Ndonjëherë quhet një nga instrumentet më të fuqishme njerëzore, sepse ka misionin fisnik të shprehjes së emocioneve tona më të thella. Ajo këndon me zërin e saj të thellë drithërues për të prekur shpirtin tonë. Në pjesën më lëvizëse të një filmi, një violinë ose violonçel shpesh luan për të theksuar emocionin e portretizuar në ekran. Siç tha violinisti i famshëm Joshua Bell, “Kur luan një pjesë violine, je një tregimtar.”
Çfarë e bën këtë instrument kaq të veçantë? Shumë studime janë bërë gjatë 300 viteve të fundit që nga ditët e arta të krijimit të violinës nga të ngjashmit e Stradivarit. Violinat janë kontrolluar, analizuar dhe matur në njëqind mënyra të ndryshme, megjithatë misteri qëndron. Disa gjëra e kundërshtojnë matjen.
Lart në Alpet Italiane është një pyll i quajtur Pyjet Muzikore (Il Bosco Che Suona). Këtu lindin disa nga violinat më të mëdha. Pemët durojnë një klimë të ashpër. Lorenzo Pellegrini është një rojtar pylli, ose kopshtar pylli, siç preferon ta quajë veten, i cili shpjegon me pasion se si duhet të rriten pemët e violinës. Ai tha: “Ngadalë, ngadalë! Në këto male, ato rriten aq ngadalë saqë ndonjëherë ndalojnë së rrituri. Vetëm mbledhin forcë. Ka pemë këtu lart që janë një mijë vjeçare. Mund ta besoni këtë? Dhe nuk duhet të ketë shumë ujë. Zemra e pemës duhet të qëndrojë e thatë. Kjo jep drurin më të mirë. E plotë. Rezonancë e madhe!”
Duhet ta kujtojmë këtë kur jemi duke kaluar nëpër stinët tona të thata. Mjeshtri Luthier mund të na përgatisë të bëhemi një instrument që do të rezonojë bukur dhe mund të lëvizë një dëgjues në lot gëzimi.
Në kohët biblike, kishte një rajon të thatë dhe pa hijeshi në rrugën për në Jeruzalem, të mbushur me një lloj “peme qaramane” (rrëshirë që pikon). Ndërsa njerëzit udhëtonin, kalonin nëpër këtë vend të lodhur, që“qante”, por udhëtimi i vështirë ia vlente në fund.
Çfarë gëzimi për ata, forca e të cilëve vjen nga Zoti, që e kanë mendjen në pelegrinazhin në Jeruzalem. Kur ecin nëpër Luginën e Vajtimit, kthehet në një vend burimesh freskuese.Shirat e vjeshtës do ta veshin atë me bekime. Ata do të vazhdojnë të bëhen më të fortë, dhe secili prej tyre do të paraqitet para Zotit në Jeruzalem.1
Në të njëjtën mënyrë, ata që përjetojnë pikëllimin në këtë jetë dhe kush s’e përjeton?- mund të gjejnë forcë në besimin e tyre te Zoti. Udhëtimi i një të krishteri besimtar nëpër kohë vështirësish mund të jetë një ekspeditë hap pas hapi përmes “një vendi me burime freskuese”.
T’i kthehemi pyllit muzikor. Pema e përkryer zgjidhet për cilësinë e saj tonale nga specialistë si Marcello Mazzucchi, një rojtar pylli në pension që e quan veten “një dëgjues pemësh” dhe që thotë: “I vëzhgoj, i prek. Ndonjëherë, edhe i përqafoj. I sheh me kujdes dhe ata ju tregojnë historinë e tyre të jetës, traumat e tyre, gëzimet e tyre, gjithçka. Krijesa kaq të përulura.” Kur gjen një që duket e përsosur, ai e vë në dukje: “Shiko, rritet në mënyrë të përkryer drejt. Është shumë cilindrike. S’ka degë në fund. Nëse më pyet mua, ka një violinë të bllokuar brenda”.
Mazzucchi nxjerr një borer, që është një trapan manual, dhe e përdredh atë si një tapë nëpër lëvore. Ai dëgjon me kujdes tingujt e trokitjes që bën trapani, sa herë që godet një unazë të re peme. Ai nxjerr një mostër thelbësore dhe pasi e shqyrton me kujdes deklaron: “Magnifico!”
Jezusi tha se nuk e kemi zgjedhur ne Atë, por përkundrazi, Ai na ka zgjedhur ne.2 Por ndryshe nga pema e përkryer e violinës, Jezusi nuk i zgjedh njerëzit sepse ata janë të mirë ose të përkryer. Nëse i kthejmë sytë nga heronjtë e Biblës si Noeu dhe Abrahami, ose dymbëdhjetë apostujt, gjejmë se, ashtu si ne, ata ishin plot të meta. Por Zoti pa potencialin në secilin prej tyre, diçka madhështore që ata mund të mos e kenë realizuar as vetë.
Para prerjes, Mazzucchi kujdeset që të ketë fidanë të vegjël spruce që rriten në afërsi për brezin e ardhshëm të violinave. Heqja e një peme të rritur do të lejojë të hyjë më shumë diell dhe do të ndihmojë fidanët të piqen. “Sapo një pemë bie, pemët më të reja që po vuanin në hije mund të fillojnë të rriten më shpejt,” thotë ai. Dhe disa prej tyre do të bëhen vegla muzikore që do të luhen me dekada, apo edhe me shekuj, nga ai moment. Pema vdes, por jeton në formën e saj të re.
Pikërisht në kohën e duhur, kur të gjitha kushtet janë optimale, pema pritet në pllaka dhe nxirret jashtë për t’u tharë. Koha e tharjes ose e erëzimit për një copë druri violine është në përgjithësi dhjetë vjet ose më shumë, në varësi të madhësisë dhe trashësisë së saj. Druri 50 vjeçar është edhe më i mirë.
Herën tjetër që ju dëgjoni refrenin hipnotizues të një violinë, mbani mend të gjitha përpjekjet që i janë kushtuar. Në të njëjtën mënyrë, ndoshta ju jeni një punë në progres, dhe ajo që po kaloni tani është vetëm përgatitje për atë moment magjik kur perdja hapet dhe Mjeshtri vë harkun e tij mbi telat tuaj, për ju, për të kënduar historinë tuaj.