Një dimër, disa vite më parë, unë dhe një grup miqsh po udhëtonim me një fugon në një rrugë malore në SHBA-në jugore. Kishte rënë muzgu një mbrëmje të premteje, dhe po i drejtoheshim një resorti skish që ndodhej vetëm disa orë larg. Thuajse arritëm, kur dikush na ndaloi afër tabelës “stop” dhe ia bëri me shenjë shoferit të hapte dritaren.
“Jam i sigurt që goma juaj e pasme po humbet ajër,” tha ai. “Mund t’i hedh një sy nëse dëshironi.”
Parkuam nën një prozhektor, para, ngjitur një dyqani, dhe të gjithë dolën jashtë të veshur me pallto dhe kapelë.
“Quhem Xhimi,” tha burri, ndërkohë që na shtrëngoi duart dhe u përkul drejt gomës. “Padyshim, po shfryhet. E shihni?” Xhimi tregoi me shenjë një gozhdë që dukej edhe me sy të lirë.
Xhimi na pyeti për gomën rezervë, më pas nuk u befasua me “Xhekun” në kutinë e emergjencës kështu që nxori të vetën nga kamionçina dhe mori drejtimin e punës. Ne donim të gjithë të ndihmonim, por asnjëri prej nesh nuk e dinte vërtet çfarë po bënim.
“Po i ngjiteni të gjithë tatëpjetës?” pyeti Xhimi, duke treguar me shenjë pajisjeve të lidhura fort sipër makinës. I thashë se do të provoja për herë të parë dërrasën e rrëshqitjes në borë.
“Ou! Nuk ka rënë borë që të hënën. Grumbujt e akujve aty lart duhet të jenë të forta. Je i sigurt që do ta provosh?” pyeti ai duke bërë shaka. Qesha nën dhëmbë, por jo me shumë besim në vetvete.
Xhimi ishte duart-shpejtë dhe së shpejti, goma rezervë ishte vënë.
“Në rregull. Ju bekoftë Zoti, djema. Bëfshi qejf tani. — Dhe unë do të lutem për ju, që të gjeni dëborën e sapo rënë që doni.” Dhe ngriti vetullat në drejtimin tim.
Ndërkohë që ai po largohej, vura re një afishe në pjesën e pasme të kamionit të tij. “Krishti është Perëndia,” lexonte.
Xhimi nuk na predikoi, por ai lejoi dritën e Shpëtimtarit që të ndriçonte përmes tij. Ai nuk e përmendi me fjalë besimin e tij, por na i tregoi me vepra. Dhe shembulli i tij i Krishterimit, të lësh kohë të ndihmosh një fugon plot me njerëz të panjohur në një mbrëmje acari diku nëpër male, është i paharrueshëm.