Μια ανεξίτηλη ανάμνηση απ’ τα παιδικά μου χρόνια, έχει να κάνει με ένα άλλο παιδί στην ηλικία μου, το οποίο περπατούσε με δεκανίκια. Κάθε φορά που έκανε ένα βήμα με το δεξί του πόδι, το αριστερό του πόδι αιωρούνταν μπρος-πίσω, λίγους πόντους πάνω απ’ το έδαφος. Φορούσε δερμάτινα μποτάκια που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους και το αριστερό μποτάκι ήταν ευδιάκριτα μικρότερο απ’ το δεξί. Έχει «πολιομυελίτιδα» μου εξήγησε η μητέρα μου, όταν είμασταν κάπως μακριά του, ώστε να μην μας ακούσει. «Το κοντύτερο πόδι του, έχει πάψει να μεγαλώνει». «Θα μεγαλώσει κάποτε να γίνει το ίδιο με το άλλο;» την ρώτησα εγώ. «Όχι», μου είπε αυτή, «η ζημιά είναι μόνιμη». Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ένοιωθε εκείνο το παιδί, γνωρίζοντας ότι ο σώμα του δεν θα ήταν ποτέ φυσιολογικό.
Οι περισσότεροι από εμάς, μπορούμε να ευχαριστούμε τον Θεό που έχουμε δυο υγιή πόδια. Επίσης μας έχει εφοδιάσει με δύο θεμελιώδεις πυλώνες στη ζωή και αυτοί οι πυλώνες, είναι ακόμα πιο σημαντικοί για τη συνολική μας ψυχοσωματική υγεία. Ο ένας είναι το «ποιοι είμαστε», που είναι και η προσωπική μας ταυτότητα εν Χριστώ και ο άλλος πυλώνας είναι το «τι κάνουμε», που είναι ο χαρακτήρας μας και το κάλεσμά μας. Καθ’ ον χρόνο οι δύο αυτοί πυλώνες είναι στεριωμένοι πάνω στο σωστό θεμέλιο και αναπτύσσονται συστηματικά, η ζωή μας έχει συμμετρία και ισορροπία. Αν όμως επικεντρωθούμε στο έναν περισσότερο απ’ τον άλλο, τότε χάνουμε την ισορροπία που πρέπει να έχουμε. Και αν είναι το «ποιοι είμαστε» που παραμελούμε, κάτι που είναι συνήθως αυτό που συμβαίνει, τότε παύουμε να ωριμάζουμε όσο θα έπρεπε, τόσο συναισθηματικά όσο και πνευματικά.
Ευτυχώς και σε αντίθεση με τις σωματικές αναπηρίες που προξενούνται απ’ την πολιομυελίτιδα και άλλες ασθένειες που σε αφήνουν ανάπηρο, μπορούμε πάντα να επαναφέρουμε τη ζωή μας στη σωστή ισορροπία και ο Θεός χαίρεται να μας βοηθάει να επιτυγχάνουμε τον στόχο αυτό. Θέλει να μας βοηθάει ώστε να προσεγγίσουμε το πλήρες δυναμικό μας και να γίνουμε τα άτομα εκείνα που γνωρίζει ότι μπορούμε να γίνουμε.