Αυτή είναι η ιστορία για τον γιο μας τον Γκάμπριελ, που γεννήθηκε με το σύνδρομο Ντάουν και ήταν πραγματικά ένα ξεχωριστό παιδί. Αν και ο Γκάμπριελ έζησε σε αυτή τη γη μόνο για δύο χρόνια και τέσσερεις μήνες, ο Κύριος τον χρησιμοποίησε για να αγγίξει τις ζωές πάρα πολλών ανθρώπων και να μας διδάξει αμέτρητα μαθήματα που έχουν να κάνουν με την αγάπη, την πίστη, την πεποίθηση, την υπομονή, τη συμπόνια, την ταπεινότητα, το κουράγιο, την προσευχή και την πραγματικότητα του εδαφίου Ρωμαίους 8:28: «Γνωρίζουμε πως όλα συνεργάζονται προς το καλό για εκείνους που αγαπάνε τον Θεό».
Όταν οι γιατροί μάς πρωτοείπαν ότι ο Γκάμπριελ θα γεννηθεί με το σύνδρομο Ντάουν, ήταν δύσκολο να το αποδεχτούμε, όμως όσες περισσότερες πληροφορίες αποκτούσαμε, τόσο περισσότερα ανακαλύπταμε για το πόσο ξεχωριστά είναι τα παιδιά με το σύνδρομο Ντάουν. Και βέβαια, όσο περισσότερο γνωρίζαμε τον Γκάμπριελ και απολαμβάναμε το γλυκό του αγγελικό πνεύμα, τόσο λιγότερο σκεφτόμασταν τους περιορισμούς του και όλο και περισσότερο υποπτευόμασταν ότι ήμασταν σαν εκείνους τους ανθρώπους που η Βίβλος λέει ότι «φιλοξένησαν αγγέλους, μη γνωρίζοντάς το». 1
Ο Γκάμπριελ είχε αρκετές σοβαρές φυσικές αναπηρίες από τότε που γεννήθηκε και το σώμα του δεν θα άντεχε για πολύ. Γνωρίζαμε πως για αυτόν, η κάθε μέρα ήταν ένα θαύμα, ένα δώρο. Συντάξαμε μια λίστα με εδάφια απ’ τη Βίβλο για την υγεία και τη δύναμη του Γκάμπριελ και αναφερόμασταν συχνά σ’ αυτήν. Η υπόσχεση που διεκδικήσαμε περισσότερο ήταν, «Αυτός δίνει ισχύ στους εξασθενημένους, και αυξάνει τη δύναμη στους αδύνατους». 2 Και ο Θεός σίγουρα εκπλήρωσε αυτή την υπόσχεση Του στον Γκάμπριελ.
Όταν ο Γκάμπριελ ήταν έξη μηνών, αρρώστησε και είχε άσχημο βήχα. Καθώς προσευχόμασταν απεγνωσμένα για τη θεραπεία του, ο Θεός μας έδειξε ότι Αυτός μας δίδασκε καρτερικότητα. Καθώς αρχίσαμε να ερευνούμε τη Βίβλο μάθαμε τι σήμαινε αυτό και μας ενθάρρυνε, όταν μάθαμε ότι η αρετή της καρτερικότητας, είχε βοηθήσει να ολοκληρωθούν πολλοί άνδρες και γυναίκες του Θεού και να γίνουν αυτό που ήθελε Αυτός να γίνουν. Έπρεπε να προσευχόμαστε όχι μόνο μια φορά και να λέμε ότι έγινε, αλλά έπρεπε συνέχεια να αναζητάμε τη βοήθεια του Θεού με όλη μας την καρδιά. Όταν το αντιληφθήκαμε αυτό και κάναμε το μέρος μας, τότε έκανε και ο Θεός το δικό Του. Ο Γκάμπριελ θεραπεύτηκε πλήρως απ’ τον βήχα που απειλούσε την ίδια του τη ζωή.
Με κάθε κρίση του Γκάμπριελ, ο Θεός έδειχνε να μας διδάσκει ένα νέο μάθημα όσον αφορά τη θεραπεία και την ένθερμη προσευχή, συνήθως με το να μας βοηθάει να εφαρμόζουμε κάτι που διαβάζαμε στον Λόγο Του. Ήταν σαν να είχαμε εισέλθει σε μια νέα αίθουσα μαθημάτων στη ζωή – η οποία μας δίδασκε μαθήματα που δεν θα είχαμε μάθει με κανένα άλλο τρόπο. Πολλές φορές ευχόμασταν να ήμασταν εμείς που υποφέραμε και όχι το παιδί μας, όμως φθάσαμε στο σημείο να δούμε ότι ο Θεός γνωρίζει καλύτερα, όπως πάντα, επειδή μας έκανε να αγωνιζόμαστε μέσω της προσευχής ακόμα περισσότερο για τον Γκάμπριελ απ’ ό,τι θα αγωνιζόμασταν για τους εαυτούς μας. Κάθε φορά ο Θεός μας έδινε την παρηγοριά και τη δύναμη που χρειαζόμασταν.
Αν και ο Θεός μας είχε προετοιμάσει ψυχολογικά, για το ότι μια ημέρα σύντομα θα έπαιρνε τον Γκάμπριελ κοντά Του, παρ’ όλα αυτά, είχαμε μάθει να τον αγαπάμε πάρα πολύ. Ίσως αυτό, επειδή ήταν ένα ξεχωριστό παιδί ή ίσως επειδή γνωρίζαμε απ’ την αρχή ότι «ήταν δανεικός απ’ τον Θεό» και θα βρίσκονταν μόνο για λίγο καιρό μαζί μας.
Μια μέρα, καθώς ο Γκάμπριελ ήταν εξαιρετικά αδύναμος, επειδή είχε αρρωστήσει, άρχισε να δείχνει ότι θα έκανε σπασμούς, ενώ στη συνέχεια λιποθύμησε στην αγκαλιά μου και ποτέ δεν επανήλθε. Τον πήγαμε γρήγορα στο νοσοκομείο και καθώς οι γιατροί προσπαθούσαν να τον συνεφέρουν, εμείς βγάλαμε ένα μικρό υμνολόγιο που είχαμε μαζί μας και όταν το ανοίξαμε, πέσαμε στη σελίδα με το τραγούδι «Κάποιο Υπέροχο Ξημέρωμα». Ήταν το σημάδι του Θεού, ότι ο Γκάμπριελ ήταν καθοδόν προς την επουράνια κατοικία του.
Νοιώσαμε ένα τρομερό συναίσθημα απώλειας, όμως ο Θεός μας παρηγόρησε όπως μόνον Αυτός μπορεί να κάνει. Τι περισσότερο μπορούσαμε να ζητήσουμε απ’ το να γνωρίζουμε ότι ο Γκάμπριελ ήταν επιτέλους ευτυχισμένος και υγιής και δεν υπέφερε άλλο πια. Στην τελετή του Γκάμπριελ, κάποιος μοιράστηκε μαζί μας ένα όραμα που είχε για μια πεταλούδα που μόλις είχε βγει απ’ το κουκούλι της. Από μια άποψη, ο Γκάμπριελ ήταν σαν μια μικρή κάμπια σ’ αυτή την ζωή – στην πραγματικότητα ποτέ δεν έμαθε να μπουσουλάει τόσο καλά όσο και μια κάμπια. Όμως τώρα σαν μια όμορφη πεταλούδα είχε πετάξει προς τον ουρανό και την ελευθερία.
Η αναχώρηση του Γκάμπριελ στον ουρανό, έκανε το μέρος εκείνο, ακόμα πιο πραγματικό για μας. Πιστεύαμε στον επουράνιο κόσμο από πριν και προσμένουμε να εξερευνήσουμε κι εμείς τις ομορφιές του και τα μυστήριά του κάποια μέρα, όμως τώρα που γνωρίζουμε ότι ο Γκάμπριελ βρίσκεται εκεί πάνω, ο επουράνιος κόσμος δείχνει περισσότερο σαν η κατοικία μας και νοιώθουμε ότι δεν αξίζει να είμαστε και τόσο καταπιασμένοι με τα πράγματα αυτής της ζωής. Ποτέ δεν ήμασταν ξανά το ίδιο, μετά τον σύντομο χρόνο που πέρασε μαζί μας ο Γκάμπριελ εδώ στη γη, επειδή βλέπετε, γνωρίζαμε ότι ο Γκάμπριελ ποτέ δεν μας ανήκε. Ήταν ένας αγγελιοφόρος σε αποστολή – για να μαλακώσει τις καρδιές μας και να μας διδάξει να ερχόμαστε σε στενότερη επαφή με το βασίλειο του Θεού και να μαθαίνουμε περισσότερα για τις πραγματικές αξίες της ζωής.