Η Τσάριτι, αναγνώστρια του Activated για πολλά χρόνια, είχε μια πολύ καλή θέση σε κάποια τράπεζα. Πρόσφατα είχε πάρει το δεύτερο μεταπτυχιακό της από ένα διεθνές πανεπιστήμιο υψηλού κύρους. Είχε κάνει δίδυμα, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Αντί όμως να είναι πανευτυχής, η Τσάριτι είχε δάκρυα στα μάτια της καθώς κοιτούσε μέσα στη θερμοκοιτίδα, το μικρό της γιο που κοιμόταν.
Ενώ η κορούλα της ήταν εντάξει, ο γιατρός είχε παρατηρήσει κάποιες ανωμαλίες με την υγεία του γιου της και αποφάσισαν να τον βάλουν σε θερμοκοιτίδα λίγο μετά τη γέννησή του. Αν και δεν μπορούσαν να εντοπίσουν τα αίτια του προβλήματός του, είχαν αποφασίσει ότι ήταν καλύτερα να τον έχουν υπό παρακολούθηση.
Τις επόμενες μέρες, η Τσάριτι επισκέπτονταν καθημερινά τον μικρό της γιο – προσευχόμενη, ανησυχώντας και αναρωτώμενη για το πότε θα μπορέσει να τον πάρει σπίτι μαζί της και για το πόσο θα διαρκούσε η παραμονή του εκεί.
Μια μέρα, ο ήχος κλάματος απ’ την άλλη γωνιά της αίθουσας διέκοψε τις προβληματισμένες σκέψεις της. Είδε εκεί μια άλλη μητέρα που γερμένη πάνω στη θερμοκοιτίδα με το μωρό της, έκλαιγε ασταμάτητα.
Καημένη μου, σκέφτηκε η Τσάριτι, έχοντας προς στιγμή αφαιρεθεί απ’ τις δικές της ανησυχίες με το κλάμα μιας άλλης πονεμένης μάνας. Το μωρό της πρέπει να μην είναι καθόλου καλά, σκέφτηκε μέσα της.
Καθώς πήγαινε προς το μέρος της, η άλλη γυναίκα γύρισε και την κοίταξε. Η εμφάνισή της ήταν ατημέλητη και οι μαύροι κύκλοι γύρω απ’ τα μάτια της, έκαναν φανερό πως η γυναίκα αυτή δεν είχε κοιμηθεί για μέρες. Επίσης παρατήρησε απ’ το μικρό σχίσιμο στην τσάντα της και τα φθαρμένα παπούτσια της, πως η γυναίκα αυτή ήταν από οικογένεια με χαμηλό εισόδημα.
«Δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ξέρω τι να κάνω…» έλεγε η γυναίκα.
«Τι εννοείς;» την ρώτησε η Τσάριτι.
Η γυναίκα μέσα από δάκρυα της εξήγησε πως είχε γεννήσει πριν μια βδομάδα, όμως υπήρχαν επιπλοκές και το μωρό της έπρεπε να παραμείνει σε θερμοκοιτίδα. Της είπε επίσης ότι η οικογένειά της είχε μεγάλη οικονομική δυσκολία. Δεν είχαν κοινωνική ασφάλιση, ο σύζυγός της είχε χάσει τη δουλειά του πριν λίγους μήνες και αν και είχαν αποταμιεύσει λίγα χρήματα για τη γέννα, δεν περίμεναν ότι το μωρό τους θα είχε παρουσιάσει επιπλοκές υγείας. Κάθε μέρα, το κόστος για τη χρήση της θερμοκοιτίδας αυξάνονταν και τα χρήματά τους είχαν τελειώσει. Το προσωπικό του νοσοκομείου τους είχε απειλήσει πως αν δεν πλήρωναν, θα έβγαζαν το μωρό της απ’ τη θερμοκοιτίδα.
«Ζητήσαμε βοήθεια από καθένα που γνωρίζουμε – οικογένεια, φίλους, γείτονες, οποιονδήποτε σκεφτήκαμε. Συγκεντρώσαμε μερικά χρήματα, αλλά δεν καλύπτουν ούτε το μισό απ’ ό,τι μας ζητά το νοσοκομείο».
Η Τσάριτι δεν μίλησε. Σκέφτηκε λίγο για το δικό της μωρό στη θερμοκοιτίδα και αμέσως ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Χωρίς να πει λέξη πήγε στην άλλη πλευρά της αίθουσας, πήρε την τσάντα της και έβγαλε το μπλοκάκι επιταγών.
Μετά ξαναπήγε στη γυναίκα και τη ρώτησε, «Πόσα χρειάζεσαι;»
Η γυναίκα την κοίταξε για λίγο. Μετά με λυγμούς της είπε, «Ο Θεός να σε έχει καλά. Είσαι μια απάντηση στην προσευχή μου. Είθε να σ’ ευλογεί ο Θεός!»
Αφού η Τσάριτι την καθησύχασε, έγραψε το ποσό που έπρεπε να δώσουν στο νοσοκομείο και κατόπιν έδωσε την επιταγή στην άφωνη γυναίκα, η οποία στη συνέχεια την αγκάλιασε με ευγνωμοσύνη.
Το επόμενο πρωινό, ο γιατρός ανακοίνωσε στην Τσάριτι ότι το μωρό της μπορούσε να βγει απ’ τη θερμοκοιτίδα. Η χαρά που ένοιωσε ενώ επέστρεφε σπίτι με το μωρό της, είχε επαυξηθεί απ’ τη χαρά που ένοιωσε, έχοντας μπορέσει να βοηθήσει με τη ζωή ενός άλλου μωρού.
Είναι τόσο εύκολο να απορροφηθούμε απ’ τα δικά μας προβλήματα ώστε να μην αντιληφθούμε πόσοι άλλοι υποφέρουν γύρω μας, μερικές φορές από πολύ χειρότερα πράγματα απ’ αυτά που βιώνουμε εμείς.
Για την Τσάριτι, η προσευχή της για τη θεραπεία του γιου της απαντήθηκε όταν αυτή απάντησε στην προσευχή κάποιου άλλου που χρειαζόταν βοήθεια.