Kur isha fëmijë, i urreja ditët pas Krishtlindjes. I kisha marrë të gjitha dhuratat e mia dhe nuk kisha çfarë të prisja. Me gjasë, ishte një problem me mosmirënjohjen. Shpesh mendoja se duhej të kisha marrë diçka më të mirë ose kisha humbur diçka.

Si një e rritur, kam pasur të njëjtat ndjenja të mosplotësimit pas Krishtlindjes dhe kam mësuar të jem e zënë për të luftuar ndjenjat e depresionit. Përgatitja për Krishtlindje është një kohë kaq e zënë me blerjen e dhuratave, planifikimin e menyve, pastrimin e shtëpisë dhe përgatitjen për ditën e madhe që mezi mendoj për veten time. Njerëzit po mbështeten tek unë dhe unë duhet të jem e fortë. Duhet të jem e organizuar. Duhet t’i bëj të tjerët të ndihen rehat.

Por ato ditë të para të qeta pas Krishtlindjes, e kam të vështirë ta ruaj gjithë këtë pozitivitet. Them se e kam kaluar mosmirënjohjen fëmijërore me dhuratat e Krishtlindjes dhe është më shumë për të mos marrë kohë për të dëgjuar zemrën time dhe për t’i dhënë vetes pak vëmendje. Është rraskapitja që më kap, pas gjithë asaj energjie të derdhur tek të tjerët.

Krishtlindja më kujtojnë rininë time, njerëzit që kam dashur, kujtimet e ëmbla dhe disa të hidhura, ndërsa mendoj për humbjet. Shumë Krishtlindje kanë ardhur dhe kanë shkuar, ashtu si koha ka fluturuar në ditët e sotme. Kaq shumë Krishtlindje të mbushura me dhënie dhe pritje, familje dhe të dashur, dhe duke kujtuar të tashmen dhe të kaluarën.

Por pastaj, ndërsa paketoj me dashuri zbukurimet e mia të Krishtlindjeve deri vitin e ardhshëm dhe filloj të pres me padurim Vitin e Ri, emocionohem. Unë shkruaj lista. Planifikoj vitin tim. Pastroj dollapët, sirtarët dhe kompjuterin tim. I pastroj gjërat e mia dhe mendjen time e përgatitem për atë që më pret. E shikoj humbjen me sy mirënjohjeje që kam jetuar dhe dashur. Falënderoj Zotin për të gjithë ndryshimin që do të sjellë viti i ardhshëm. Mërzitë e mia pas Krishtlindjes kthehen në pritje të Vitit të Ri.