Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου έγινε μέλος σε μια λέσχη αλπινιστών όπου άτομα από παντού γύρω από το Ρίο συναντιόντουσαν τις Κυριακές για να αναρριχηθούν μαζί. Αφού έμαθε τα κύρια μονοπάτια, άρχισε να παίρνει εμάς τα παιδιά του και άλλους έφηβους από τη γειτονιά πάνω στις πολλές κορυφές που υπήρχαν στην περιοχή. Καθώς μεγάλωνα, συνειδητοποίησα ότι η ζωή είναι σαν μια σειρά από βουνά και το καθένα πρέπει να κατακτηθεί με διαφορετικό τρόπο.
Ο μικρότερος γιός μου, o Ματ, υποφέρει από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ADHD). Έχει δυσκολία στο να συγκεντρώνεται επειδή είναι υπερκινητικός. Πασχίζει να μάθει την κατάλληλη συμπεριφορά και να κατανοεί τους κανόνες. Από την άλλη, είναι πολύ στοργικός και τα πάει ασυνήθιστα καλά με τα ζώα και τα μικρά παιδιά.
Πάντα σκεφτόμουν πως αν είχα ένα παιδί με αναπηρία ή δυσκολίες μάθησης, θα ένοιωθα απογοήτευση ή θα ήμουν θυμωμένη με τον Θεό, όμως αυτό που αισθάνθηκα μόλις πήρα την διάγνωση ήταν μια βαθιά αγάπη και συμπόνια. Κράτησα τον Ματ σφιχτά και σκέφτηκα, Αυτό είναι το επόμενο βουνό μας και θα το ανέβουμε μαζί. Είχα επίσης την ευλογία να έχω πολύ υποστήριξη από φίλους που με βοήθησαν να ερευνήσω την πάθηση.
Στο πέρασμα των χρόνων, είχα στιγμές αμφιβολίας και ερωτήσεων του τύπου “γιατί σ’ εμάς”, όμως ο Θεός πάντα εύρισκε τρόπους να με διαβεβαιώσει για την ιδιαίτερη αγάπη που είχε για τον Ματ. Συχνά ήταν ο αποδέκτης μιας ειδικής μεταχείρισης, όπως όταν ταξιδεύαμε για να επισκεφτούμε τη μεγαλύτερη κόρη μου και την οικογένειά της στη Χιλή, και ο Ματ έγινε φίλος με το πλήρωμα και τους πιλότους. Καθώς η επιβίβαση καθυστερούσε, συζήτησε μαζί τους για πολύ ώρα με τα σπαστά του Ισπανικά και έμεινε έκθαμβος όταν ο πιλότος τον κάλεσε αργότερα ονομαστικά στις ανακοινώσεις του και τον προσκάλεσε να επισκεφτεί το πιλοτήριο.
Νωρίς το πρωί, το αεροπλάνο πέρασε δίπλα από το Όρος Ακονκάγκουα (6.961 μέτρα). Ήταν η πρώτη φορά που είχα δει τόσο ψηλό βουνό που ακόμα και τα αεροπλάνα πρέπει να πάνε από γύρω του. Είναι μια μαγευτική κορυφή, με εκατοντάδες μικρότερα βουνά τριγύρω του. Ήταν όλα καλυμμένα με χιόνι που ακτινοβολούσε με τις πρώτες χρυσαφένιες ακτίνες του ήλιου.
Η ζωή μπορεί να είναι τόσο όμορφη όσο και οι Άνδεις μες το χάραμα, ακόμα και αν είναι γεμάτες από ψηλά βουνά. Ο γιός μου Ματ είναι το δικό μου Ακονκάγκουα μέχρι τώρα. Αν και δεν είναι εύκολα, έχω μείνει ενθουσιασμένη από την κάθε στιγμή της αναρρίχησής μας!