Καθώς έδυε ο ήλιος, περπατούσα γρήγορα προς τη στάση του λεωφορείου μετά από μια κουραστική μέρα. Γνώριζα από εμπειρία πως το τοπικό λεωφορείο δεν ερχόταν και τόσο συχνά και δεν ήθελα να το χάσω.
Ένας έφηβος, φορώντας μοντέρνα γυαλιά ηλίου, μαύρο κοστούμι και έχοντας μοντέρνο κούρεμα με σχέδια στα πλάγια πάνω από τα αυτιά του στεκόταν μπροστά στο μικρό σουπερμάρκετ. Τα γυαλιά του και το στυλ του έμοιαζαν με κάποιον που ήθελε να προσληφθεί σαν ιδιωτικός σωματοφύλακας.
Το όλο θέαμα με έκανε να γελάσω λίγο, όμως μου υπενθύμισε επίσης ένα γεγονός που μου συνέβη όταν ήμουν κι εγώ έφηβος. Είχαμε αράξει μαζί με τους κολλητούς μου στην πλατεία της γειτονιάς μας, όταν ένας φίλος με το καινούργιο του σκουτεράκι πέρασε μπροστά μας πολύ γρήγορα και εντελώς ξαφνικά, πήρε στροφή, γύρισε και σταμάτησε δίπλα μας. Η μαγκιά του με είχε αφήσει άναυδο. Το περπάτημά του, η ομιλία του ακόμα και τα ρούχα του και το ζελέ στα μαλλιά του ήταν το πρότυπο στην παρέα μας.
«Θέλεις να βολτάρεις;» με ρώτησε, κάνοντάς με να νοιώσω σαν «αδέλφι του». Καθώς έφερε το μηχανάκι του προς το μέρος μου, θυμάμαι πώς σκεπτόμουν πως δεν έχει σημασία το ότι δεν ήξερα από μηχανάκια. Το μόνο που θυμάμαι είναι πόσο θεσπέσια θα ένοιωθα κάνοντας μια βόλτα, λες και ήμουν σε ταινία του σινεμά, ενώ συγχρόνως ακουγόταν η ροκ μουσική από μια ηλεκτρική κιθάρα και ενώ εγώ επέστρεφα, όλοι οι φίλοι μου θα έλεγαν, «Ωραία τα πήγες δικέ μου!» ενώ σταμάταγα λίγα εκατοστά από αυτούς.
Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. Γκάζωσα το μηχανάκι και πριν καν το καταλάβω είχα περάσει κάθετα το δρόμο και είχα πέσει πάνω σε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο. Οι φίλοι μου είχαν μείνει αποσβολωμένοι και τρομαγμένοι και καθόλου εντυπωσιασμένοι και καθώς έβλεπα τα λάδια να χύνονται από τη μηχανή στα πόδια μου, ένοιωσα σαν ένα τρύπιο μπαλόνι – εντελώς ξεφούσκωτο.
Το πρώτο πράγμα που έκανα αφού πήγα σπίτι ήταν να πέσω με τα ρούχα στο κρεβάτι. Κοιμήθηκα για μια ολόκληρη ημέρα για να ξεχάσω το ατύχημα που μου είχε συμβεί. Τίποτα δεν μπορούσε να με κάνει να νοιώσω καλύτερα.
Δέκα χρόνια μετά απ’ αυτή την ταπεινωτική εμπειρία, μου συνέβη ένα άλλο ατύχημα. Ένα αλησμόνητο πρωινό …
Πω-πω, τα παιδιά κάνουν πολύ θόρυβο! σκέφτηκα, καθώς ανηφόριζα με το αυτοκίνητο τις στροφές ενός δρόμου πάνω στο βουνό. Τα γέλια γίνονταν όλο και πιο δυνατά στο πίσω κάθισμα και εγώ εκνευριζόμουν όλο και περισσότερο. Ίσως πρέπει να τους πω κάτι! Μετά άκουσα ένα απ’ τα παιδιά να φωνάζει, «Θα το πετάξω απ’ το παράθυρο!»
Ενστικτωδώς γύρισα το κεφάλι μου προς τα πίσω και εκείνη τη στιγμή, άκουσα τον θόρυβο από μέταλλο και πλαστικό να συγκρούονται. Κάποιος ερχόταν από την απέναντι λωρίδα και εγώ βρέθηκα ακριβώς μπροστά του.
Τα ατυχήματα έχουν μια παραξενιά. Δεν υπάρχει μουσική να σε προειδοποιήσει, ούτε φώτα που αναβοσβήνουν ούτε εμφανίζεται μαύρος καπνός. Το μόνο που ακούς είναι το «Μπαμ!»
Στο αστυνομικό τμήμα, κάθισα απέναντι από έναν νεαρό αστυνόμο που κατέγραφε όσα συνέβησαν στο ατύχημα, ζητώντας τη συγκατάβασή μου μετά από κάθε πρόταση. Ο οδηγός του αυτοκινήτου που συγκρούστηκα καθόταν δίπλα μου, κοιτώντας και κουνώντας το κεφάλι του.
Κατόπιν μια άλλη αστυνομικός τράβηξε τη φωτογραφία μου για να επιβεβαιώσει ότι εγώ ήμουν ο οδηγός που προξένησε το ατύχημα. Δεν είχα ευκαιρία να φτιάξω το πουκάμισό μου, ούτε το λυπημένο μου ύφος. Καθόλου κατάλληλη στιγμή για φωτογραφία!
Θυμάμαι ότι είχα πληρώσει μικτή ασφάλεια για το αυτοκίνητό μου, κάτι το οποίο με βοήθησε να μην πανικοβληθώ μέσα στο αστυνομικό τμήμα. Όμως αργότερα, όταν μίλησα με την ασφαλιστική εταιρεία στο τηλέφωνο, μου είπαν ότι θα κάλυπταν μόνο μέρος από τα έξοδα. Αυτό σήμαινε 600$ από την τσέπη μας! Και αυτό, ενώ βρισκόμασταν στο μέσο μιας μετακόμισης με όλα τα έξοδα που συνεπάγεται αυτό! Δεν χρειάζεται να αναφέρω πως δεν είχα νοιώσει τόσο άσχημα για πολύ καιρό.
Καθώς ξάπλωνα στο κρεβάτι εκείνο το βράδυ, το στομάχι μου ήταν σε κόμπους. Σκεπάστηκα με τις κουβέρτες για να κρυφτώ από αυτόν τον κόσμο και ήθελα μόνο να κοιμηθώ. Κάτι όμως, ήταν διαφορετικό σε αυτό το ατύχημα από εκείνο όταν ήμουν έφηβος. Αυτή τη φορά είχα την παρηγοριά της γυναίκας μου και μια στενή σχέση με έναν Φίλο που ποτέ δεν με έχει εγκαταλείψει.
«Θέλεις να προσευχηθώ για σένα», μου ψιθύρισε απαλά η σύζυγός μου. Συμφώνησα μαζί της.
Καθώς προσευχήθηκε, η καταπτοημένη μου καρδιά ένοιωσε παρηγοριά και ανακούφιση, ενώ το στομάχι μου άρχισε να νοιώθει καλύτερα.
Θυμήθηκα τον Βασιλιά Δαβίδ στη Βίβλο, ο οποίος πρέπει να ένοιωσε πάρα πολύ καταβεβλημένος μετά από μερικές σοβαρές αντιπαραθέσεις τόσο στην προσωπική του όσο και τη δημόσια ζωή του. Η σκανδαλώδης του «συζυγική αρπαγή» πρέπει να ήταν πολύ ταπεινωτική. 1 Επίσης το ότι δεν μπορούσε να ελέγξει σωστά τα δύο του λατρεμένα παιδιά τον Αβεσσαλώμ και τον Αδωνία θα πρέπει να τον είχε γεμίσει ενοχές και απογοήτευση. 2 Δεν μπορώ να φανταστώ την κριτική και τις κατηγορίες που θα δέχτηκε όταν ο Θεός κατέκρινε όλο το έθνος λόγω της δικής του αμαρτίας. 3
Όμως ήταν αυτές ακριβώς οι αποτυχίες – και όχι ο θάνατος του γίγαντα ούτε η σφαγή των Φιλισταίων – που δίδαξαν στον Δαβίδ την ταπεινωτική και όμως απελευθερωτική αλήθεια: Τι χάλια έχουμε όλοι μας χωρίς τον Θεό.
Όπως μια φορά ομολόγησε ο ίδιος, γεμάτος ευγνωμοσύνη, «Ο Κύριος είναι κοντά σ’ εκείνους που είναι συντριμμένοι στην καρδιά, και σώζει τους ταπεινούς στο πνεύμα». 4
Μοιάζει με ένα γνωμικό που απομνημόνευσα κάποτε και που με έχει ενθαρρύνει μετά από μερικές αδέξιες κινήσεις που έκανα. «Με το να ομολογούμε συνεχώς στον εαυτό μας πόσο χάλια είμαστε, μας βοηθάει να αποφύγουμε εκείνο το πνεύμα περηφάνιας που μας κάνει να κριτικάρουμε και να κατακρίνουμε τους άλλους».
Ο Ιησούς σε έκανε όπως ακριβώς είσαι, με τα λάθη σου και καθετί και Αυτός σε αγαπά ακριβώς όπως είσαι!
Μια φορά ο Κύριος ενθάρρυνε τον απόστολο Παύλο με το να του πει, «Αρκεί σε σένα η χάρη Μου· επειδή, μέσα από την αδυναμία σου, μπορεί να φανερωθεί τέλεια, η δική Μου δύναμή». 5
Έτσι λοιπόν, αν πιάσετε τον εαυτό σας να φλερτάρει με την αποτυχία, μην το βάζετε κάτω! Υπάρχει ένας Φίλος που ποτέ δεν θα σας αφήσει, που θα σας βοηθήσει να αντισταθείτε στις σειρήνες της απογοήτευσης και της απόγνωσης και θα σας οδηγήσει στο δικό Του καταφύγιο παρηγοριάς, αποδοχής και συγχώρεσης.