Πριν λίγο καιρό, έτυχε να πέσει στα χέρια μου ένα εκπληκτικό άρθρο από μία έκδοση του Reader’s Digest το 1997 που αναφερόταν στο τότε μεγαλύτερο ορυχείο παραγωγής διαμαντιών στον κόσμο – το ορυχείο Αργκάιλ – στη Δυτική Αυστραλία. Στο αποκορύφωμά του, εξήγαγε δεκάδες εκατομμύρια καράτια ετησίως, συμπεριλαμβανομένων και του 90% των ροζ διαμαντιών.
Η ιστορία ξεκινά το 1969. Στον ποταμό Λέοναρντ είχαν ανευρεθεί εννέα διαμάντια. Οι γεωλόγοι υπέθεσαν πως κάπου εκεί κοντά στην περιοχή, έπρεπε να υπάρχει ένα σημαντικό κοίτασμα – όμως πού βρίσκονταν ακριβώς; Όπως όλα τα καλά μυστήρια, εκείνες οι αρχικές ανακαλύψεις ήταν οι δελεαστικοί γρίφοι για το τι μπορούσε να υπάρχει.
Οι κυνηγοί διαμαντιών της Αργκάιλ χρειάστηκαν αρκετά χρόνια για να συγκεντρώσουν το προσωπικό και τα χρήματα ώστε να αρχίσουν να εξερευνούν την περιοχή εξονυχιστικά. Ξεκίνησαν απ’ το ποτάμι και τράβηξαν προς τις πηγές ψηλά και επτά χρόνια αργότερα, είχαν βρει άλλα δύο διαμάντια. Όμως τι θα είχε συμβεί αν τα είχαν παρατήσει στα έξη χρόνια;
Σε εκείνο το σημείο ήταν τόσο σίγουροι ότι βρίσκονταν κοντά σε μια σπουδαία ανακάλυψη, ώστε να αγοράσουν όλα τα ελικόπτερα, τα φορτηγάκια και τους χάρτες της περιοχής εκεί, ώστε να αποθαρρύνουν οποιοδήποτε ανταγωνισμό. Και έτσι, πολύ γρήγορα ανακάλυψαν τον αγωγό Αργκάιλ μέσα σε ένα αδρανές ηφαίστειο. Παρ’ όλα αυτά, ήταν μόνο μετά το 1983 – δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη τους ανακάλυψη – όταν άρχισε η παραγωγή!
Απ’ όλα τα διαμάντια που ανακαλύφθηκαν στο Αργκάιλ, το 50% ήταν ελαττωματικά και μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο για βιομηχανικούς σκοπούς, το 45% ήταν άνευ αξίας και μόνο το 5% ήταν διαμάντια ποιότητας. Ανάμεσα σε αυτά με ποιότητα, το 16% ήταν κίτρινα, το 2% ήταν λευκά, το 2% ήταν γκρι και λιγότερο από το 1% ήταν ροζ, κόκκινα ή πράσινα. Τα διαφορετικά χρώματα προέρχονται απ’ το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν τα διαμάντια: Κίτρινο (άζωτο), γαλάζιο (βόριο) και ροζ (κανένας δεν ξέρει ακριβώς).
Για να αρχίσει η παραγωγή των διαμαντιών, θα πρέπει το μετάλλευμα να θρυμματιστεί τρεις φορές, να περιστραφεί μέσα σε έναν φυγοκεντρωτή, να ακτινογραφηθεί και να φυσηχτεί με αέρα. Ένα διαμάντι μπορεί να κοπεί μόνο σε οκτώ πρότυπα σχήματα και μόνο ένας επαγγελματίας χαράκτης μπορεί να ξέρει ποιο σχήμα ταιριάζει καλύτερα σε ένα πετράδι. Ένα λάθος χάραγμα τη στιγμή της κοπής μπορεί να κοστίσει δεκάδες χιλιάδες δολάρια σε χαμένα καράτια.
Η εξόρυξη διαμαντιών στο ορυχείο Αργκάιλ σταμάτησε τον Νοέμβριο του 2020 και η περιοχή εκείνη έχει αρχίσει να κατοικείται ξανά από ανθρώπους. Όλο αυτό με έχει κάνει να σκέπτομαι, για το τι κληρονομιά θα αφήσω εγώ πίσω μου όταν το δικό μου ορυχείο πάψει να υπάρχει; Όποια κι αν είναι, θα είναι αποτέλεσμα του να έχω βάλλει τη ζωή μου, στα χέρια του Κυρίου, ώστε να της δώσει Αυτός το σχήμα που θα απέδιδε το πλήρες δυναμικό μου.