Ένα καλοκαίρι και ενώ ήμουν δώδεκα χρονών, ο πατέρας μου, έκανε μια έκπληξη σε μένα και την αδελφή μου ανακοινώνοντας ότι είχε ένα διαφορετικό σχέδιο για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Αντί να σχεδιάσει αυτός τις διακοπές μας, μας έδωσε τα χρήματα που είχε βάλει στην άκρη και άφησε εμάς να αποφασίσουμε τι να κάνουμε με αυτά. Θα μπορούσαμε να τα κρατήσουμε, να τα ξοδέψουμε όπως μας άρεσε, ή να τα χρησιμοποιήσουμε για πέντε μέρες διακοπές στη λίμνη. Μετά από κάποια συζήτηση και προσευχή, η αδελφή μου κι εγώ είπαμε στον μπαμπά ότι θα θέλαμε να πάμε στη λίμνη για διακοπές.
Όμως μόλις πήραμε την απόφαση, ένοιωσα ένα σύννεφο αμφιβολιών να με καλύπτει. Μήπως δεν έκανα την καλύτερη επιλογή; Μήπως θα ήταν καλύτερα να είχαμε ξοδέψει τα χρήματα σε κάτι άλλο; Έπειτα, μια σειρά από σφοδρούς τυφώνες και έκτακτες οικογενειακές καταστάσεις μας ανάγκασαν να αναβάλουμε τις διακοπές μας για το επόμενο καλοκαίρι, κάτι το οποίο μεγάλωσε τις ανησυχίες μου. Μήπως όλη αυτή η φασαρία ήταν για το τίποτα;
Όταν εξέφρασα τα συναισθήματά μου στον πατέρα, αυτός με διαβεβαίωσε πως αν και είχα την ελευθερία να αλλάξω τη γνώμη μου, οι φόβοι και οι αμφιβολίες είναι κάτι το φυσιολογικό όταν κάποιος παίρνει αποφάσεις. “Απλά επειδή νοιώθεις αβεβαιότητα, αυτό δε σημαίνει ότι έκανες λάθος επιλογή”, μου είπε. Παίρνοντας θάρρος από τα λόγια του, αποφάσισα να περιμένω και να εμπιστευτώ τον Θεό ότι όλα θα γίνονταν στην ώρα Του. Και όπως ήταν αναμενόμενο, έναν χρόνο αργότερα απολαμβάναμε τις διακοπές της ζωής μας στη λίμνη!
Όμως έφερα στο σπίτι κάτι περισσότερο από χαρούμενες αναμνήσεις και ενθύμια· η εμπειρία μου δίδαξε σημαντικά μαθήματα που από τότε με έχουν βοηθήσει πολλές φορές όταν έπρεπε να πάρω μεγαλύτερες και σπουδαιότερες αποφάσεις για δυσκολότερα πράγματα.
Έμαθα ότι σχεδόν καμιά απόφαση δεν μπορεί να παρθεί χωρίς να διακινδυνεύεις κάτι· κι όμως η προθυμία να το διακινδυνεύσεις είναι κρίσιμη για να κάνεις μια σοφή επιλογή. Το να δυσκολεύεσαι να πάρεις μια απόφαση – και το να νοιώθεις ανησυχία ή αβεβαιότητα γι’ αυτό μετά – είναι κάτι το φυσιολογικό, και μια άγρια θύελλα από συναισθήματα δεν είναι ένδειξη ότι δεν θα έπρεπε να κάνω το ταξίδι ή ότι θα βουλιάξει το σκάφος μου. Ο Θεός είναι και άγκυρά μου και πυξίδα μου. Μπορώ να Τον εμπιστευτώ όχι μόνο στο να με διαφυλάξει αλλά επίσης και να με καθοδηγήσει στον τέλειο προορισμό Του, όπως υπόσχεται και ο Λόγος Του: “Σε όλους τους δρόμους σου γνώριζε Αυτόν, κι Αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου”. 1
- Παροιμίες 3:6 ↑