Ο γείτονάς μου, Κύριος Τσεν, ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό στο “Καλημέρα” που του είπα, προσθέτοντας από την καρδιά του, “Τι υπέροχος καιρός σήμερα!” Καθώς τον παρακολουθούσα να περπατά γεμάτος χαρά και με ένα πλατύ χαμόγελο που σκίαζε τα γκρίζα μαλλιά και τις ρυτίδες του, δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω. Μέχρι πρόσφατα ο Κύριος Τσεν σπάνια ανταπέδιδε τους χαιρετισμούς μου και σπάνια χαμογελούσε και συνομιλούσε με οποιονδήποτε. Τα χρόνια προβλήματα υγείας είχαν αφήσει τα αποτυπώματά τους σε ένα κατσουφιασμένο πρόσωπο, πεσμένους ώμους, και ένα αργό βάδισμα που τον χαρακτήριζαν. Τι θα μπορούσε να είχε επιφέρει αυτήν την υπέροχη αλλαγή;
Όταν το είπα στην αδελφή μου, μου απάντησε ότι η κόρη του είχε γίνει πρόσφατα μητέρα. “Είναι τόσο χαρούμενος με το νέο του εγγόνι!” μου είπε. Κούνησα το κεφάλι μου με θαυμασμό για το πόση εκπλήρωση, χαρά και σκοπό ένα αβοήθητο, κλαψιάρικο μωρό είχε φέρει στον Κύριο Τσεν.
Η μεταμόρφωση του Κυρίου Τσεν μου θύμισε το τι χαρά και έμπνευση είναι η ξαδέρφη μου η Καίτη για τη γιαγιά μου. Ένα χρόνο πριν, ένα βαρύ εγκεφαλικό είχε σοβαρή επίδραση στην ικανότητά της γιαγιάς να θυμάται, να επικοινωνεί και να κινείται. Οι χρόνιοι πονοκέφαλοι και η δυσφορία, και η επακόλουθη αποθάρρυνση και απογοήτευση την άφησαν σιωπηλή, σκυθρωπή και καθισμένη σε μια πολυθρόνα. Άρχισε να περνάει τις ώρες της στη διάρκεια της ημέρας, μισοκοιμισμένη στην πολυθρόνα ή βλέποντας τηλεόραση, ενώ οι οποιεσδήποτε προσπάθειες επικοινωνίας μαζί της αντιμετωπίζονταν με αδιαφορία.
Και τότε γεννήθηκε η Καίτη. Ακόμα και όταν η Καίτη ήταν μόνο λίγων ημερών, η γιαγιά περνούσε ώρες σκυμμένη πάνω από την κούνια της, κουνώντας την, ακούγοντάς την να γουργουρίζει και παίζοντας με τα μικροσκοπικά της δαχτυλάκια. Όταν ήταν ενός χρόνου, η Καίτη καθόταν στα γόνατα της γιαγιάς και έπαιζε μαζί της με τα παιχνίδια της. Τώρα που η Καίτη είναι δύο χρονών, της αρέσει να πιάνει σφιχτά με το μικρό, παχουλό της χεράκι το ζαρωμένο χέρι της γιαγιάς και να την τραβάει προς τα έξω για να πάνε βόλτα.
Η φυσική κατάσταση της γιαγιάς δεν έχει βελτιωθεί, αλλά η Καίτη συνεχίζει να την κάνει να χαμογελάει, να μιλάει και ακόμα και να γελάει. Υπάρχει στ’ αλήθεια κάτι μαγικό στην αγάπη και την αθωότητα των παιδιών και στην ικανότητά τους να λιώνουν και να χαροποιούν τις καρδιές με τρόπους που οι μεγάλοι δεν μπορούν να κάνουν, όπως ακριβώς το εγγόνι του Κυρίου Τσεν άγγιξε αυτόν και η Καίτη άγγιξε την γιαγιά.