Ο ήχος από το κινητό μου, διέκοψε αυτό που έκανα στο Ίντερνετ.

«Κύριε, βρήκαμε το πρόβλημα με το αυτοκίνητό σας. Μπορείτε να έλθετε να πάρετε το χαλασμένο ανταλλακτικό σαν δείγμα για να αγοράσετε ένα νέο για να το αντικαταστήσουμε», με πληροφόρησε μια χαρωπή φωνή από την άλλη μεριά του τηλεφώνου.

«Κιόλας;» ρώτησα εγώ.

«Μάλιστα. Και αν έλθετε σύντομα, ίσως και να έχουμε έτοιμο το αυτοκίνητό σας σήμερα».

«Έρχομαι», είπα, προσπαθώντας να ακουστώ αισιόδοξος.

Στην πραγματικότητα, ήμουν κάπως ενοχλημένος με αυτή την παρέμβαση στα σχέδια μου. Είχα ξυπνήσει πολύ πρωί για να αποφύγω την πρωινή κίνηση και είχα οδηγήσει από πολύ μακριά για να πάω προς την βιομηχανική περιοχή στην άλλη πλευρά της πόλης. Κατόπιν περπάτησα μέχρι το πλησιέστερο εμπορικό κέντρο, όπου έκανα μερικά ψώνια και μετά παρήγγειλα πρωινό σε μια καφετέρια περιμένοντας να το απολαύσω καθώς χρησιμοποιούσα το δωρεάν Ίντερνετ που προσφερόταν στους πελάτες εκεί.

Όμως πάνω απ’ όλα, ήλπιζα να χαλαρώσω κάπως. Έχω Πάρκινσον, και είχα αρχίσει να τρέμω κάπως. Ο καλύτερος τρόπος για να κάνω το τρέμουλο να σταματήσει είναι με το να κάνω σύντομα διαλλείματα στη διάρκεια της ημέρας. Όμως τώρα δεν υπήρχε χρόνος για κάτι τέτοιο.

Προσπαθώντας να παραμείνω ήρεμος, πλήρωσα τον λογαριασμό μου και μάζεψα τα πράγματά μου.

«Ταξί θέλετε;» φώναξε κάποιος από το αυτοκίνητό του, όταν με είδε.

Είχε παρκάρει σε καίριο σημείο, εκεί που βρισκόταν η κύρια έξοδος από το εμπορικό κέντρο. Μου έκανε έκπληξη το ότι είχε βγάλει το κεφάλι του έξω από το παράθυρο του, χωρίς να έχει βγει από το όχημά του. Εκτός αυτού, δεν ήταν το παρκινγκ που είχε παρκάρει το ταξί του, αποκλειστικά για οδηγούς με αναπηρία;

Στη συνέχεια τα βρήκαμε με το τίμημα της κούρσας και ετοιμάστηκα να μπω.

Όταν άνοιξα την πίσω πόρτα είδα ένα δεκανίκι στο πίσω κάθισμα. Έβαλα τα ψώνια μου δίπλα σε αυτό και κάθισα μπροστά.

Αφού έβαλε μπροστά τη μηχανή, ο οδηγός άπλωσε το χέρι του για το δεύτερο δεκανίκι που ήταν τοποθετημένο στην πλευρά του δεξιού του χεριού. Επιδέξια, με το δεξί του χέρι ακούμπησε το δεκανίκι στο πετάλι του γκαζιού και το πίεσε προς τα κάτω. Το αυτοκίνητο βγήκε από το παρκινγκ και ξεκινήσαμε.

Καθώς κοίταξα πιο προσεκτικά προς τα πόδια του οδηγού, έκπληκτος παρατήρησα πως το δεξί του πόδι, από το γόνατο και κάτω δεν υπήρχε.

Οδηγάει με ένα πόδι! είπα στον εαυτό μου έκπληκτος. Όμως έπονταν και άλλες εκπλήξεις.

Πλησιάσαμε σε ένα κόκκινο φανάρι. Για να σταματήσει το αυτοκίνητο, ο οδηγός σήκωσε το αριστερό του πόδι με το αριστερό του χέρι και με μαεστρία το ακούμπησε στο πετάλι του φρένου. Όταν το φανάρι έγινε πράσινο, ο οδηγός με το αριστερό του χέρι μετακίνησε το πόδι του από το φρένο ενώ συγχρόνως πάταγε το πετάλι του γκαζιού με το δεκανίκι στο δεξί του χέρι. Οι κινήσεις του ήταν άριστα συντονισμένες και οδηγούσε το αυτοκίνητο μια χαρά μες την κίνηση.

Καθώς προσπαθούσα να χωνέψω αυτό που έβλεπα, τον άκουσα να μου λέει, «Συγνώμη, κύριε. Σας πειράζει να σας ρωτήσω κάτι;»

«Καθόλου», του απάντησα.

«Πηγαίνετε στην εκκλησία;»

«Είμαι σωσμένος. Σε ευχαριστώ που ρωτάς». Τον θαύμασα για την προσπάθεια του να κάνει ό,τι μπορούσε για να μιλάει στους άλλους για τον Ιησού σε κάθε ευκαιρία που είχε. «Μπορώ να σε ρωτήσω κι εγώ κάτι;»

«Βεβαίως», μου απάντησε αυτός φιλικά.

«Πόσο καιρό είσαι ταξιτζής;»

«Τρία χρόνια», ήταν η λακωνική απάντησή του.

Κατόπιν, έχοντας αντιληφθεί τι προσπαθούσα να μάθω, ο ταξιτζής συνέχισε, «Δεν ήθελα να καταλήξω ζητιάνος στον δρόμο, επειδή δεν υπήρχε μέλλον στη ζητιανιά και εξάλλου έχω και μια οικογένεια να θρέψω. Εκτός αυτού, ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να έχει κάποια υπόληψη, διαφορετικά δεν μπορεί να ζήσει με τον εαυτό του».

Πόσο γρήγορα αναρωτήθηκα για τη δική μου ζωή. Δυσανασχετούσα για το δικό μου λιγοστό τρέμουλο λόγω της ασθένειάς μου και το ότι το πρόγραμμα της μέρας μου διακόπηκε απότομα, ενώ δίπλα μου υπήρχε κάποιος που δεν επέτρεπε στην κακοτυχία του να σταθεί εμπόδιο στη ζωή του. Ξαφνικά ένοιωσα τόσο ευλογημένος. Μπορούσα και περπατούσα χωρίς υποστήριξη. Μόλις είχα φάει ένα νόστιμο πρωινό. Είχα χρήματα για να πάρω ταξί. Το αυτοκίνητό μου επισκευαζόταν και μάλλον θα ήταν έτοιμο την ίδια ημέρα. Όλα πήγαιναν τόσο καλά.

Ακριβώς τότε η σύντομη διαδρομή έφθασε στο τέλος της και φθάσαμε στον μηχανικό που επισκεύαζε το αυτοκίνητό μου. «Σε ευχαριστώ! Ο Θεός να σ’ ευλογεί! Και συνέχισε την καλή δουλειά που κάνεις!» είπα στον ταξιτζή.

Η ζωή είναι υπέροχη, είπα μέσα μου.

* * *

Η ευθυμία, θα μπορούσε να πει κάποιος, είναι ένα θέμα το οποίο εξαρτάται πλήρως τόσο από κατάσταση των πραγμάτων μέσα μας, όσο και από την κατάσταση των πραγμάτων δίπλα μας και γύρω μας. ― Charlotte Brontë (1816–1855)

Δεν χρειάζεται περισσότερο χρόνος για να δεις την καλή πλευρά της ζωής απ’ ό,τι για να δεις την άσχημη. ― Jimmy Buffett (γεννημένος το 1946)

Νομίζω πως υπάρχει κάτι καλύτερο από την ευχαριστία: Μια ζωή ευγνωμοσύνης. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Με ένα γενικά χαρωπό τρόπο συμπεριφοράς, με την υπακοή στην εντολή Εκείνου με του οποίου το έλεος ζούμε, με μια συνεχή, διακαή αγαλλίαση στον Κύριο. — Charles Spurgeon (1834–1892)