Τι κάνει τους ανθρώπους να λαχταράνε ένα φρούτο όπως το ντούριαν; Γιατί χαίρονται τόσο πολύ όταν βλέπουν αυτά τα αγκαθωτά, πρασινοκαφετιά ογκώδη φρούτα να κρέμονται στους πάγκους των πωλητών; Πώς μπορούν και αντέχουν την έντονη και μάλλον αποκρουστική μυρωδιά τους; Τι είναι αυτό που τους κάνει να χώνουν τα χέρια τους μέσα από το χοντρό, ακανθώδες εξωτερικό κέλυφος με σκοπό να φτάσουν στο εσωτερικό τους;

Ο λόγος είναι ότι έχουν ερωτευτεί αυτό που βρίσκεται μέσα τους. Γνωρίζουν ότι μέσα από το αγκαθωτό εξωτερικό κέλυφος και την άσχημη μυρωδιά, υπάρχει ένα εξαίσιο κέντρο.

Το να αγαπάμε τους άλλους και να βλέπουμε το καλό και τις δυνατότητες μέσα τους, μπορεί μερικές φορές να παρομοιασθεί με το να εισερχόμαστε στην καρδιά ενός φρούτου ντούριαν. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι αγκαθωτοί. Μπορεί να έχουν ένα παχύ και σκληρό κέλυφος. Η παρουσία τους μπορεί να απωθεί μάλλον αντί να προσελκύει. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι δυσώδεις – όταν πράττουν και λένε άσχημα πράγματα, ή όταν αμαρτάνουν, όπως κάνει ο καθένας μερικές φορές. Όμως αυτοί οι φραγμοί απλά ενισχύουν την πρόκληση του να φτάσουμε στο γλυκό κέντρο του εσωτερικού ανθρώπου.

Το φρούτο ντούριαν για μερικούς είναι ο βασιλιάς των φρούτων. Με τον ίδιο τρόπο και τα ανθρώπινα όντα είναι οι κορυφαίες δημιουργίες του Θεού πάνω στη γη – η κάθε μία τους με μια καρδιά και ψυχή που είναι πιο πολύτιμες και ανεκτίμητες από όλα όσα έχει να προσφέρει αυτός ο κόσμος. Οποιοσδήποτε έχει κοιτάξει αληθινά μέσα στην καρδιά κάποιου άλλου, έχει δει σπουδαία προοπτική. Μέσα εκεί υπάρχει καλό. Μέσα εκεί υπάρχει δυνατότητα που απλά πρέπει να γίνει πιστευτή και να τονιστεί.

Ο καθένας χρειάζεται φίλους και οικογένεια που να τον αγαπάνε, που να γνωρίζουν ότι υπάρχει καλό και δυνατότητα βαθιά μέσα του και που είναι πρόθυμοι να δουλέψουν για να φτάσουν αυτό το όμορφο κέντρο.

Ο Charles Schwab, ο επιτυχημένος επιχειρηματίας, είπε, “Δεν έχω βρει ακόμα κάποιον, όσο και ψηλά να είχε φτάσει, ο οποίος δεν τα πήγε καλύτερα και δεν έκανε ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια, όχι με ένα πνεύμα κριτικής αλλά με ένα πνεύμα επιδοκιμασίας και έγκρισης”.

Ο καθένας επιθυμεί και χρειάζεται αναγνώριση για τα επιτεύγματά του. Ένα μικρό παιδί που έπαιζε βελάκια με τον πατέρα του, είπε, “Ας παίξουμε βελάκια. Εγώ θα ρίχνω και εσύ θα λες, ‘Υπέροχα!’” Αυτό είναι που, ο ενθαρρυντικός άνθρωπος, κάνει στους άλλους.

Τείνουμε να γίνουμε αυτό που το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μας νομίζει ότι θα γίνουμε. Σκεφτείτε το καλύτερο, πιστέψτε το καλύτερο και εκφράστε το καλύτερο για τους άλλους. Η δική σας επιβεβαίωση όχι μόνο θα σας κάνει πιο ελκυστικούς σ’ αυτούς, αλλά θα σας βοηθήσει και να παίξετε έναν σημαντικό ρόλο στην προσωπική τους ανάπτυξη.