Γύρω στα 1880, ένα οικοτροφείο για κορίτσια, που διευθύνονταν απ’ τις Αδελφές Λορέττο κοντά στην Σάντα Φε στην Αμερικάνικη πολιτεία του Νέου Μεξικού, χρειαζόταν μια σκάλα που να ένωνε το πάνω πάτωμα που βρισκόταν η χορωδία, με το κάτω μέρος στο ισόγειο, μια απόσταση από πάνω μέχρι κάτω, γύρω στα 6,1 μέτρα ύψος. Αρκετοί ξυλουργοί ήλθαν να δουν και να εκτιμήσουν αν θα μπορούσαν να κάνουν την εργασία αυτή της κατασκευής της σκάλας, όμως κανένας δεν ήταν πρόθυμος να το κάνει, επειδή δεν υπήρχε αρκετός χώρος στο ισόγειο για να χωρέσει μια κανονική σκάλα με σκαλοπάτια.
Έτσι οι αδελφές ξεκίνησαν απεγνωσμένα μια προσευχή νοβένα στον Άγιο Ιωσήφ για εννέα μέρες, ζητώντας να τους βοηθήσει με τη σκάλα που χρειαζόντουσαν. Αυτή η παράδοση με τη προσευχή νοβένα πρωτοξεκίνησε βασιζόμενη στις εννέα μέρες που αφιέρωσαν οι πρώτοι μαθητές σε προσευχή καθώς πρόσμεναν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή, 1 και την εφαρμόζουν επίσης στις παραδόσεις τους και οι Λουθηρανοί, οι Αγγλικανοί και οι Ορθόδοξοι.
Την ένατη μέρα, εμφανίστηκε ένας ξυλουργός στην πόρτα τους, έτοιμος να πιάσει δουλειά. Ήταν πάνω σε έναν γάιδαρο και είχε μαζί του μόνο τρία βασικά εργαλεία ξυλουργικής. Δούλεψε για έξη μήνες εντελώς μόνος του, δίνοντας με υπομονή στο ξύλο τις στρέψεις που χρειαζόταν για να κατασκευάσει και να ολοκληρώσει αυτή τη σκάλα. Μετά εξαφανίστηκε πριν γίνει η γιορτή που είχαν σχεδιάσει προς τιμήν του οι μοναχές, όταν και θα τον πλήρωναν επίσης. Οι αδελφές έψαξαν να τον βρουν, ρώτησαν στο τοπικό ξυλουργείο και τους κατοίκους της πόλης, όμως κανένας τους δεν τον είχε δει.
Η ελικοειδής αυτή σκάλα είναι ασυνήθιστη, ίσως και μοναδική από πολλές απόψεις. Κατά πρώτον, δεν έχει κεντρικό δοκάρι να την στηρίζει και κατασκευάστηκε χωρίς να χρησιμοποιηθούν καρφιά ή βίδες – μόνον κόλλα και ξύλινοι πηροί. Έχει 33 σκαλοπάτια, που μας υπενθυμίζουν τα 33 χρόνια που έζησε ο Χριστός πάνω στη γη, ενώ ακόμα και το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε έχει ασυνήθιστα μεγάλη πυκνότητα και το δένδρο απ’ το οποίο προέρχεται δεν έχει ταυτοποιηθεί ακόμα από πού προέρχεται, αν και μια ανάλυση που έγινε σε ένα εργαστήριο του Ναυτικού, δείχνει ότι το ξύλο αυτό συγγενεύει με ένα έλατο που μεγαλώνει στην Αλάσκα.
Ένας ξυλουργός σχολίασε, «Είναι ένα θεσπέσιο έργο τέχνης που με κάνει να νοιώθω αρκετά ταπεινός σαν αρχιμάστορας ξυλουργός που είμαι. Το να δημιουργήσεις μια τέτοιου είδους σκάλα, χρησιμοποιώντας σύγχρονα εργαλεία θα ήταν ένα επίτευγμα. Είναι εκπληκτικά εντυπωσιακό να σκεφτείς ότι η κατασκευή της έγινε μόνο με χειρωνακτικά εργαλεία, χωρίς ρεύμα και με λιγοστούς πόρους».
Κάθε χρόνο, δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες έρχονται να θαυμάσουν τη σκάλα αυτή και να ακούσουν για τις θεωρίες όσον αφορά την ταυτότητα εκείνου του μυστηριώδους επισκέπτη ξυλουργού. Προσωπικά νομίζω πως αυτό που έχει μεγάλη σημασία στην ιστορία αυτή, είναι ότι οι προσευχές από τις μοναχές απαντήθηκαν. Μου θυμίζει εκείνες τις ιστορίες που είπε ο Ιησούς για την αξία της επίμονης προσευχής – για τη γυναίκα εκείνη που εκλιπαρούσε την υπόθεσή της σε εκείνον τον ανένδοτο κριτή μέχρις ότου το αίτημά της δικαιώθηκε και μετά για εκείνον τον άνθρωπο που επανειλημμένα ενοχλεί τον φίλο του μέσα στα μεσάνυκτα, ζητώντας του ψωμί για τον επισκέπτη του. 2 Αυτή η παραβολή μας διδάσκει για την ανάγκη να προσευχόμαστε πάντοτε και να μην αποθαρρυνόμαστε, αλλά να εμπιστευόμαστε τον Θεό να παρέμβει προς χάρη μας. 3
Ίσως και εσείς να χρειάζεστε να κτίσετε μια τέτοια «σκάλα», όμως δεν έχετε ιδέα πώς να τα καταφέρετε. Όπως και οι αδελφές, μπορείτε να προσευχηθείτε και να συνεχίσετε να προσεύχεστε, μέχρις ότου ο Πρωτομάστορας κάνει το θαύμα Του, όπως μόνον Αυτός μπορεί να κάνει.