Lumturia përbëhet nga shumë gjëra: është buzëqeshja e një fëmije, rrezet e arta të një agimi, përqafimi i ngrohtë i një personi të dashur, shëndeti pas sëmundjes. Por një lumturi e tillë është gjithashtu afatshkurtër: fëmija nuk qesh gjithmonë, agimi i diellit mund të bëhet i zymtë nga retë e nxira, personat e dashur mund të largohen, sëmundja mund të mos mposhtet. Ekziston një lumturi tjetër, që është më e thellë dhe më afatgjatë, dhe ajo është lumturia që të vjen në shpirt kur kupton thellësinë, gjerësinë dhe lartësinë e dashurisë së Zotit për ty, një dashuri e mishëruar në Birin e Tij, Jezusin.
Të gjesh Jezusin është të zbulosh se pavarësisht dobësive të tua, pavarësisht pamundësive të tua, pavarësisht dëshpërimit, ekziston një fuqi tek e cila mund të kapesh, një shpresë tek e cila mund të mbështetesh, një dashuri tek e cila mund të jetoni. Me të vërtetë, “Lum ai popull që është në gjendje të tillë, lum ai popull që ka për Perëndi Zotin!”—Psalmi144:15
Zoti i përjetshëm është streha jote, dhe përfund janë krahët e përjetshme.—Deuteronomy 33:27
I sigurt në krahët e Jezusit,
I sigurt në kraharorin e Tij të butë;
Aty i mbuluar nga dashuria e Tij,
Ëmbëlsisht shpirti im do të pushojë.
—Fanny Crosby (1820–1915)
Shikoni dashurinë e Zotit. Në vitet që kanë kaluar, nuk ka dështuar kurrë. Kur ne rrëzohemi, ajo na ngre; kur ne humbasim, ajo na thërret; kur humbasim ndjenjat, na fal jetë; kur mëkatojmë, na fal; kur vajtojmë, na ngushëllon. Në ato momente agonie dhe dyshimi, si dhe pothuajse dëshpërimit, të cilën disa mund ta sjellin ndërmend, ishte i gjithë-mjaftueshëm. —Rev. Canon Money, e përshtatur
Perëndi, buzëqeshja e së cilit është në qiell,
Rruga e së cilit është në det,
Edhe një herë tjetër nga mosmarrëveshjet e potershme të tokës
Ne me gëzim t’u drejtuam ty.
Ne erdhëm si ata që bënin punë të rëndë
Të cilët të kërkuan pushim dhe paqe,
Dhe nga atë kujdes dhe lehtësim të jetës
Do ta gjenim vetëm në lirinë tënde.
—John H. Holmes
Na ndihmo të mos e harrojmë kurrë dashurinë tënde, por të banosh aty pavarësisht se çfarë bëjmë, pavarësisht se flejmë apo zgjohemi, jetojmë apo vdesim, apo të lindin përsëri në jetën që do të vijë. Sepse dashuria jote është jetë e përjetshme dhe paqe e përjetshme. Flaka e tij të mos shuhet kurrë në zemrat tona, le të rritet dhe të shndërrisë, derisa gjithë shpirtrat tanë të shkëlqejnë dhe të flakërojnë nga drita dhe ngrohtësia e tij. — Lutje e Johann Arndt (1551–1621), e përshtatur