Μία από τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις μου σαν παιδί ήταν να ξαπλώνω κάθε καλοκαίρι στον καναπέ στην βεράντα κάτω από την κληματαριά της Γιαγιάς μου και να τρώω φρέσκα σταφύλια. Αρκετά χρόνια αργότερα, όταν μετακόμισα σε μια περιοχή με αμπελώνες στην Ιταλία, οραματιζόμουν άνετους καναπέδες για να μπορώ να ξαπλώνω. Προς έκπληξή μου όμως, όταν φθάσαμε εκεί όλα έδειχναν έρημα. Το μόνο που φαινόταν ήταν μικρά, κοντοκομμένα και μικροσκοπικά κλαράκια ακριβώς πάνω από τις ρίζες. Μου εξήγησαν πως κάθε χρονιά έκοβαν τα κλήματα σύριζα με το έδαφος μετά την κάθε σοδειά ώστε να αυξήσουν την παραγωγή. Η θέα δεν ήταν και τόσο όμορφη, όμως ο αμπελώνας απέδιδε πολύ καρπό.
Όταν έφτασε η εποχή της ανάπτυξης, έμεινα έκπληκτη από το πόσο γρήγορα μεγάλωναν οι ρίζες και άπλωναν κλαδιά κάτω από τον ζεστό ήλιο της Τοσκάνης. Τα βλαστάρια τους απλωνόντουσαν τόσο γρήγορα σε όλη την έκταση του εδάφους και όπου πριν υπήρχε μόνο γη, ξαφνικά υπήρχε μια αφθονία ανάπτυξης και πράσινα σταφύλια τα οποία θα παρήγαγαν ένα υπέροχο κρασί.
Καθώς θυμάμαι την Τοσκάνη, έρχεται στον νου μου το κείμενο από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη κεφάλαιο 15: «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατέρας Μου είναι ο γεωργός. Κάθε κλήμα σε Μένα, το οποίο δεν φέρνει καρπό, το αποκόπτει· και καθένα το οποίο φέρνει καρπό, το καθαρίζει, για να φέρει περισσότερο καρπό». 1
Εγώ η ίδια, σαν κηπουρός δεν τα πάω και τόσο καλά, επειδή δεν μου αρέσει να κλαδεύω τα φυτά μου. Αφήνω τις τριανταφυλλιές μου και γίνονται πανύψηλες. Διώχνω κάθε άτομο που έρχεται στην πόρτα μου ζητώντας να κλαδέψει τα δένδρα μας. Αφήνω τα χόρτα να γίνουν τεράστια. Μου αρέσει να αφήνω το κάθε τι να μεγαλώνει ελεύθερα και δεν μου αρέσει να γίνομαι ο κριτής, του τι να κόψω.
Όμως είναι αρκετά ξεκάθαρο από το κεφάλαιο 15 του Ιωάννη πως ο Θεός γνωρίζει να κλαδεύει τα κλήματα. Αν εμείς δεν αποφέρουμε καρπό, Αυτός κόβει. Όταν αποφέρουμε καρπό, Αυτός κλαδεύει. Όπως και να έχει, κάνει κάτι.
Υπάρχουν φορές που το χαλί τραβιέται κάτω από τα πόδια μας και Αυτός είναι το μόνο που έχουμε για να σταθούμε. Το απρόσμενο μας ρίχνει στο έδαφος σε χρόνο μηδέν. Η τραγωδία, η αρρώστια, η προδοσία ή η αποτυχία μας γρονθοκοπούν και νοιώθουμε να κλαδεύονται όλα εκείνα τα όμορφα γεμάτα φύλλα κλαδιά, και το μόνο που έχει απομείνει είναι μια κοντοκομμένη ρίζα λίγο πάνω από το γυμνό έδαφος.
Όμως μετά, έρχεται ο κατάλληλος καιρός. Ο ήλιος ρίχνει το φως του. Πέφτει η βροχή. Αντιλαμβανόμαστε πως Αυτός είναι το μόνο που χρειαζόμαστε και το θαύμα της νέας ζωής και της ανάπτυξης αρχίζει.
- Ιωάννη 15:1-2↑