Μια μέρα πριν τρία χρόνια, ο πατέρας μου προσκάλεσε τα πέντε του παιδιά, παντρεμένα τα ίδια και με παιδιά, να συνοδέψουν αυτόν και τη μητέρα μου στους Άγιους Τόπους. Ήταν ήδη 85 και είχε σταματήσει να ταξιδεύει και να πετάει εδώ και αρκετά χρόνια. Μέχρι εκείνο το σημείο, νομίζω ότι ένοιωθε γερασμένος και κάπως ανήσυχος μια και φοβόταν, νοιώθοντας ότι έκλεινε εκείνο το κεφάλαιο της ζωής του με τα ταξίδια. Όμως εκείνη την ημέρα συνέβη κάτι και ήταν το αποτέλεσμα συνδυασμού της επιθυμίας του να επισκεφτεί ξανά τα μέρη όπου είχε μεγαλώσει ο αγαπημένος του Ιησούς και της προθυμίας του να κάνει ένα ταξίδι με την οικογένεια του, κάτι που δεν είχαμε κάνει μαζί από τότε που είμαστε μικρά παιδιά.
Δεν χρειάστηκε και πολύ για να συμφωνήσουμε όλοι μας! Λίγους μήνες πριν το ταξίδι, και οι επτά μας συναντηθήκαμε αρκετές φορές για να προετοιμαστούμε και να φροντίσουμε τις λεπτομέρειες και το πρόγραμμα. Ο πατέρας μου έκανε κάποια έρευνα και ετοίμαζε έναν οδηγό-βιβλίο που θα κάλυπτε τις εννέα μέρες που θα βρισκόμαστε στο Ισραήλ, την Παλαιστίνη και την Ιορδανία. Ο καθένας μας είχε τις ευθύνες του: Ο πατέρας ήταν ο «πατριάρχης», η μητέρα μου η νοσοκόμα που θα μας έδινε τις βιταμίνες, ένα από τα αδέλφια μου θα κρατούσε σημειώσεις σε ένα ημερολόγιο, ένας άλλος θα φρόντιζε τα πρακτικά θέματα, μια από τις αδελφές μου ήταν η ταμίας και η άλλη θα βοηθούσε με το ιστορικό μέρος. Λόγω της γνώσης μου των Αγγλικών, εγώ θα έκανα τη μεταφράστρια.
Νοιώθαμε μεγάλη συγκίνηση και προσμονή μέχρι και το πρωί που ανεβήκαμε στο αεροπλάνο και οι εννέα μέρες που περάσαμε μαζί, ήταν μαγευτικές και μια αξέχαστη εμπειρία γεμάτη θεάματα, απρόσμενες περιπέτειες, μακρινούς περιπάτους και πολύ διασκέδαση. Δεν ήμασταν πάντα και τόσο αγαπημένοι μεταξύ μας όμως με το πέρασμα της ηλικίας, επέρχεται σοφία και κατανόηση. Μπορέσαμε να μιλήσουμε για το παρελθόν με στοργή, τρυφεράδα και κάποιο χιούμορ. Επιστρέψαμε εμπλουτισμένοι απ’ αυτήν την εμπειρία και σίγουρα πιο ενωμένοι.
Από τότε, κάθε χρόνο κάνουμε όλοι μαζί ένα ταξίδι σαν οικογένεια – όχι τόσο μακρινό ή περίπλοκο όπως το πρώτο, όμως το καθένα τους είναι ξεχωριστό. Ανεξάρτητα από το πόσο πολυάσχολη είναι η χρονιά του καθενός μας, ξέρουμε ότι είναι μια από τις πιο σημαντικές μας συναντήσεις.
Τώρα και τα δικά μου παιδιά προσβλέπουν στην ημέρα που ο σύζυγός μου και εγώ θα τα πάρουμε σ’ ένα παρόμοιο ταξίδι, ενώ και άλλοι συγγενείς και φίλοι έχουν αρχίσει να το σκέφτονται επίσης.