Όταν ανοίγω την εξώπορτα, η σιωπή που υπάρχει εκεί έξω με κατακλύζει. Πόσο απόλυτα ήσυχος έχει γίνει ο κόσμος! Συνήθως τέτοια ώρα υπάρχει τουλάχιστον κάποιος θόρυβος και κίνηση. Όχι όμως σήμερα. Σήμερα όλα είναι αθόρυβα.
Λίγες χιονονιφάδες πέφτουν από τον γκρίζο και συννεφιασμένο ουρανό, προσθέτοντας στην όλη αίσθηση του μυστηρίου. Κλείνω το φερμουάρ από το τζάκετ μου και εισέρχομαι μέσα σε αυτό τον ευγενή κόσμο της ησυχίας.
Είναι το πρώτο πρωινό της νέας χρονιάς. Σιωπηλό και αργοκίνητο και γεμάτο ελπίδες και προσδοκίες. Οι γιορτασμοί κράτησαν μέχρι αργά το πρωί, τώρα όμως φαίνεται πως είμαι ο μόνος που έχει ξυπνήσει.
Η αλλαγή του νέου έτους ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από γαλήνια. Ήταν θορυβώδης, ακόμα και εκκωφαντική μερικές φορές. Τώρα όμως, καθώς το πρωινό φως διαπερνά τη σκοτεινιά, όλα είναι ασάλευτα.
Μου αρέσει να σκέπτομαι πως ήταν σιωπηλά επίσης κι όταν ο Θεός ήταν στα μισά της δημιουργίας του κόσμου. Φανταστείτε πόσο ήσυχα πρέπει να ήταν λίγο πριν τον εποικίσει με ζώα και πουλιά και στο τέλος με τους πρωτόπλαστους. Ίσως να υπήρχε μόνο ο ήρεμος ήχος από ένα απαλό αεράκι ανάμεσα στα φύλλα και ίσως και το πάφλασμα από ένα ρυάκι.
Πιστεύω πως είναι ευκολότερο να συνδεθείς με τον Θεό όταν έχει ησυχία. Είναι σχεδόν σαν να μπορείς να Τον αγγίξεις. Μπορείς να Τον ακούσεις να σου ψιθυρίζει λόγια αγάπης και σοφίας: “Μην ανησυχείς. Θα φροντίσω κι εσένα επίσης”.
Πόσο υπέροχο είναι να περπατάς με Αυτόν μέσα σε αυτά τα άδεια δρομάκια!
Ξαφνικά βγαίνει κάποιος από μια γωνία. Όπως και εγώ, περπατά χωρίς ιδιαίτερο σκοπό. Απλά απολαμβάνει τη θέα, ακούγοντας στην ίδια σιωπή.
Όταν περνάει από κοντά μου, χαμογελάμε ο ένας στον άλλον. “Καλή Χρονιά!” λέει αυτός με τα μάτια του να λάμπουν.
Κουνάω το κεφάλι μου και του χαμογελάω κι εγώ, και, ενώ εκείνος απομακρύνεται, εγώ είμαι ξανά μόνος με τις σκέψεις μου, όμως τώρα η καρδιά μου αγαλλιάζει. Πόσο όμορφος είναι ο κόσμος όταν είναι γεμάτος από σιωπή και χαμόγελα, φιλία και ευγένεια! Πόσο υπέροχο είναι όταν μπορούμε να αγγίξουμε τον Θεό μέσα στη σιωπή και το Πνεύμα Του διαπερνά το σκληρό κέλυφος των εγωκεντρικών μας καρδιών!
Ο κόσμος ξυπνάει. Περνάει ένα αυτοκίνητο και μια τηλεόραση σε ένα από τα σπίτια που προσπερνώ στριγκλίζει κάτι ακατάληπτο. Η σιωπή έχει χαθεί, όμως η καρδιά μου συνεχίζει να είναι γεμάτη από τη σιωπή του Θεού.