Ένας απ’ τους πιο αγαπημένους μου τύπους γυμναστικής είναι η άρση βαρών. Δεν είμαι μποντιμπιλντεράς, απλά το κάνω για να διατηρούμαι σε φόρμα. Κάτι άλλο επίσης που μου κινεί το ενδιαφέρον, είναι το πώς η άρση βαρών μπορεί να μοιάζει με την πνευματική μας ανάπτυξη.
Στην προσωπική μας «πνευματική άρση βαρών», έχουμε πραγματικά έναν υπέροχο εκπαιδευτή. Στο Ματθαίου 11:29, ο Ιησούς μας λέει, «Σηκώστε επάνω σας τον ζυγό Μου, και μάθετε από Μένα». Για μένα, ο «ζυγός» είναι συμβολικός για οτιδήποτε ενδυναμώνει και εξασκεί την πίστη μας και τον Χριστιανικό μας βηματισμό. Στη συνέχεια ο Ιησούς συμπληρώνει με την υπόσχεση ότι, «Ο ζυγός Μου είναι καλός, και το φορτίο Μου ελαφρύ». 1
Στην πνευματική μου ζωή, μερικοί τύποι άρσης βαρών δεν είναι και τόσο υγιείς – όταν για παράδειγμα, παίρνω πάνω μου φορτία και βάρη που δεν χρειάζεται, τα οποία με αποδυναμώνουν αντί να με ενδυναμώνουν. Είναι εκείνες οι άχρηστες απαιτήσεις που παίρνω πάνω μου ή οι ανησυχίες και τα άγχη που παραλείπω να εναποθέτω στον Θεό. Αυτά τα βάρη μπορούν να με επηρεάσουν όχι μόνο πνευματικά, αλλά και σωματικά επίσης αν εγώ συνεχίσω να το κάνω.
Ήμουν 18 όταν η μητέρα μου διαγνώστηκε για πρώτη φορά, ότι είχε καρκίνο. Κάτι τέτοιο ποτέ δεν είχε συμβεί στην οικογένειά μας και αυτό μας επηρέασε όλους πάρα πολύ. Παρ’ όλες μου τις προσπάθειες να παραμείνω δυνατός εξωτερικά, εσωτερικά ήμουν γεμάτος ανησυχία. Συνέχεια έπαιζα στο νου μου, το παιχνίδι «τι θα γίνει αν». Τι θα γίνει αν υπάρξουν επιπλοκές και η μητέρα μου δεν επιζήσει; Πώς θα τα καταφέρουμε εμείς αν φύγει αυτή; Και αυτό διαιωνιζόταν.
Ανησυχούσα τόσο πολύ, που σε λίγο καιρό αρρώστησα κι εγώ ο ίδιος. Κόλλησα γρίπη και ο πυρετός μου ανεβοκατέβαινε για αρκετές μέρες. Στη συνέχεια, έπαθα εμπύρετη επιληψία. Έπεσα, κτύπησα το κεφάλι μου και έχασα τις αισθήσεις μου για μερικά λεπτά. Ευτυχώς, εκτός από ένα μεγάλο μελάνιασμα στο κεφάλι, δεν τραυματίστηκα σοβαρά, αν και παρέμεινα στο νοσοκομείο ένα βράδυ για εξετάσεις.
Πριν βγω απ’ το νοσοκομείο, μου είπαν να αρχίσω να παίρνω αντιεπιληπτικά φάρμακα για λίγο καιρό. Τα φάρμακα αυτά με έκαναν να νοιώθω πολύ κουρασμένος – ώστε να βρίσκομαι στο κρεβάτι περισσότερο απ’ το συνηθισμένο. Τότε ήταν που άκουσα τη φωνή του Θεού να μου λέει, «Έχεις πάρει πάνω σου ένα φορτίο ανησυχίας, που σε αρρωσταίνει και σε βαραίνει. Πρέπει να το δώσεις σε Εμένα και να Με εμπιστευτείς».
Όταν κατάφερα να παραδώσω ολοκληρωτικά στον Ιησού, όλες μου τις ανησυχίες και τους φόβους, η καρδιά μου πλημμύρισε με ανακούφιση και ένοιωσα τόσο καλύτερα μέσα μου.
Το εδάφιο στο Εβραίους 12:1 μας συμβουλεύει, «Ας απορρίψουμε κάθε βάρος και την αμαρτία που εύκολα μας περιπλέκει, και ας τρέχουμε με υπομονή τον αγώνα που είναι μπροστά μας». Πάντα πίστευα πως το «βάρος» που αναφέρεται εδώ έχει να κάνει με το βάρος της αμαρτίας ή της ανυπακοής. Βέβαια, το βάρος που αναφέρεται στο εδάφιο αυτό, υφίσταται. Όμως άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ακόμα και τα πιο ανεπαίσθητα και φαινομενικά δικαιολογημένα πράγματα όπως το άγχος και η ανησυχία μπορούν να μας εγκλωβίσουν και να μας λυγίσουν.
Ένα πρωινό, ενώ μελετούσα τον Λόγο, διάβασα το Αβακούμ 2:3 – ένα εδάφιο στο οποίο δεν είχα δώσει και τόση σημασία στο παρελθόν. Τώρα όμως το είδα να ζωντανεύει – λες και είχε γραφτεί αποκλειστικά για μένα. «Η αποκάλυψη προσμένει τον ορισμένο καιρό, αναφέρεται στο τέλος και θα βγει αληθινή. Αν και αργοπορεί, πρόσμενέ την· επειδή, σίγουρα θα έρθει».
Ήταν τόσο ξεκάθαρο. Έπρεπε να παραδώσω την ανησυχία μου και να προσμένω για τον «ορισμένο χρόνο» όταν όλα θα μου γίνονταν γνωστά.
Τώρα προσπαθώ να ακολουθώ τη συμβουλή που δίνεται στην Φιλιππισίους 4:5-7: «Μη μεριμνάτε για τίποτε· αλλά, σε κάθε τι, τα ζητήματά σας ας γνωρίζονται στον Θεό με ευχαριστία διαμέσου τής προσευχής και της δέησης. Και η ειρήνη τού Θεού, που υπερέχει κάθε νου, θα διαφυλάξει τις καρδιές σας και τα διανοήματά σας διαμέσου τού Ιησού Χριστού».
- Ματθαίου 11:30 ↑