Πριν μερικά χρόνια, οι γείτονές μας, έδωσαν τη θηλυκή σκυλίτσα τους σε κάποιον ηλικιωμένο φίλο τους. Λίγο καιρό αργότερα, ο φίλος τους πέθανε και η σκυλίτσα επέστρεψε εκεί που ζούσαν οι γείτονές μας παλιά, όμως τώρα είχαν μετακομίσει. Με το πέρασμα του χρόνου, η σκυλίτσα αδυνάτιζε όλο και περισσότερο. Κάποια στιγμή άνοιξε μια τρύπα κάτω απ’ τον φράκτη μας και άρχισε να τρώει τα υπολείμματα απ’ την τροφή των δύο μας σκύλων που έμενε στο πιάτο τους ή έπεφτε στο έδαφος εκεί κοντά.
Όταν έφθασε ο χειμώνας, τα βράδια άρχισε να κοιμάται στο παλιό σπιτάκι των σκύλων μας. Μια μέρα ο έφηβος γιος μου, είπε: «Θα πεθάνει στον κήπο μας!» Είχε μείνει πετσί και κόκαλο και δεν είχε ούτε τη δύναμη να περπατά άλλο πια. Έτσι άρχισα να την ταΐζω δύο φορές την ημέρα μαζί με τα άλλα μας σκυλιά και σύντομα άρχισε να δυναμώνει, να τρέχει και να παίζει.
Την ονομάσαμε Τσικίτα και την υιοθετήσαμε μέχρι να της βρούμε έναν άλλο ιδιοκτήτη. Όταν ήλθε να μας επισκεφτεί ο μεγάλος μου γιος, η σύζυγός του έπαιζε μαζί της και την επόμενη φορά που ξαναήλθε η νύφη μου, η Τσικίτα ήταν τόσο ενθουσιασμένη που με έκανε να ζηλέψω. Έτσι κι αλλιώς, δεν ήμουν εγώ αυτή που την έσωσε και την τάιζε και την έπλενε και όλα τ’ άλλα! Όμως η αγνή χαρά της Τσικίτα για τη νύφη μου, με έκανε να σκεφτώ μερικά πράγματα.
Σίγουρα είχα σώσει την Τσικίτα απ’ την πείνα, ίσως και από καθήκον ή λύπηση, όμως δεν της είχα δείξει αρκετή αγάπη. Αυτό το μάθημα κόλλησε στον νου μου και άρχισα να την περιλαμβάνω στο καθημερινό παιχνίδι με τα άλλα σκυλιά. Σύντομα, άρχισα να ανυπομονώ να γυρίσω σπίτι για να απολαύσω τα σκιρτήματά της και τη χαρά της όταν με έβλεπε.
Στην πορεία, η τοπική φιλοζωική οργάνωση της βρήκε ένα νέο σπίτι και συμφώνησα να την δώσουμε, όμως η καρδιά μου πόναγε για τρεις μέρες. Κάπως έτσι νοιώθω όταν έρχονται και τα εγγόνια μου για διακοπές και συνηθίζω στους ήχους απ’ το τρέξιμό τους και τις χαρούμενες φωνές τους, όταν όμως αρχίζει το σχολείο ξανά, επιστρέφουν στο σπίτι τους. Και ο πόνος στην καρδιά διαρκεί για λίγες μέρες.
Συνεχίζω να σκέπτομαι για την Τσικίτα, προσεύχομαι γι’ αυτήν και αναρωτιέμαι που να βρίσκεται τώρα. Μερικές φορές αγναντεύω στον κήπο μας και θυμάμαι τις αστείες της κινήσεις και απλοϊκές διαβεβαιώσεις αγάπης.