γνωρίσω καλύτερα εκείνα τα άτομα τα οποία κάποτε ζήλευα, επειδή ανακάλυψα ότι οι ζωές τους δεν ήταν και τόσο τέλειες όπως είχα φανταστεί εγώ. Στην πορεία ανακάλυψα ότι τα πράγματα έχουν πάντα τον τρόπο τους να εξισορροπούν.
Ανακάλυψα ότι μπορούσα να αγαπώ πιο ολοκληρωμένα όταν οι σχέσεις μου με τους άλλους δεν παρεμποδίζονταν από τη ζήλεια. Μπορούσα να εκτιμώ τις καλές δεξιότητες των άλλων και να ευχαριστώ τον Θεό για τον υπέροχο τρόπο που τους είχε φτιάξει και επίσης να απολαμβάνω τις διαφορές μας, αντιλαμβανόμενη ότι δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά μόνο διαφορές. Ο ένας δεν ήταν οπωσδήποτε καλύτερος απ’ τον άλλον.
Χρειάστηκε κάποιος καιρός για να εξανεμιστούν οι παλιές συνήθειες – σχεδόν δύο χρόνια από τότε που έκανα τα πρώτα μου βήματα προς την αλλαγή, ώσπου να υπάρξει αξιοσημείωτη διαφορά στη συμπεριφορά μου προς τη ζωή – όμως συνέβη. Η προοπτική μου άλλαξε σε σημείο, ώστε να μπορώ να πω ότι νοιώθω αληθινή ικανοποίηση και δεν ζηλοφθονώ κανέναν και αυτό το θεωρώ ένα θαύμα.
Τώρα, μετά από κάμποσα χρόνια, με χαρά αναφέρω ότι η εσωτερική αλλαγή μου ήταν μια που διαρκεί. Γνωρίζω πως μερικά πράγματα δεν είναι πραγματικά τα δυνατά μου σημεία και αυτό το αποδέχομαι. Σαν αποτέλεσμα, δεν εκτροχιάζομαι συνεχώς όταν παρατηρήσω ότι κάτι που έχει να κάνει με τον εαυτό μου, δεν είναι ό,τι το καλύτερο.
Η ζωή συνεχίζει να βελτιώνεται και εγώ συνεχίζω να γίνομαι πιο ευτυχισμένη. Έμαθα ότι περισσότερα καλά συμβαίνουν σε εκείνους που αναζητάνε το καλό στη ζωή και την ομορφιά στους άλλους. Έμαθα επίσης ότι έχω τη δύναμη μέσω του Ιησού, να συνεχίζω να κάνω πρόοδο σε τομείς που έχουν πραγματική αξία. Είναι εκπληκτικό το πώς μπορούμε να μάθουμε και να αναπτυχθούμε όταν είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε μια αισιόδοξη προσέγγιση και να ξεπερνάμε τον φόβο της αποτυχίας.