Έπρεπε να εξασκηθώ πάνω σ’ ένα σόλο κομμάτι μουσικής και πέντε ή έξη κομμάτια κουαρτέτου με το βιολί, για ένα διαγώνισμα στο μάθημα της μουσικής, μαζί δε και η προετοιμασία για μια ομιλία (μέρος της οποίας θα ήταν στην Αφρικανική διάλεκτο Χόσα). Και όχι μόνο αυτό, επειδή οι οργανωτές δεν μου είχαν στείλει ακόμα, το κείμενο της ομιλίας που θα έδινα ή τη μουσική για την οποία υποτίθετο να γράψω την αρμονία!

Δεν μου αρέσει να αγχώνομαι και συνήθως δεν αγχώνομαι, όμως αυτή τη φορά ήταν κάτι διαφορετικό. Συνέχεια σκεπτόμουν για τα όσα έπρεπε να κάνω και το αποτέλεσμα ήταν να αγχώνομαι και να ανησυχώ όλο και περισσότερο καθώς τα κομμάτια αυτού του πολύπλοκου και ανησυχητικού πάζλ διαλυόταν στον νου μου τη στιγμή που τα είχα βάλει όλα στη σειρά τους.

Δεν προλάβαινα να κάνω κάτι και να σου άλλη μια ανησυχία, πεταγόταν από το πουθενά για να μου υπενθυμίσει για όσα έπρεπε να κάνω και δεν προλάβαινα. Όταν έπαιζα ποδόσφαιρο, συνέχεια έρχονταν στον νου μου, λίστες από όσα έπρεπε να γίνουν καθώς έπαιζα τερματοφύλακας, πηγαινοερχόμενη στη γραμμή του τέρματος. Δεν μπορούσα να απολαύσω τον χρόνο με την οικογένειά μου ή τις μελέτες μου, επειδή ο νους μου βρισκόταν σε τόσα άλλα πράγματα.

Έφθασα στο σημείο να θέλω να ενημερώσω τον καθένα που με υπολόγιζε για εκείνη την παρουσίαση, ότι δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω. Και με το δίκιο μου. Δεν μπορούσα να τα κάνω όλα. Όμως θα μου πείτε, αφού ήμουν τόσο αγχωμένη, γιατί δεν είχα ζητήσει απ’ τον Ιησού να με βοηθήσει μέσα σε όλο αυτό το άγχος; Ήταν Αυτός μέρος της λίστας μου; Του είχα ζητήσει να μου δώσει γαλήνη και δύναμη; Όχι δεν το είχα κάνει.

Με μετανιωμένη καρδιά, ζήτησα απ’ τον Ιησού να εξαλείψει τις ανησυχίες μου και να διευκολύνει τα πράγματα. Του ζήτησα να μου δώσει διανοητική ειρήνη και να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Και αυτό έκανε.

Όταν έφθασε η μεγάλη μέρα, όλα μπήκαν στη θέση τους. Το σόλο κομμάτι μουσικής που έπαιξα, ακούστηκε καλά, καθώς και τα άλλα κομμάτια στα οποία συμμετείχα. Μερικά απ’ αυτά δεν ήταν βέβαια και τέλεια, όμως το κοινό ήταν ευγενικό και εμείς ικανοποιημένοι. Μου έδωσαν το φυλλάδιο με την ομιλία, μισή ώρα πριν δώσω την ομιλία, όμως τα κατάφερα. Η προφορά μου ίσως να μην ήταν και η καλύτερη με μερικές λέξεις, ευτυχώς λίγες και τα λάθη που έκανα, έκαναν να γελάσουμε τόσο εγώ όσο και το υπόλοιπο κοινό. Στο τέλος η μητέρα μου και η αδελφή μου συνεργάστηκαν μαζί μου πάνω στην αρμονία μιας μελωδίας και το κομμάτι εκείνο ακούστηκε υπέροχο.

Ο Ιησούς μπορεί να εξαλείψει κάθε άγχος που νοιώθουμε, αν μόνο θυμηθούμε να Του το ζητήσουμε και να στηριχτούμε πάνω Του όταν το έχουμε ανάγκη. Είναι με το παραπάνω πρόθυμος να εκδιώξει όλες τις ανησυχητικές σκέψεις απ’ τον νου μας και να τις αντικαταστήσει με τη δική Του ειρήνη. Απλά πρέπει να το ζητήσουμε.