Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να βρεθώ κοντά σε ένα ζευγάρι που ήταν παντρεμένο για 35 συν κάτι χρόνια. Παρατηρώντας τον τρόπο που συμπεριφέρονταν ο ένας στον άλλον ανέβασε τον πήχη του γάμου για μένα.

Καθώς μαζευτήκαμε όλοι μαζί για να φάμε, η Τζεν ήλθε στο τραπέζι του μπουφέ να ετοιμάσει ένα πιάτο για τον Γκρεγκ. «Τα σπαράγγια αρέσουν πάρα πολύ στον Γκρεγκ!» είπε γεμάτη χαρά, καθώς του ετοίμαζε να φάει κάτι που του άρεσε.

Λίγο αργότερα, Ο Γκρεγκ αναφέρθηκε στο πάθος της Τζεν για την κηπουρική. «Τζεν, πες τους για τα καταπληκτικά λαχανικά που καλλιέργησες πέρσι!»

Τις λίγες μέρες που έμειναν μαζί μας, συμπεριφέρονταν με τον ίδιο τρόπο, φροντίζοντας ο ένας τον άλλον, σερβίροντας ο ένας τον άλλον, γελώντας μαζί και απολαμβάνοντας ο ένας τον άλλον. Όλοι μαγνητίζονταν από τη ζεστασιά και την καταδεκτικότητά τους. Είχα μείνει έκπληκτη. Έπρεπε να μάθω το μυστικό τους. Θα μπορούσε και ο δικός μου γάμος να είναι το ίδιο μετά από τριάντα περίπου χρόνια; Έπρεπε να μάθω το πώς!

Τελικά βρέθηκα για λίγο μόνη μου με την Τζεν. «Παρατήρησα» της είπα γεμάτη περιέργεια, «πόσο ευτυχισμένοι είστε εσύ και ο Γκρεγκ μαζί. Πως διατηρείτε τον γάμο σας τόσο δυνατό;»

Χαμογέλασε. «Ναι, τα πράγματα πάνε πολύ καλά μεταξύ μας! Δεν μπορώ να σου πω το ένα και μοναδικό μυστικό για έναν δυνατό και ευτυχισμένο γάμο, όμως μπορώ να σου πω ότι ξεκινήσαμε όπως τα περισσότερα ζευγάρια, τρελά ερωτευμένοι και κατόπιν κάπως απογοητευμένοι από την καθημερινότητα του γάμου που ξέφτιζε την ευτυχία μας. Για λίγο αγωνιστήκαμε και παλέψαμε. Τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα, όμως δεν ήταν και υπέροχα. Πήραμε μερικές συμβουλές από εδώ και από εκεί, όμως» – εκεί σταμάτησε και έβαλε το χέρι της στον ώμο μου – «η μεγάλη αλλαγή, ήρθε από το Ιωάννη 15:13».

Αυτό το εδάφιο μου ήταν γνωστό. «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να βάλει κάποιος τη ζωή του για τους φίλους τους». Αυτό το εδάφιο συνήθως με έκανε να σκέφτομαι ιστορίες σαν την Ιστορία με τις Δύο Πόλεις του Ντίκενς ή ακόμα και τον Ιησού να πεθαίνει πάνω στον σταυρό – όχι όμως την αγάπη μεταξύ συζύγων.

Συνέχισε, «Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε πράξη αυτό το εδάφιο στον γάμο μας, αναζητήσαμε και οι δύο μας τρόπους να δίνουμε από τον εαυτό μας ο ένας στον άλλον, ακόμα και να κάνουμε προσωπικές θυσίες. Ήταν τα απλά πράγματα, όπως το να του μαγειρεύω το αγαπημένο του φαγητό ακόμη κι όταν ήμουν κουρασμένη ή αυτός να κάνει λίγα ψώνια όταν το μόνο που ήθελε, ήταν να γυρίσει σπίτι. Να κρατάμε το στόμα μας κλειστό όταν διαφωνούσαμε σε κάτι.

«Επίσης και με τα σπουδαιότερα πράγματα, όπως το να βάζουμε στην άκρη τις προσωπικές μας επιδιώξεις για χάρη ενός οικογενειακού στόχου ή να στηρίζουμε ο ένας τα προσωπικά όνειρα του άλλου. Όταν το σκέπτεσαι έτσι, υπάρχουν άπειροι τρόποι για να προσφέρεις».

Έτσι με αυτό το σκεπτικό, είδα ότι υπάρχει αρκετός χώρος για βελτίωση στη σχέση μου με το σύζυγό μου. Χρειάζεται προσπάθεια για να κάνεις κάποιον ευτυχισμένο και να δείχνεις εκείνη τη «μεγαλύτερη αγάπη». Όμως μου αρέσει και ο γάμος μου έχει αρχίζει να αλλάζει. Η απόφασή μας να προσπαθούμε να δίνουμε περισσότερο από ό,τι παίρνουμε μας έβαλε σε μια τροχιά βαθύτερης αγάπης και περισσότερης ευτυχίας.