Από τότε που ήμουνα παιδί, είχα δυσκολία στο να με παίρνει ο ύπνος και να κοιμάμαι. Τα τελευταία χρόνια και τα δυο βελτιώθηκαν κάπως, έχοντας μάθει μερικούς κανόνες για το τι να κάνω και τι να μην κάνω. Όμως σε μια κανονική νύχτα συνεχίζω να χρειάζομαι τουλάχιστον 90 λεπτά για να κοιμηθώ – και αυτό όχι επειδή έχω πιει καφέ πριν πάω για ύπνο ή επειδή δεν ασκούμαι αρκετά.
Ο νους μου φαίνεται να έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και σίγουρα δεν του αρέσει να κοιμάται – ποτέ. Όταν υποτίθεται ότι πρέπει να σβήνει και να πηγαίνει για ύπνο, αντίθετα αρχίζει να ξεσηκώνεται και να κάνει κάτι άλλο εντελώς διαφορετικό, απ’ το να κάνει σχέδια μέχρι και να φιλοσοφεί.
Ενώ είμαι ξαπλωμένη, γνωρίζοντας ότι δεν μπορώ να κάνω τον εαυτό μου να μην σκέπτεται για τίποτα, προσπαθώ να καθοδηγώ τις σκέψεις μου σε πράγματα που είναι ευχάριστα και όχι αγχωτικά – συνήθως πράγματα που δεν έχουν να κάνουν και τόσο με την πραγματικότητα στη ζωή. Σιγά-σιγά οι απασχολημένες μου σκέψεις μετατρέπονται σε ημιαπασχολημένες που μετά δίνουν τη θέση τους σε ψυχαγωγικές σκέψεις. Κατόπιν έρχεται η στιγμή εκείνη την οποία αγαπώ την κάθε νύχτα και είναι η στιγμή της σκέψης που δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα.
Ο εσωτερικός διάλογος πάει κάπως έτσι: Αύριο πρέπει να απαντήσω στην Κρίστι πρωί-πρωί. … Δεν χρειάζεται να σχεδιάζεις τώρα το τι πρέπει να κάνεις αύριο. … Η διάλεξη που άκουσα τις προάλλες ήταν εκπληκτική. … Όχι, αυτό δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα. Πάρα πολύ ενδιαφέρον. … Λοιπόν, αυτό το Σαββατοκύριακο θα πάω για φαγητό με έναν φίλο. … Και γι’ αυτό τα καρπούζια είναι μπλε. Χαμογελώ γεμάτη ευγνωμοσύνη, γνωρίζοντας ότι σε λίγα λεπτά θα κοιμάμαι σαν πουλάκι.
Πρόκειται για την περίπτωση όπου κάτι που δείχνει «λάθος» ή ανόητο να προετοιμάζει το έδαφος για κάτι καλό. Στην περίπτωση της αϋπνίας μου, το καλό – ο ύπνος – δεν έρχεται σε πείσμα των εκκεντρικών, τυχαίων σκέψεων, αλλά μάλλον το τυχαίο είναι ο προάγγελος του αρμονικού.
Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν υπάρχουν και άλλοι τρόποι και φορές όταν παίζουν παρόμοια σενάρια και εγώ ίσως να μην έχω αντιληφθεί το μοτίβο.
Όλοι μας έχουμε ακούσει για την περιστασιακή ιστορία κάτι εκκεντρικού που μετατράπηκε σε κάτι πολύ σπουδαίο και όμορφο – κάποιος που συναντά την αγάπη της ζωής του ενώ περίμενε στο αεροδρόμιο όταν οι πτήσεις είχαν καθυστέρηση λόγω του καιρού, για παράδειγμα – όμως υπάρχουν και άλλα σενάρια λιγότερο δραματικά, που συμβαίνουν σε καθημερινές καταστάσεις. Πρόσφατα έχασα κάτι που ήταν πραγματικά άνευ σημασίας, όμως ενώ έψαχνα να το βρω, ανακάλυψα κάτι το οποίο είχε περισσότερη σημασία για μένα, το οποίο δεν είχα μπορέσει να βρω για μήνες.
Πάντα πίστευα ότι κάτι καλό θα μπορούσε να προκύψει από την κάθε περίσταση, παρ’ όλη την αναποδιά – ότι δηλαδή ο Θεός θα μπορούσε να διορθώσει να πράγματα ξανά, ή τουλάχιστον όπως και να ‘χει, να τα βελτιώσει. Όμως μαζί μ’ αυτό ήμουν της γνώμης ότι για να φθάσεις στο καλό θα αντιμετωπίσεις και μερικές αναποδιές και αυτό δεν θα μου ήταν ευχάριστο.
Τώρα έχω αρχίσει να ανακαλύπτω κάποια προσδοκία και ευχαρίστηση ενώ ξεπερνώ το «άσχημο και το μπερδεμένο». Μαθαίνω να εμβαθύνω σε πράγματα που θα μπορούσαν να είναι δυσάρεστα με το σκεπτικό ότι «αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι υπέροχο!» Βέβαια αυτό δεν συμβαίνει κάθε φορά, όμως έχω περισσότερη θετική ενέργεια και χαρά αν ελπίζω για το καλύτερο αντί να τρομάζω για το χειρότερο. Ανακάλυψα πως καθώς αναζητώ το καλό όχι μόνο μετά το «άσχημο» αλλά και μέχρι να φτάσω σ’ αυτό, μερικές φορές ανακαλύπτω πως τα δύο τους είναι αλληλένδετα, ότι το «άσχημο» βοηθάει να επέλθει το καλύτερο.
Δεν πρόκειται απλά για ένα θέμα του να «δοξάζω τον Θεό όπως και να έχει», ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα είναι τα πράγματα. Στ’ αλήθεια είμαι ευτυχισμένη όταν τα πράγματα δείχνουν ξεχαρβαλωμένα, επειδή ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί να είναι μια από εκείνες τις φορές όταν αποδεικνύεται ότι το περίεργο και το καλό πάνε πακέτο. Θα μπορούσε να είναι μια υπόθεση του τύπου «μπλε καρπούζι».
Κάθε βράδυ, όταν έρχεται στον νου μου αυτή η ανόητη σκέψη που τόσο αγαπώ, μου υπενθυμίζει ότι είναι περισσότερο από μια θεωρητική πιθανότητα για το ότι το παράξενο οδηγεί στο όμορφο. Μου συμβαίνει σχεδόν κάθε βράδυ. Και τώρα, έχω περισσότερους λόγους να χαμογελώ γι’ αυτό.