Είναι φυσιολογικό να βγάζουμε συμπεράσματα για άλλους ανθρώπους. Δυστυχώς όμως, τείνουμε να βγάζουμε συμπεράσματα που συχνά είναι αρνητικά. Εγώ προσωπικά έχω δει, πόσο εύκολο είναι να γίνει κάτι τέτοιο και συχνά ζητώ απ’ τον Θεό να με εμποδίσει να κάνω από την πρώτη κιόλας σκέψη, οποιουδήποτε είδους κριτική ή συναισθήματα υποκριτικής ηθικολογίας προς τους άλλους. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με τη Γραφή, αυτό είναι λάθος, να σκεπτόμαστε δηλαδή με τέτοιο τρόπο για τους άλλους. Δεν αντικατοπτρίζει αυτό που συμβολίζει ο Ιησούς. Ακόμα και αν αυτές οι εντυπώσεις μας είναι τεχνικά επακριβείς, ίσως να είναι άστοργες ή επιφανειακές και πιθανόν να μην λαμβάνουν υπόψιν, όλους τους παράγοντες για το γιατί κάποιος ενεργεί ή αντιδρά με έναν ορισμένο τρόπο.
Νομίζω πως αυτή η κοινή ανθρώπινη αδυναμία του να υποθέτουμε το αρνητικό ή να καταλήγουμε σε αρνητικά συμπεράσματα, υποδεικνύει το πόσο σημαντικό είναι να προσπαθούμε συνεχώς και με ενεργό τρόπο να σκεφτόμαστε σαν τον Χριστό. Απαιτείται μια συνειδητή προσπάθεια, ώστε να αποφεύγουμε να υποπίπτουμε σε τέτοιες αρνητικές τάσεις. Συχνά νομίζουμε ότι γνωρίζουμε πώς είναι η όλη κατάσταση και πώς μπορούμε να την αποτιμήσουμε ορθά, όταν στην πραγματικότητα, βλέπουμε μόνο το ένα μέρος της όλης εικόνας.
Μπορούμε να γνωρίζουμε επακριβώς τι συμβαίνει μέσα στις σκέψεις ή την καρδιά κάποιου άλλου; Μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα στην ψυχή κάποιου και να εξακριβώσουμε τις κρυφές λεπτομέρειες της ζωής τους; Μα και βέβαια δεν μπορούμε.
Όταν τα κίνητρα κάποιου είναι άγνωστα και εμείς δεν συμφωνούμε με τις πράξεις τους ή τις αντιλήψεις τους ή αν αυτά που κάνουν μας εκνευρίζουν, είναι εύκολο να συμπεράνουμε ότι μάλλον τα κίνητρά τους είναι πιο πιθανόν λανθασμένα παρά σωστά. Εντούτοις, όταν προσβλέπουμε στον Ιησού και αφήνουμε Αυτόν να καθοδηγήσει τις σκέψεις μας, Αυτός μπορεί να μας βοηθήσει να δούμε τα πράγματα όπως τα βλέπει κι Αυτός.
Γνωρίζουμε πόσο λάθος είναι να κρίνουμε τους άλλους. Γνωρίζουμε ότι δυσαρεστεί τον Θεό και είναι ενάντια στον Λόγο Του. Εντούτοις, όπως και ο απόστολος Παύλος είπε, «Δεν γνωρίζω εκείνο που κάνω· για τον λόγο ότι, εκείνο που θέλω, δεν το κάνω, αλλά εκείνο που μισώ, αυτό κάνω». 1
Το να υπερισχύουμε της αμαρτωλής μας φύσης, είναι μια συνεχής διαδικασία. Μια και είμαστε βυθισμένοι μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, αυτό είναι κάτι που μας επηρεάζει, γι’ αυτό και θα πρέπει να ευθυγραμμίζουμε τη συμπεριφορά μας με τη διδασκαλία του Ιησού. Αυτό είναι μέρος του να «αιχμαλωτίζουμε κάθε νόημα στην υπακοή τού Χριστού». 2
Όλοι μας μπορούμε να θυμηθούμε τις φορές εκείνες, που τα λόγια μας κρίθηκαν λανθασμένα ή άδικα απ’ τους άλλους ή οι πράξεις μας παρερμηνεύθηκαν και οι ειλικρινείς μας προσπάθειες απορρίφτηκαν από κάποια καχυποψία ή προκατειλημμένη συμπεριφορά. Είναι κάτι που πονάει και μπορεί να μας απογοητεύσει πάρα πολύ. Ή μπορούμε να θυμηθούμε, όταν κάτι που κάναμε ή είπαμε ήταν μια αδέξια ή άγαρμπη προσπάθεια να γίνουμε κατανοητοί απ’ τους άλλους ή να μας αγαπήσουν ή να μας αναγνωρίσουν, όμως οι άλλοι μας έκριναν λες και προσπαθήσαμε εσκεμμένα να πληγώσουμε είτε αυτούς είτε κάποιον άλλον. Μια και γνωρίζουμε πώς είναι να νοιώθεις κάπως έτσι, ίσως θα πρέπει να κοιτάμε τους άλλους και να αντιληφθούμε ότι κι αυτοί μπορεί να νοιώθουν κατά τον ίδιο τρόπο και αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, έχουμε μια ευκαιρία να τους βοηθήσουμε να ελαφρύνουνε τον πόνο τους.
Είτε το πρόσωπο που κρίνουμε έχει δίκιο είτε όχι, εμείς είμαστε εκείνοι που είμαστε λάθος όταν επιτρέπουμε να μας επηρεάζει μια επικριτική νοοτροπία. Γνωρίζω ότι κι εγώ είμαι ένοχη, έχοντας κρίνει με βιαστικό τρόπο τους άλλους και συχνά αυτές οι κρίσεις μου αποδείχθηκαν λανθασμένες.
Γι’ αυτό άρχισα να προσπαθώ να μετατρέπω αυτή την αρνητική συνήθεια σε θετική με το να ζητώ απ’ τον Θεό να μου δείχνει, πώς βλέπει Αυτός την κατάσταση. Κι Αυτός μου υπενθυμίζει να παίζω ένα είδος παιχνιδιού, το Παιχνίδι της Συμπόνιας, με το αναλογίζομαι πιθανά σενάρια ή αιτίες του γιατί κάτι που δείχνει αρνητικό για μένα, ίσως στην πραγματικότητα να είναι η απεγνωσμένη κραυγή κάποιου άλλου για βοήθεια και πιθανόν με την καθοδήγηση του Θεού, ίσως να μπορέσω να βοηθήσω στην εκπλήρωση αυτής της ανάγκης. Η βοήθεια που μπορώ να προσφέρω μερικές φορές μπορεί να είναι πρωταρχικά με την προσευχή, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο ισχυρή.
Η Βίβλος μας διδάσκει να σκεπτόμαστε τα καλά πράγματα, εκείνα με καλή αναφορά, τα όμορφα, τα ευγενικά, τα στοργικά και να εφαρμόζουμε συμπόνια και έλεος αντί για να υποθέτουμε το χειρότερο. 3 Όσο περισσότερο εξασκούμαι στο να επιτρέπω στον Θεό να καθοδηγεί τις σκέψεις μου προς το καλό, τόσο περισσότερο κινούμαι προς την κατεύθυνση του να κάνω αυτού του είδους τη συμπεριφορά μια συνήθεια.
Ένας άλλος τρόπος να αναπτυχθεί αυτή η συνήθεια, του να βλέπουμε το θετικό είναι με το να εφαρμόζουμε αυτό που κάποιος σοφά είπε, «Μαθαίνεις κάτι πιο ολοκληρωτικά, όταν το διδάσκεις». Σαν γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, όταν βρισκόμαστε με τα παιδιά μας, μπορούμε να χρησιμοποιούμε τις εμπειρίες που είχαμε, σαν διδακτικές ευκαιρίες. Διδάσκοντας τα παιδιά να παίζουν αυτό το Παιχνίδι της Συμπόνιας όχι μόνο τα βοηθάει να αναπτύξουνε μια συμπονετική καρδιά για τους άλλους, αλλά τα διδάσκει και ταπεινότητα και κατανόηση, καθώς επίσης και για το πως η προσευχή μπορεί να κάνει τη διαφορά στις ζωές των άλλων. Μπορεί να τα βοηθήσει να μάθουν να συμπεριφέρονται στους άλλους όπως θα ήθελαν κι αυτοί να τους συμπεριφέρονται και επίσης να βλέπουν τα δικά τους προβλήματα και αδυναμίες με έναν πιο θετικό τρόπο.
Το Παιχνίδι της Συμπόνιας είναι ένα παιχνίδι που πιθανόν θα θέλατε αρχικά να παίξετε μόνοι σας, όμως οι ευλογίες και τα οφέλη αυξάνουν περισσότερο καθώς μοιράζεστε αυτά που μαθαίνετε, με τους άλλους.