Από τότε που πήγαινα σχολείο, μια από τις μεγαλύτερες χαρές μου ήταν να αρχίσω ένα καινούργιο τετράδιο. Εκείνη η μυρωδάτη πρώτη σελίδα, όλη καθαρή και τέλεια, χωρίς τσαλακώματα ή τσακίσματα, ήταν τόσο ελκυστική και ελπιδοφόρα! Ίσως αυτό να συνέβαινε επειδή δεν ήμουν πάντα τόσο νοικοκυρεμένη, και έτσι μου δινόταν άλλη μια ευκαιρία να βελτιώσω επιτέλους το γραφικό μου χαρακτήρα, ή απλά επειδή ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που άρχιζα κάτι καινούργιο. Αναπόφευκτα, καθώς περνούσαν οι μέρες, γινόμουν τσαπατσούλα ξανά και δεν περίμενα την ώρα να ξεφορτωθώ εκείνο το τετράδιο και να αρχίσω ένα άλλο καινούργιο.
Χρόνια μετά, μετέφερα αυτό το αίσθημα της προσδοκίας στις ετήσιες ατζέντες. Κυκλοφορούν σε όλα τα μεγέθη και τους τύπους – από τις μεγάλες, παχείς, πολυτελείς μέχρι τις μικρές, ταπεινού μεγέθους τσέπης που χωράνε όμορφα μέσα και στην πιο μικρή τσάντα, και μετά έχουμε και τις ηλεκτρονικές που απλά δεν χρειάζονται χαρτί πια.
Πριν μερικά χρόνια, κάτι άλλαξε στον τρόπο που έβλεπα τα πράγματα. Λόγω των αυξανόμενων ευθυνών στη δουλειά μου, η οποία απαιτούσε ένα υψηλότερο επίπεδο οργάνωσης, άρχισα και εγώ επίσης να χρησιμοποιώ ένα μεγάλο ημερολόγιο προγραμματισμού στον τοίχο που μου επέτρεπε να βλέπω όλη τη χρονιά από πριν, με μια ματιά και άρχισα να συμπληρώνω τα κύρια επερχόμενα γεγονότα.
Τότε ήταν που άλλαξε επίσης και ο τρόπος που έβλεπα τα πράγματα. Ένοιωσα την ανάγκη να έχω ένα ετήσιο όραμα και όχι μόνο λίγες καθαρές και τέλειες σελίδες στις αρχές μόνο. Είναι σπουδαίο το να ξεκινάς με ενθουσιασμό, με μεγάλες προτάσεις και τις καλύτερες προθέσεις – όντως λένε ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός – όμως μαθαίνω πως είναι το ίδιο σημαντικό να σχεδιάζω μέχρι τον τελικό στόχο, να μετρώ τις δυνάμεις μου και να αντιλαμβάνομαι πως θα χρειαστούν αρκετά βήματα για να φθάσω εκεί, χώρια τις αναπόφευκτες πτώσεις στη διάρκεια της διαδρομής.
Με αυτό το σκεπτικό, πιθανόν οι καλύτερες σελίδες θα μπορούσαν να έλθουν προς το τέλος, ή οποτεδήποτε αλλού.