Sir Ernest Henry Shackleton (1874–1922) ishte një eksplorues irlandez i cili mbahet mend më së miri për ekspeditën e tij të Antarktikut të 1914-1915 në anijen Endurance, të përshkruar në librin e tij South. Nuk para dihet se Shackleton kishte një burim të padukshëm nga ku gjente forcat, besimin e tij.

Udhëtimi për në thellësinë e ngrirë ishte i mbushur me rrezik. Endurance u bllokua mes akujve dhe si përfundim, u shkatërrua prej tyre. Ekuipazhit iu desh ta braktiste anijen. Pasi kaluan nëpër akull, tërhoqën tre nga anijet e shpëtimit të anijes që i kishin shpëtuar nga anija e shkatërruar, mundën të arrinin në ishullin Elephant. Nga atje, Shackleton dhe katër burra të tjerë u nisën të thërrasin ndihmë. Tre varka udhëtuan 750 milje (1,200 km) përmes deteve të ashpra në ishullin jugor të Oqeanit Atlantik të Gjeorgjisë së Jugut, ku Shackleton dhe dy të tjerët kaluan akullnajat dhe kreshtat rroje për të arritur në një stacion balenash. Për atë udhëtim epik, Shackleton shkroi:

“Kur i kujtoj ato ditë, nuk kam dyshim se na udhëzoi Zoti. Unë e di se gjatë këtij marshimi [të fundit] të gjatë dhe të ashpër prej tridhjetë e gjashtë orësh mbi malet dhe akullnajat pa emër të Gjeorgjisë së Jugut, mua më dukej shpesh se ishim katër, dhe jo tre veta. Unë nuk u thashë asgjë shokëve të mi për këtë çështje, por më pas Uorsli më tha, ‘Shef, kam pasur ndjesinë sikur në atë marshim ishte edhe një person tjetër me ne.’ Krean tha të njëjtën gjë. Dikush ndjen “mungesën e fjalëve njerëzore, vrazhdësinë e fjalës njerëzore” në përpjekjen për të përshkruar gjëra të paprekshme, por një regjistrim i udhëtimeve tona nuk do të ishte i plotë pa referenca për një temë kaq delikate të zemrave tona.”

Shackleton bëri një ekspeditë të fundit, nga e cila ai nuk u kthye. Pak para se të largohej, ai përsëriti dëshminë e tij në lidhje me shokun e tyre të padukshëm dhe citoi Biblën. “Ku do të mund të shkoja larg Frymës sate, ose ku do të mund të ikja larg pranisë sate? Në rast se ngjitem në qiell, ti je atje; në rast se shtrij shtratin tim në Sheol, ti je edhe aty. Në rast se marr krahët e agimit dhe shkoj të banoj në skajin e detit, edhe aty dora jote do të më udhëheqë dhe dora jote e djathtë do të më kapë.”1

Në udhëtimin e tij të fundit, Shackleton bëri një regjistrim të këngës “Abide with Me (Rri me mua)”. Një shkrimtar në Londër komentoi në atë kohë, “Thjesht mendoni për ato fjalë: “Unë kam nevojë për praninë Tënde çdo orë që kalon” duke zhurmëruar nëpër mbetjet e akullit të Antarktikut!”

  1. Psalmet 139:7–10↑